De Boomgaard. Jaargang 1

[p. 107]

Herfst sonnetten

I.

Zooals des avonds op een oud klavier
de vrome stemme van wie heeft gebeden,
zóó doet de Herfst, die sterft in louter vrede,
de ziel herleven, uren ver van hier.

Hoe kleurt de zon de laatste dagen, wier
herinnering de vreugde is van heden,
voor wie den zomertuin zijn ingetreden
langs roode roos en witte eglantier.

Hoe voel ik nu de wrange smart: een droomer
te zijn die, levensmoe, niets mee zal nemen
van al wat opbloeit in Sint-Maarten's zomer,

dan in mijn hand wat rossig-gouden kleur
van dorre blaren, en wat chrysanthemen
aan tinten rijk en bitterzoet van geur...

[p. 108]

II.

Voor hem die al dees dagen, zonder bate
voor zijn verdriet, zijn eigen ik ontvlood,
en langs de huizen liep met kaken rood
van drift, en pijn in 't harte bovenmate;

voor hem die, wankel, in zijn trotschen nood
den moed niet vond om 't leven zelf te haten,
die beedlaars tegenkwam langs gore straten,
en hen niet gaf hun luttel daaglijksch brood;

voor hem is reuk van rotte blaren zoet,
en de avondwind een kinderlijke streeling,
als 't laatste licht in sombre lucht verbloedt,

want hij, die al wat troost brengt heeft gemist,
vindt in dees uur zoo liefderijk een heeling:
uw nacht, Oktober! en uw smoor'ge mist.

[p. 109]

III.

O milde Herfstnacht! wanneer in uw lanen
de zerpe geur hangt van gevallen blaân,
en lange schimmen langs de boomen gaan:
geliefden die hun min nog eeuwig wanen;

hoe komt uw duisternis mij liefdrijk manen
geen hoop te stellen in wat kan vergaan,
in licht dat kwijnt en kleuren die vertanen,
in brooze liefde die verwelkt tot waan!

Uw sterrenlooze nacht is zoet... maar 'k vind er
't verdriet niet in dat 't oude zal vervangen;
mijn pijn kent lente, maar helaas! geen winter.

En daar ik weet dat nooit ik overwin
in dezen strijd, sluipt hopeloos 't verlangen
naar eeuwige rust mijn kranke zinnen in.

Jan van Nylen.