De Boomgaard. Jaargang 1

(1909-1910)– [tijdschrift] Boomgaard, De– rechtenstatus



[pagina 164]
Gefluisterde dialoogjes I. De Vrouw. Zie de avond... en hoe zwijgt ge thans?... Zie hoe langs ieder ding een glans Gevlijd ligt als een streelsche lach... Hoe is in de avond léven zoet, Dat ik mijn vreugden zingen moet Met zachte stem en zilvren lach...
De Man. Zie de avond... en hoe spréékt ge thans?... Hoe duldt gij nu den rappen dans Van 't luide woord: een stoeiend kind... Moet ik nù spreken?... Tot de nacht? Tot U?... Ach, men spreekt schaars en zacht Tot wie men liefheeft:... ‘kind’...

[pagina 165]
II.
De Vrouw. Mijn lief, zoo even ging de dag Hij was ten dood bereid... Is thans om Uwen mond een lach? En ik heb toch geschreid?... Wie lacht er in een stervenstijd, Als trouwe dingen gaan?... Al droefenis ligt nu gebreid Weerzijds onze oude paán.
De Man. Wat vreest gij voor der dagen gang, Dat gij nu treurig zijt... Mij fluistert de avond zoeten zang; Ik ben ter nacht bereid.
De Vrouw. Mijn liefste met der dagen tal Tel ik den liefde-tijd, Ik heb wijl 't leven einden zal Deze ouden dag beschreid...
De Man. Ach kind, ik zie in iedren dag Atoom van de eeuwigheid, Dus was om deze mond een lach Aan liefde's dúúr gewijd...
De Vrouw. (weent). Jan Greshoff.