De Boomgaard. Jaargang 1 (1909-1910)

De Boomgaard. Jaargang 1

(1909-1910)– [tijdschrift] Boomgaard, De– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 112]
Muzieklooze poëmen van de geile ziel I. So hab' ich niemals für ein Weib. geglüht, So hab' ich nichts auf Erden angebetet.... (Marie-Madeleine). Kom, mijn Ziel, ik zal u ontkleeden tot moedernaaktheid, ga dan aan de deur staan, lijk eene lokkende deerne... Gij zijt niet schoon, ik weet het, niet blank zijt ge maar zaluw, daarom ga als de schemering komt. Stel u bij de deur van mijn hart lijk eene lokkende deerne, al zijt ge niet schoon, toch kan er wel iemand komen: de jeugd is zoo bedorven thans, de mannen zijn zoo zinnelijk, de grijsheid is zoo pervers. En als er iemand komt, breng hem dan binnen de duistere kameren van mijn hart, toon wat er is van
[pagina 113]
wondere schoonheid, de erotische beelden langs de wanden, de beelden met gebroken armen. Toon hem het godsbeeld dat er vereerd wordt en de sponde die voor allen gespreed is.... Leid hem naar de vensteren waardoorheen men ziet over verre landouwen en (als het iemand is die niet de stilte stoort met luide lachen), (die niet de treden kraken doet van de trappen), (iemand die ingetogen is), toon hem dan in de diepste donkerte de koffers waar voldoening van vele verlangens verborgen in ligt voor de dagen dat de handen zullen uitgestoken worden en harten zullen openstaan naar liefde... Leid hem ook binnen de kelders waar het leelijke ligt... en indien hij niet afkeerig wordt: Leg u bij hem, bind u aan hem, pers u vast aan hem, min hem en dat hij u minne... En dat hij, vóór hij heen gaat, zijne jonste late rinkelen in de schamele schale bij de deur... Zoo zal ik mijn brood eten van u en door u... want al zijt ge niet schoon, mijne ziel, niet blank maar zaluw, toch kent gij vele liefde!...

[pagina 114]
II. So viele millione Nächte Blühen am Baum der Zeit. (Marie-Madeleine). Mijne ziel is eene herberg open bij een veel bereisde baan, heel laag en slechts één-vensterig met uitzicht op een land, waar tot verkrachting bereide boschgoden dwalen... de grooten rijden in kussendonzige koetsen minachtend voorbij. En nochtans, in mijn herberg zijn vrouwen die een honderdjarigen koning van genot zouden doen lijk een jongen hengst opspringen. En ik heb daar eene liefdebronne die................. maar neen, dat is voor geen vreemden, dat is voor haar die geen andere woning heeft dan d'herberg van mijn ziel... en voor mij!.. Zij is gekomen en zij was prinsesse toch; zij moet heur lenig lijf bukken en buigen om niet haar hoofd te stooten aan de bonkige balken van 't dakgebinte... hare voeten smet ze in het vuile stof en in het drassige kleverige speeksel van de reizigers. O! er komen zoo'n vreemde... die me zelf bang maken en voor wie ik moet verbergen mijne pure prinsesse: er is er daar één die ‘Hartstocht’ heet; hij komt vaak en als hij dáár is wordt hij meester...
[pagina 115]
en die andere, dien men ‘Hoogmoed’ noemt... ze zijn vreeselijk voor de gasten en voor mij... Maar als ze slapen, haal ik mijne prinsesse van boven en zing haar, wijl ze in mijn armen rust, een zoete zang zonder woorden, waar ik orgelpunten weet over mondzoenen dat ze lang zijn als een gulzige asemgulp... En dan baden wij in de liefdebronne tot de morgen komt, in de bronne die niemand weet dan wij getwee... Mijne ziel is een herberg open bij een veel bereisde baan.
III. Und dass sie Dir aus allen Poren quillt: Die grosze Sehnsucht nach der groszen Liebe. - (Marie-Madeleine). Mijne ziel is een waaier, wonder-uitgesnipperd in zijïg-zacht papier, met vreemde figuren in teertonige tinten beschilderd. - Indien ge de liefde vreest, de armenknellende, lippenpersende, in 't innerlijkste leven doordringende
[pagina 116]
liefde, de liefde die zoo zoet is en bijt soms roode wonden... Open hem niet den vreemdwonderigen waaier die mijne ziel is. Laat hem geloken, want hij brengt de liefde, hij is de liefde. Maar gij, mijn vriendinneken, die de liefde liefhebt, mijne liefde in zonder-eindewenschelijke nachten op onwaarschijnlijk-herbergzame sponden, laat den halven cirkelkring in intieme nabijheid van uw oogen wemelen: Zie met piéteit de filigraan-fijne figuren: Zie de maagdekens alle tien die met lijs-pinkelend-lichtende lampekens den Bruidegom verbeiden... verbeiden... Zie de hurkende houris die hare kelken reiken naar de bronnen van levende liefde... levende liefde... Zie de naakte nimfen in d'avend-iriseerende meren... avend-iriseerende meren... En zie ons, ons in het peersche Paradijs dat onze teere handen hebben gebouwd... onze teere handen... Mijne Ziel is een waaier wonder-uitgesnipperd in zijïg zacht papier, met vreemde figuren in teer-tonige tinten beschilderd... in teer-tonige tinten... Leo van Goethem.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Leo van Goethem