De Boekenwereld. Jaargang 32

[p. 72]

Een illustrator als cartograaf
De schoolkaart van Haarlem van Jan Wiegman
Lowie Brink

Schoolkaart van Haarlem van Jan Wiegman, [1934 of 1935]. Schaal 1:4.000, twee gemonteerde bladen, 203 × 140 cm, handgekleurd. Tenzij anders aangegeven zijn de illustraties bij dit artikel afkomstig uit de collectie van de auteur.

‘Illustratie is nog steeds een ondergeschoven kindje in de kunst’, verzuchtte Annemiek Rens vorig jaar nog eens in De Boekenwereld 31/2. Honderd jaar geleden zal het niet beter geweest zijn. Iemand die daarover had kunnen meepraten was Jan Wiegman (1884-1963). Deze boekillustrator en tekenaar heeft zijn hele leven in de schaduw gestaan van zijn broers Piet en Matthieu, beiden bekende en koninklijk onderscheiden kunstenaars en beiden lid van de Bergense School. Dit artikel wil onderstrepen dat het werk van ‘de derde Wiegman’ niet uitgevlakt moet worden. Een onbekend aspect van zijn oeuvre is dat hij zich soms op cartografisch terrein waagde.

Maling aan de malaise

Dit verhaal speelt zich grotendeels af in Haarlem en Heemstede, en wel in de jaren dertig van de vorige eeuw. De kronieken in de jaarboeken van de Vereniging ‘Haerlem’ schetsen een somber beeld van de crisistijd: er waren ‘werkloozen-relletjes’, ‘huurstakingen’, ‘ongeregeldheden veroorzaakt door communisten’ en ‘uitdeelingen aan behoeftigen’, terwijl de ‘oprichting van een afdeeling Haarlem der N.S.B.’ eveneens de gemoederen bezighield. De gemeenteraad van Haarlem besloot tot verlaging van de ‘salarissen der gemeente-ambtenaren’, ‘opheffing van verschillende openbare lagere scholen’ en ‘bevriezing van de scholenbouw’.

De tegendraadse leden van het Haarlemse tekencollege ‘Kunst Zij Ons Doel’ (KZOD) waren echter niet van plan bij de pakken neer te zitten. Het 111-jarig bestaan, onder het motto ‘drie jolige eendjes’, was voor KZOD zelfs aanleiding voor een ‘artistenfeest’ op 29 april 1933. Natuurlijk was ook bestuurslid en ‘commissaris van de kunstbeschouwingen’ Jan Wiegman van de partij. Onderdeel van de feestelijkheden was een kunstveiling, die door ‘het enthousiasme en de stalen stembanden’ van veilingmeester Wiegman een groot succes werd.¹ Een tekening van Wiegman in het programmaboekje, getiteld ‘Wij hebben maling aan de malaise’, illustreerde de stemming onder de feestgangers.²

Niet lang daarna, in 1934 of 1935, vervaardigde Wiegman een zeer grote tweebladige, handgekleurde en met art deco stijlelementen uitgevoerde Schoolkaart van Haarlem. Ook met deze bijzondere en dure uitgave kort voor het dieptepunt van de economische crisis liet hij zien dat hij maling had aan de malaise.

1 K.O.H. van Daalen e.a., Honderd jaar Haarlem en de Haarlemmers, Zwolle 1989-1991. p. 371.

2 Noord-Hollands Archief, toegang 3496, inventarisnr. 226.

Mysterie

Wiegmans Schoolkaart van Haarlem heeft mij lange tijd voor raadsels gesteld. Wat was de doelgroep en hoeveel exemplaren zijn ervan vervaardigd? Uitgever, drukker en jaar van verschijning worden niet vermeld. Weliswaar wordt de auteur genoemd, maar die is boekillustrator en geen onderwijsman of cartograaf. Op het Noord-Hollands Archief, in Het Haarlemsche Schoolblad of op Delpher en Google - nergens is een snipper informatie over deze kaart te vinden, die in geen enkele openbare collectie voorkomt. Ook in mijn eigen Bibliografie en foto-overzicht van de Nederlandse schoolwandkaarten (1801-1975) van 2007 zal men er - spijtig genoeg - tevergeefs naar zoeken.³ Dit artikel beschrijft de speurtocht naar de achtergronden

3 L.E.S. Brink, Bibliografie en fota-overzicht van de Nederlandse schoolwandkaarten (1801-1975), Nijmegen 2007.

[p. 73]

van deze wandkaart, te beginnen met het enige aanknopingspunt dat in de rechter benedenhoek staat: de naam ‘Jan Wiegman’.

