De Boomgaard. Jaargang 1

[p. 297]

Liedeken van Walter von der Vogelweide
De nachtegaal

Als nu mijn liefste gestorven was
Ging ik den tuin in. 't Jonge gras
Zag grijs van dauw; een lichte tint
Hing over alles, en de wind
Die lijze door de blaadren schoof
En klagend zong in 't jonge loof
Verkondde weer een nieuwen dag.
Een teere blauwe schemer lag
Op alle dingen, lijk een waas
Van lichtblauw en doorschijnend gaas.

Dat alles toch zoo mooi kon zijn
Terwijl mij-zelve vast van pijn
Het harte brak!... en 'k snikte 't uit
Terwijl 'k mij neerwierp en 't geluid
Der snikken smoorde in 't vochtig gras.

- Zijt gij dan zeker dood? Ik was
Toch zoo gelukkig als ik u
Slechts bij me had, m'n liefste, en nu,
Nu zijt ge dood... En 'k had u toch
Zoo innig lief. Ach weet ge nog

[p. 298]

 

Hoe wij lijk kindren hand in hand

 

Het veld afliepen als het land

 

Lijk nu zijn zomerkleed aan had,

 

En hoe wij langs het smalle pad

 

Dan verder gingen naar de hei...

 

En is dat alles nu voorbij,

 

Zijn er geen mooie dagen meer

 

En zie 'k u nimmer, nooit meer weer?

 

O! dat men toch zoo lijden kon.

 

En alles mooi! Wat is de zon

 

Wat zijn toch al die bloemen wreed,

 

Of voelt de wereld zelf geen leed?

 

 

 

Toen zong in 't loof een nachtegaal.

 

Zijn stem was als een reine straal

 

Die zilverhelder ruischend vliet

 

En hoor hij zong voor mij zijn lied:

 

 

 

‘Wat weent ge en zijt ge zoo bedroefd

 

O mensch? Heeft ook u 't lot beproefd

 

En is ook uwe liefste dood?

 

Toch is uw lijden niet zoo groot

 

Als 't mijne daar 'k een liefste aanbad

 

Lijk nooit een mensch heeft liefgehad.

 

En ook ze is dood nu. In het hout

 

Waar 'k in de lente 'f nest gebouwd

 

Had onzer jonge liefde ligt

 

Haar lijkje in 't koude morgenlicht.

 

 

 

En ik blijf hier nu gansch alleen,

 

Het mooiste van me zelf is heen.

[p. 299]

 

Zij was mijn alles; zonder haar

 

Is er geen vreugd meer voor mij. Zwaar

 

Drukt mij nu 't leven; vroeger, ach

 

Was alles mij een heldre lach.

 

De liefde was de mooiste roos

 

In 's levens tuin doch even broos,

 

En lijk een koude Winternacht

 

De heele rijke bloemenpracht

 

Der jonge lente neer kan slaan

 

Is alles in een nacht vergaan.

 

O neen, gij kent het lijden niet

 

Als ons 't geluk verlaat, en 't lied

 

Dat nog op 't graf der liefste snikt,

 

Gebroken in de kele stikt.’

 

 

 

Zoo kloeg de nachtegaal zijn leed,

 

En ik gaf hem aldus bescheed:

 

 

 

‘O, toch wel, nachtegaal, ik ken

 

Het lijden dat u neerdrukt, en

 

Doorboort ons hart één zelfde pijn

 

Toch bloedt het uwe niet als 't mijn.

 

Ik verloor alles hier op aard,

 

U bleef nog immer iets gespaard.

 

Nog hebt gij, en dat heb ik niet,

 

Om haar te beweenen uw schoon lied’

Paul Kenis.