De Boomgaard. Jaargang 1

[p. 300]

Avondlied

Nu is de dag voorbij; vlinder en bie
azen niet meer op purperroze heide;
de zon verdween, en grijze wolken glijden
traag naar het westen dat ik scheem'ren zie.

Dan ruischt een windje in de pijnen die
aan 't zingen gaan: treurnis en vreugde beide,
al wat de dag ons bracht aan liefde en lijden
wordt in dat lied tot eene symfonie.

Zoo waait nu om mij heen herinnering
in 't lied dat, weemoedsvol als nooit te voren,
de blijdschap opwekt van wat henen ging,

en van wat komen kon als werd geboren
het hoog geluk waarvan ik droomend zing
met droeven ernst, daar ik het heb verloren.

Jan van Nylen.