Jan Wiegman op oudere leeftijd. Deze foto stond bij zijn levensbericht in Haerlem Jaarboek 1963.

De derde Wiegman

Maling aan de draak van de malaise. Tekening van Jan Wiegman voor het ‘artistenfeest’ bij de viering van het 111-jarig bestaan van ‘Kunst Zij Ons Doel’, 1933.

Er zijn aanzetten gedaan voor een bibliografie van het veelomvattende werk van Jan Wiegman, maar een biografie ontbreekt nog. Gelukkig bestaat er een uitgebreid weblog getiteld Jan Wiegman, tekenaar en boekillustrator van Hans Krol, voormalig directeur van de Openbare Bibliotheek in Heemstede en Wiegman-kenner.⁴ Daaraan ontleen ik veel van de volgende bijzonderheden. Johannes Petrus Antonius Wiegman (Zwolle 1884 - Heemstede 1963) gaf al op jonge leeftijd blijk van tekentalent.⁵ Hij ging in de leer bij boekhandel-uitgeverij Stumpel in Hoorn en later, van 1901 tot 1911, bij de bekende kunsthandel Frans Buffa en Zonen in Amsterdam - een omgeving waarin hij vertrouwd raakte met boekverzorging en in aanraking kwam met kunstenaars. Zijn besluit om als beroepstekenaar door het leven te gaan zal rond 1910 gevallen zijn, nadat hij in 1909 zijn eerste boek had geïllustreerd. Wiegman ontving in Amsterdam enkele lessen van de illustrator Tjeerd Bottema, maar was toch vooral een autodidact. In 1916 vestigde hij zich in Heemstede, waar hij tot zijn dood in 1963 bleef wonen.

Wiegman was een beleefd, vriendelijk en bescheiden mens, voor wie tekenen een levensbeginsel was. Hij zocht de publiciteit niet op en exposeerde weinig, zodat hij als kunstenaar tamelijk anoniem bleef. Vooral in de periode 1915-1933 was hij ongelooflijk productief, waarbij hij soms meer opdrachten voor boekillustraties kreeg dan hij aankon. Zijn specialiteit was het tekenen van silhouetten, destijds een populaire illustratievorm: ‘Ondanks de beperkingen van de silhouetstijl wist Jan Wiegman zijn sierlijke figuren een zekere individualiteit te geven en de scènes met humor te schetsen’, aldus Saskia de Bodt en Jeroen Kapelle in 2003.⁶ Toen een ernstig ongeval in augustus 1933 hem bijna een jaar lang belette te werken, organiseerden zijn kunstbroeders van ‘Kunst Zij Ons Doel’ een verloting ten bate van hem en zijn gezin.⁷ Ten gevolge van de economische crisis en de Tweede Wereldoorlog lag zijn productie na 1934 op een veel lager niveau dan in zijn roaring twenties.

Illustratie in de silhouetstijl die Jan Wiegman vaak gebruikte. Uit: S. Abramsz, Het kameraadje heeft op ieder blaadje een versje of een plaatje, Zutphen [1916]. Onoplettende Koos zit in een lokaal met een wandkaart van Nederland. Bijzondere Collecties van de UvA.

Legenda in art deco van de Schoolkaart van Haarlem. Rechtsonder de naam van Jan Wiegman.

Omdat Jan Wiegman vooral bekend is geworden door zijn illustraties in boeken, kranten en tijdschriften, wordt vaak over het hoofd gezien dat hij ook op andere terreinen werkzaam was. Hij maakte portretten, aquarellen en schimmenspelen - Haarlem stond indertijd bekend als het ‘Mekka der schim-

4 https://ilibrariana.wordpress.com/2014/04/28.

