De Boomgaard. Jaargang 1

[p. 421]

Drie liedjes van een scheiden in de lente

I.

Wij, die nu door vele jaren
Nog geen nácht te samen waren
Zullen zonder schreien beiden
Ons geliefd van-één-zijn scheiden;
Nu het leven wil beginnen
Staken wij ons vreemd beminnen.
Zonder kus of zachte lusten
Zullen onze handen rusten
In een éven warm begrijpen:
Bang-gedragen vreezen rijpen!

II.

Wist gij, dat het nú zou zijn?

Nu de Lente komen mag

Op den blij-gesierden dag,

Die straks als een hel beklag

Luid zal lachen om mijn pijn!
Moet het deze Lente zijn?

[p. 422]

 

Streel nog ééns mijn zachte hand!

 

Voelt gij in haar vrouwlijk teer

 

Deze laatste, langste keer,

 

Mijn bedwongen liefde weer?

 

Zie hoe droom-stil rust het strand:

 

Kom, kus mijn ontroerde hand!

III.

De lente glom in 't lengen van de dagen;
Het scheiden kwam in 't loomen van den lach:
Gij weet, waarom ik nu niet lachen mag
Maar stil voor 't open venster zit te klagen.

De muschjes hippen door den boom en vragen
Om liefde tusschen 't pas-door-bladert rag
Van loten! Over mij werpt streng gezag
Den donkren sluier, dien ik trouw wil dragen,

Gij moogt genieten van de jong geboren
Natuur en mee het zuiver zingen hooren
Van blijde vogels en van 't goud-geel duin
De zon zien zakken in haar rooden schemer
En juichen door den dag. Gij weet, ik neem er
Geen troost en pluk wat doornen in mijn tuin.

Den Haag, Januari 1910.

Wilhelm Loeb.