De Boomgaard. Jaargang 1

[p. 18]

Verzen

I

Daar lokt diep in Uw oogen zoeter zoetheid,
Dan allen saam, wier blik mij volle bekers
Bedwelming reikte, volgestort in de uren
Van duistre liefde, wreed bekorend schonken.
Gij draagt den gloed, die ééns, in verre nachten,
Met schelle schuimen de geheime zeeën
In U, die gij nog zelf niet kent, zal schroeien
Zoo rijk en fel, dat wijde waters blinken
In 't blindend licht van stille, diepe driften.
Dan zult gij één jaar schoon zijn. Maar Uw schoonheid,
Zoo U de tijd daarna gelijk een wijngaard
Ontplukt liet, (schoon gij niet weet, welke schuren
Uw druiven borgen) zal in mij herleven.
Want als Uw zee, dan gansch erkend, de flikkring
Van late schijnsels, die reeds kwijnen, saamvleit
Naar éénen golf, om nóg daarmee te lokken,
Zal àl de schijn, dien ik, uit U vergaderd,
In mij bewáár, uitbreken uit mijn oogen;
Dan zult gij mij, dien gij versmaadt, beminnen,

[p. 19]

 

Omdat Uw eigen doode schoonheid nérgens

 

Dan in mijn blik herleeft, omdat Uw driften

 

Thans wachten op de wemelende schatten

 

Van lust, die onuitputt'lijk in mij zijn

 

Na 't één uur smachtend saam zijn met uw lijf,

 

Dat slechts bij mij, vol schoonheid, verder bloeit.

II

Beween Uw kleine weemoed niet,

Wie weet, hoe welig zielsverdriet,

Hoe groote en diepe smart de tijd

Voor Uwe ziel heeft weggeleid?

Nog is Uw smart een kleine bloem,

Die in 't verborgen geurt en bloeit,

Maar wat, wanneer ze, in droeven doem,

Tot schuw gevreesde wanhoop groeit?

Daar is geen mensch, die vrij van pijn,

Een nooit vermengde vreugde vindt,

Zoo zult ge, als weingen blij, mijn kind,

Als weingen rijk aan lijden zijn.

[p. 20]

 

Bewaar Uw teedre tranen dan:

 

Geen pijnend hart doorlijdt zoo wreed

 

Zijn altijd ongetrooste leed,

 

Als 't hart dat niet meer weenen kan.

 

 

 

Beschrei die kleine weemoed niet,

 

Want eenmaal zal de droefenis

 

Uw tranen vragen voor 't verdriet,

 

Dat zonder schrei te bitter is.

P.N. van Eyck.