5 M. Wiegman, ‘Jan Wiegman 11 februari 1884-20 september 1963’, Haerlem Jaarboek 1963 (1964), p. 23-24.

6 S. de Bodt en J. Kapelle, Prentenboeken: Ideologie en illustratie 1890-1950, Amsterdam 2003, p. 218-219.

7 Noord-Hollands Archief, toegang 3496, inventarisnr. 237.

[p. 74]

menschuivers’ -, hij ontwierp affiches, reclamedrukwerk en vaandels, en in de oorlogsjaren vervalste hij persoonsbewijzen. Cartografisch werk van hem was tot dusverre niet bekend, afgezien van een reclamekaartje dat hij in opdracht van de gemeente Heemstede maakte voor Flora 1953, de catalogus van de gelijknamige bloemententoonstelling.

De twee pentekeningen die daaraan zijn toegevoegd zijn duidelijk van dezelfde hand als de zeventien op de Schoolkaart van Haarlem. Die tekeningen verlevendigen het kaartbeeld - vergelijkbaar met het effect van illustraties in een boek - en fungeren als herkenningspunten. Voor vier bezienswaardigheden aan of bij de Grote Markt was op de kaart geen plaats, zodat deze rechtsboven onder de kompasroos zijn afgebeeld: het standbeeld van Laurens Jansz Coster, de Hoofdwacht, het Waaggebouw en het Bisschoppelijk Museum. Vooral deze vier wat groter uitgevoerde pentekeningen verraden een vaardige tekenhand.

Reclamekaartje van Jan Wiegman in de catalogus Flora 1953, Amsterdam 1953.

Detail van Wiegmans Schoolkaart van Haarlem met vier pentekeningen. Lagere scholen zijn aangegeven met een grondvlaksymbool, een nummer en een straatnaam.

Dajakpriesters en ‘Physische Techniek’

Een andere schoolwandkaart van Jan Wiegman, de Economische kaart van Nederland, werpt enig licht op de Schoolkaart van Haarlem. Wiegman heeft deze kaart getekend en het handschrift van de belettering is gelijk aan dat op de schoolkaart. Ook het feit dat veel kaartsymbolen zijn uitgevoerd als silhouetten is wiegmanniaans. In dit geval wordt Wiegman opgevoerd als tweede auteur, na ene ‘J. Hoek, Drs in de sociale geographie’. Jan Hoek (1898-1981) was ruim veertig jaar aardrijkskundeleraar aan het katholieke Triniteitslyceum in Haarlem en daarnaast actief op diverse onderwijsterreinen.⁸ Uit zijn proefschrift uit 1949 over Dajakpriesters blijkt dat hij meer aandacht wilde voor sociaaleconomische aardrijkskunde op middelbare scholen.⁹ In dat licht is aannemelijk dat Hoek de Economische kaart van Nederland ontwierp om zijn ideeën in de praktijk te brengen. Er zijn echter geen aanwijzingen dat Hoek ook betrokken was bij de Schoolkaart van Haarlem.

In de rechter benedenhoek van de Economische kaart van Nederland wordt de naam van de uitgever vermeld, de ‘N.V. Mij voor Physische Techniek, Heemstede’. Een eigenaardige naam voor de uitgever van een schoolwandkaart, te meer daar het Haarlemse Handelsregister vermeldt dat deze firma zich bezighield met ‘het exploiteeren en controleeren van physisch-technische en physisch- medische installatiën en instrumenten’.¹⁰ Directeur van de onderneming was Willem Lodewijk Wolff (1891-19??), die een markante en ondernemende persoonlijkheid moet zijn geweest. Hij was vanaf circa 1920 werkzaam als leraar wis-, natuur- en scheikunde, richtte in 1923 de genoemde Maatschappij op in Amsterdam, promoveerde in 1924 in Bonn en werd drie jaar later leraar in Bandoeng. Aan het einde van de jaren twintig was hij op Java actief voor de ‘Vaderlandsche Club’, een conservatieve politieke beweging waarvoor hij in 1931 zitting nam in de Volksraad van Nederlands-Indië. Ten gevolge van een financieel schandaal werd hij in 1934 door de Vaderlandsche Club geroyeerd, waarop hij repatrieerde naar Nederland.

