De Boomgaard. Jaargang 1 (1909-1910)

De Boomgaard. Jaargang 1

(1909-1910)– [tijdschrift] Boomgaard, De– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 301]
Troost. Woorden van deernis voor den man, die in de uiterste duisternissen geworpen werd. Niet waar, Kaleb, gij hadt immers maar één kleed? Dat oude gelapte gele dat ge nog hadt van Issachar, den idioten tentenmaker, gekregen om te getuigen ('t was wel valschelijk, maar!...) van de echtbreuk van z'n vrouw... Onder ons, een looze schelm, he Kaleb, die Issachar: Liever dat jonge blommige Ruthje dan z'n oude Sarah! Ik herinner me dat kleed lijk van gisteren: ik zag er u ook alle dagen mêe bij de schaapsbronne en in het voorhof van den tempel... 't Ging zoo dun worden en zoo doorschijnend: uw lijf zag men haast... Waarom moest het dan gebeuren dat die koning
[pagina 302]
zijne trawanten zond om allen te noodigen op de bruiloft van zijn zoon? Gij hebt immers niet gevraagd, Kaleb, om er heen te gaan: men heeft u zeggelijk gedwongen, meegeleid van de straat en u gezet aan den gedekten disch waar ge waart al watertandend naar de geuriggespecerijde spijzen... Arme Kaleb! 't is zonde van u!... Waarom moest die verdoemde koning met zijn podagrapooten rond de zaal komen? Waarom heeft hij u doen ketenen en buiten werpen in de donkerte? Deedt ge u niet zeer, Kaleb? Hij bande u buiten omdat gij geen bruiloftskleed hadt aangetogen? En al de anderen die daar zaten hadden er één: Mirjam de minnevrouw zat dààr, van wie heel de stad ziek loopt, die lijk een rotte etterpuist is onder de menschen......... Maar zij was welkom bij den rechtvaardigen vorst omdat zij haar lijk-een-dorpel-van allen-versleten lijf onder een bruiloftskleed hadde verdoken. O de goede koning! Obed zat dààr, die de weduwe van Bethel alles ontroofd heeft, omdat ze hem in hare sponde niet begeerde, maar hij was welkom bij den rechtvaardi-
[pagina 303]
gen vorst omdat witte lompen hingen rond zijn romp. O de goede koning!... Salathiël zat daar die zijn eigen dochter, binst ze in den vloed was, verkrachtte, maar hij was welkom bij den rechtvaardigen vorst, omdat hij zijn hitsigheid in witte windelen had gebonden... O de goede koning!... En ik zelf zat daar, Kaleb, die verre van rijk aan deugden ben, maar ik was welkom bij den rechtvaardigen vorst, omdat ik me had gehuld in witte gewaad. O de goede koning!... Allen die daar zaten nog, waren geilaards, dieven, moordenaars, rabauwen, maar zij waren welkom bij den rechtvaardigen vorst, omdat zij wit gekleed waren. O de goede koning! En gij alleen, arme Kaleb, die van ellende geen wit kleed koopen kondt, gij die te lengen zat naar 't eens-vollen-lust-eten... gij werdt gegrepen en gebonden en buitengesmakt door laffe knechtenhanden, lijk een dier dat, dat al dagen dood, gaat stinken. O! de goede koning!... Neen, Kaleb, ik dien hem niet meer: ik heb hem mijn hofkleed in flarden in 't gezicht gesmeten: ik heb hem bespot en bespuwd, ik veracht hem, Kaleb, omdat hij zooiets aan u gedaan heeft, gij die toch een mensch zijt lijk hij en ik.
[pagina 304]
_* * _* En nu zullen wij, Kaleb, gaan, gearmd en innig, in de krochten waar wij ons herinneren zullen dompelen in klare bekervolte, dat het niet meer bovenkome... Wij zullen al de huizen binnengaan, die voor ons openstaan en ik zal u eene jonge maagd zoeken, die u in de donkerte op uwe sponde wachten zal, in de donkerte opdat zij uw pokdalig gezicht niet zie, zoo bange worde en u ontvluchte... _* * _* Want gij hebt troost noodig, Kaleb, en gij zult hem vinden lijk een klein bosjen heidekruid tusschen twee bollig-blanke borstjes niet onder een bruiloftskleed geborgen...... Leo van Goethem.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Leo van Goethem