De Boomgaard. Jaargang 1

[p. 357]

Gevonden brief

Het is een schoone lentedag, Anna.

Ons groote park is vol teeder loovergroen, vol zilveren zonnelicht en vol geluiden van vogelen. Ons oude kasteel spiegelt zijne grijze Louis XV gevels in het gladde water van den ovalen vijver en rijst daar stil en droomerig en vaag als eene lieve herinnering...

Het is een zeldzaam kasteel, dat, onder de beladen versiersels van voluten en festoenen, niets van zijne edele grootschheid verloren heeft. Het lijkt wel wat vervallen, en, waarlijk, het vervalt op sommige hoeken, maar de oude schoonheid van die beroemde architectuur gaat traag-levend erin op, rythmisch alle lijnen en vormen bewegend, die dan in wondere lenigheid en onderlinge harmonie bedrijvig worden. Onder het trillend gepoeier der zon, stijgt het brokkelend steenenwerk met ongemeene lichtheid te voorschijn. Het is alsof de zinderende dag erdoor dringt en de zware massa gaat onstoffelijk maken. De vensterruiten blikkeren leutig. Over de koepel van het hooge

[p. 358]

eereperron hangen de trossels van een mauve cobea te bellen. Het oude kasteel is niet dood. Het grootvierkante kasteel wil in het minzame getijde en vol verleden gepeinzen een droom leven, die de zoetheid heeft van den dood...

Vooraan, in den wijd-ovalen vijverkom, slaapt het glimmende water. Twee steenen paarden die in het midden hoogkloefend over de vlakte steigeren en den wagen voeren van een armzwaaienden Nuptunus, storen de effen stilte van den vijver niet. De paarden zouden moeten water spuwen en de zes triters, die om den wagen klauteren, zijn blijkbaar zes uitspringende fonteinen. De muilen zijn droog of laten ternauwernood een klein gedruppel leeken. Musschen komen wippen en tjilpen over de vergruizelende manen. Neptunus ziet er tamelijk ontredderd uit. Hij heeft zijn driepiek, zijn kroon, zijn kin en een goed helft van zijn golvenden mantel in den oorlog der jaren verloren. De afwezigheid van de kin vooral komt de majesteit hinderen van zijne statige houding. Ik gewaag niet van het lichte mos, dat langs alle spleetjes is opgeklommen en eerder bijdraagt om de oude waardigheid van het beeld te handhaven. Het zot bedrijf van het tierend vogelgepeupel vernedert zijn gezag het meest.

Maar de roerende Lente, die daar boven wappert, brengt alles in schoon evenwicht. Het hooge kasteel,

[p. 359]

het nuttelooze gespan, de verminkte zeegod, het doode water, 't gaat àl in kleuren en bewegingen op met den krachtigen groei van het loover. De boomen spreiden bolvormig uit hun geweldige kruinen. De ronde massa's der roode beuken verwisselen van verve met de groene olmen en de zachtere populieren, terwijl in somberder gloeiing de reuzeneiken wijd-diep naar de klaar-blauwe hemelen opgaan. Lager klatert het kleine frissche gewas...

Alles heeft hier een zwaren ouderdom, maar hoe jong is de Lente!

Hoe jong is de Lente, wanneer ze danst in hare volen van licht, wanneer ze een gulden zon laat druppelen langs hare rozige vingeren en, inderdaad, de rimpels van het verleden met innige glazen effen streelt!

Hoe jong is ze, wanneer ze met heimelijken gloed mijn oud en huiverend hart komt omvlammen!

Anna! Anna! ik moet u nu zeggen dat ik u lief heb. Alles dwingt en ontroert mij, alles tempteert mij, Anna. Het park is een antiek huis vol zottigheid, wil mij dunken. Een prille verf bot en springt er aardig. Er zijn vinken en meezen en meerlen, die mij duizelig maken, en dezen morgen heb ik naar een onbekend vogeltje geluisterd, in groote onnoozelheid. Ik heb ook een langen tijd het zorgzaam gedoe van eene gele spin

[p. 360]

beloerd, zoo dichte en zoo ontsteld daarbij, dat zij dreigde mijn eigen neus in haar webbe vast te weven. En het gevaarlijkst voor mij was dan nog het spektakel der vele muggen die, in zoevende zwermen, boven de vijvervlakte wiegden. Gij weet hoe zij doen en hoe hun rappe kruisvlucht zoo vaak uwe oogwimpers deed trillen. Vandaag, o! zij zijn een wolk vol schrikkelijke beroering en het is alsof verre fanfaregeluiden waaien over hen...

Ik weet niet wat me u noopt te schrijven en ik schrijf met de zekerheid dat gij 't mij licht kunt vergeven. Gij zijt wel goed, Anna. Ik zie u in deze lieve Lente staan. Ik zie u boven de zilverende waters staan. Gij zijt in de klaarte van den geheelen Lentedag. Gij zijt het licht van dezen zonderlingen dag. En ik heb u lief, ik, met mijn koud harte...

Gij zijt, Anna, het leven van dat oude hart.

Ik groet u. Ik bewonder u. Ik dank u en bemin u, Anna.

Waarom zoudt gij dood zijn, lieve doode Anna? Gij zijt niet dood. Gij zijt het leven van mijn hart en ziel - en ik groet u.

Ik herinner mij nog heel goed hoe broos en rilde uwe rozige vingeren waren. Zij hangen nu minzaam te wenken in de blauwe lucht, gelijk doorzichtige spoelen van zonnetwijn. Ik voel uwe gebenedijde vingeren

[p. 361]

over mij, en mijne eenzame jaren wegen niet meer.

Mijne schoone Anna, ik herdenk u. Ik heb geen rimpels meer, geen grijze haarpruik, geen hoogen rug, geen bevende handen meer, zoodra ik u herdenk. Dees is uwe Lente. Gij zijt de Lente van dezen dag, o Anna!..

En ik groet u, lieve. De vrede zij met u.

Herman Teirlinck.