Dr. Wolff, ‘oud-leeraar bij het middelbaar onderwijs’, vestigde zich in 1935 in Heemstede, tezamen met zijn Maatschappij voor Physische Techniek. Een eventuele betrokkenheid van hem bij de in 1934 of 1935 verschenen Schoolkaart van Haarlem komt nergens naar voren. Wolff had toen andere dingen aan zijn hoofd en lijkt een doodlopend spoor. Nadere bestudering van het Handelsregister brengt echter aan het licht dat de Maatschappij tussen maart 1938 en juli 1939 een ‘mededirecteur’ had: een zekere H.J. Pistorius, vanaf 1934 eigenaar van een boek- en kunsthandel in Heemstede. Kunst, Heemstede, 1934 - dat klinkt veelbelovend.

8 W. Helversteijn, ‘Dr. Jan Hoek 26 januari 1898-12 november 1981’, Haerlem Jaarbaek 1981 (1982), p. 198-199.

9 J. Hoek, Dajakpriesters: Een bijdrage tot de analyse van de religie der Dajaks, s.l., 1949, stellingen.

10 Noord-Hollands Archief, toegang 362, inventarisnr. 643, dossiernr. 12682.

‘Dit nieuwe chemische wonder’

Hendrik Jan Pistorius (1890-1954) was minstens zo ondernemend als Wolff. Rond 1918 startte hij een boekhandel-uitgeverij in Aalsmeer, die tot 1930 een filiaal had in Utrecht. In oktober 1934 opende hij een boek- en kunsthandel op de Binnenweg 91 in Heemstede, was actief in de winkeliersvereniging en exploiteerde de plaatselijke V.V.V.-kiosk. In 1938 verkocht ‘deze actieve boekverkooper’ zijn winkel in Aalsmeer; een jaar eerder had hij die in Heemstede al van de hand gedaan, maar hij bleef tot ongeveer 1939 op de Binnenweg werken.

Interessant is dat Pistorius in Heemstede naast zijn boek- en kunsthandel een ‘lichtdrukinrichting’ had voor het vervaardigen van ‘blauwdrukken’ en ‘ozaliddrukken’ - een copyshop avant la lettre.¹¹ Een blauwdruk of cyanotypie geeft bij het kopiëren witte vormen op een blauwe achtergrond, een ozaliddruk of diazotypie gewoonlijk donkerbruine vormen op een witte achtergrond. Ozalid werd wel omschreven als het ‘nieuwe chemische wonder’ en had vanaf het midden van de jaren twintig ‘stormenderhand’ de markt

11 De Eerste Heemsteedsche Courant, 23-11-1934, p. 5.

[p. 75]

veroverd.¹² Het was een procedé waarbij op lichtgevoelig papier gekopieerd werd met behulp van ammoniakdamp.

Jan Hoek en Jan Wiegman, Economische kaart van Nederland, uitgegeven door de Maatschappij voor Physische Techniek in Heemstede, [1938 of 1939]. Schaal niet vermeld, twee gemonteerde bladen, 141 × 115 cm, ozaliddruk.

Gewapend met deze kennis valt de Economische kaart van Nederland op zijn plaats: het is duidelijk een ozaliddruk, Pistorius is de uitgever én drukker (beter: kopieerder), hij heeft de Maatschappij van Wolff als juridisch vehikel mogen gebruiken, het jaar van uitgave is 1938 of 1939 en Pistorius en Wiegman hebben bij de vervaardiging nauw samengewerkt. Zo zal Wiegman op twee bladen transparant papier getekend hebben om een ozaliddruk op twee bladen ozalidpapier mogelijk te maken. Hun samenwerking was al eerder begonnen: in 1935 toonde Wiegman in het achterzaaltje van Pistorius' boekhandel ‘op zeer smaakvolle wijze originele silhouetten’ en drie jaar later exposeerde hij daar enige getekende portretten.¹³ Waarschijnlijk hebben ze elkaar eind 1934 leren kennen, kort na de opening van de winkel in Heemstede.

De Economische kaart van Nederland (1938-1939) is een zelf geproduceerde uitgave van Pistorius, met hulp van Wiegman. In dat licht kun je de veronderstelling wagen dat ook de Schoolkaart van Haarlem (1934-1935) een zelf geproduceerde uitgave is - in dit geval van Wiegman en wellicht met hulp van Pistorius, die bijvoorbeeld het voor vlakdruk en handkleuring geschikte Monopolpapier geleverd kan hebben.

12 Soerabaijasch Handelsblad. 8-10-1937, zesde blad.

13 De Eerste Heemsteedsche Courant, 11-10-1935, p. 1; idem, 17-3-1938, p. 5.

‘Aanvankelijk aardrijkskundig onderwijs’

Detail van het uitbreidingsplan Sinnevelt in Haarlem-Noord van de Schoolkaart van Haarlem. De nieuwe Führhopschool is met de hand gemarkeerd.

Voor wie was de Schoolkaart van Haarlem eigenlijk bedoeld? Opvallend is de vermelding van 79 lagere scholen, elk aangegeven met een grondvlaksymbool, een nummer en een straatnaam. Het kan daarom opgevat worden als een thematische kaart met als onderwerp de scholen in Haarlem, maar een wandkaart voor het gebruik op de Haarlemse scholen ligt meer voor de hand. Voor deze laatste hypothese zijn de volgende vier argumenten aan te voeren.

• Wiegman was op allerlei manieren betrokken bij het onderwijs: zijn vader was onderwijzer, zijn vrouw was vóór haar huwelijk onderwijzeres en hijzelf zat in Heemsteedse onderwijscommissies. Gezien die connectie kun je veronderstellen dat hijzelf het initiatief nam om de lagere scholen in Haarlem te voorzien van een schoolwandkaart voor het aardrijkskunde-onderwijs. Die ontstaansgrond is in overeenstemming met de gedachte dat de Schoolkaart van Haarlem een zelf geproduceerde uitgave is.

• De wandkaart heeft een groot formaat, maar het kaartbeeld is sterk gegeneraliseerd ofwel vereenvoudigd. Zo is bijvoorbeeld een groot aantal kleinere, niet ter zake doende straten weggelaten. De kaart krijgt hierdoor afstandswerking, wat de meest typerende eigenschap is van een schoolwandkaart.

• Het is niet waarschijnlijk dat Wiegman de thematische kaart heeft gemaakt in opdracht van de gemeente Haarlem: hij gebruikt namelijk hetzelfde symbool voor openbare (gemeentelijke) en bijzondere lagere scholen, terwijl hij nalaat de geplande scholen te vermelden in de met roze aangegeven uitbreidingsplannen.

• Een exemplaar dat dienst heeft gedaan op een school bevat een handgeschreven aanvulling in het uitbreidingsplan Sinnevelt in Haarlem-Noord: ‘Führhopschool’. De Burgemeester Führhopschool werd begin jaren veertig gebouwd als voortzetting van de nabijgelegen school aan de Overtonstraat (nrs. 34 en 35 bij Wiegman). Hoogstwaarschijnlijk is de kaart in de jaren dertig aangeschaft en heeft een onderwijzer na de verhuizing de nieuwe school op de kaart gezet.

Rond 1900 gold de onderwijskundige opvatting dat je in de aardrijkskunde moest beginnen met het meest bekende. Dus werden achtereenvolgens behandeld een plattegrond van de klas, van het schoolterrein,

[p. 76]

van de omgeving van de school en van het dorp of de stad. Roelf Bos (1849-1922), een schoolhoofd in Groningen, schreef in een handleiding over ‘aanvankelijk aardrijkskundig onderwijs’: ‘Met het oog op de eischen van duidelijkheid, soberheid en correctheid zijn de gedrukte kaarten, die in de steden van gemeentewegen veelal verstrekt worden, soms totaal ongeschikt, zoodat er voor den onderwijzer niets anders overblijft dan zelf eene doelmatige kaart te ontwerpen [op het bord of op papier].’¹⁴ Gedrukte schoolwandkaarten van dorpen of steden bestaan vrijwel niet, om de eenvoudige reden dat door het geringe aantal afnemers - één kaart per school - zulke uitgaven financieel niet haalbaar waren. In Amsterdam met zijn talrijke scholen is in 1926 een Schoolkaart van Amsterdam uitgegeven door de Stadsdrukkerij, een gemeentelijk bedrijf dat niet marktconform hoefde te werken. Deze duidelijke wandkaart met een goede afstandswerking vertoont overeenkomsten met de Schoolkaart van Haarlem en is wellicht een inspiratiebron geweest voor Wiegman. Afgezien van Amsterdam heeft alleen Haarlem een schoolwandkaart, dankzij een eigenzinnige tekenaar die blijkbaar geen boodschap had aan zaken als financiële haalbaarheid.

14 R. Bos, Het eerste onderwijs in de aardrijkskunde, Groningen 1900, p. 70.

Openbaar, bijzonder en bijzonder-neutraal

Door bevolkingsgroei, invoering van de leerplicht in 1900 en annexatie van randgebieden in 1927 was het aantal lagere scholen in Haarlem sterk toegenomen, van 22 in 1851 tot zo'n 75 rond 1930. De scholen konden worden onderverdeeld in openbare, bijzondere (protestants-christelijke en katholieke) en bijzonder-neutrale zoals die van het Montessori-type.

Wiegman vermeldt op zijn kaart 79 scholen (1-53 openbaar, 54-69 protestants-christelijk en bijzonderneutraal, 70-93 katholiek) en heeft de gegevens nauwkeurig overgenomen van een door de gemeente opgestelde lijst van 1 september 1932.¹⁵ Omdat in het begin van de jaren dertig diverse openbare scholen werden opgeheven of samengevoegd, vertonen zowel de lijst van de gemeente als de kaart van Wiegman lege plekken. De nummers 1-53 werden ook door de gemeente gehanteerd, aangezien de openbare scholen als naam een nummer hadden. De andere scholen hadden een echte naam als ‘Nassauschool’ en kregen van Wiegman een nummering (54-93) die alleen op zijn Schoolkaart van Haarlem voorkomt. Mogelijk werd er bij de wandkaart een verklaring van de schoolnummers geleverd. Aan de hand van enkele actualiseringen van Wiegman van de gemeentelijke lijst uit 1932 kan de Schoolkaart van Haarlem gedateerd worden op 1934 of 1935. De schoolgegevens kon Wiegman dus eenvoudig bij de gemeente opvragen. Maar waar moest hij terecht voor de rest van de kaartinhoud?

15 Lijsten houdende de namen en adressen van openbare lagere scholen, etc., 1927-1961, Noord-Hollands Archief, depot 44/001263 M.

Wiegmans bronnen

De zeventiende-eeuwse vesting bepaalde vanouds het Haarlemse kaartbeeld, maar vanaf de tweede helft van de negentiende eeuw veranderde de ruimtelijke structuur ingrijpend door de stadsuitbreiding.¹⁶ De plattegronden van het Bureau Openbare Werken uit 1905¹⁷, 1915 en 1920 laten een gestage groei zien. Die van 1920 maakt tevens duidelijk dat - ondanks de annexatie van een deel van de gemeente Schoten in 1884 - Haarlem tot een van de meest volgebouwde gemeenten van Nederland gerekend kon worden. Ruimte voor verdere uitbreiding kreeg de stad pas in 1927, nadat de gehele gemeente Schoten en delen van Spaarndam, Bloemendaal, Heemstede, Haarlemmerliede en Spaarnwoude waren geannexeerd. Vooral in Bloemendaal en Heemstede werd dit wel honend omschreven als een annexatie van belastingbetalers.

In ieder geval konden de kaartenmakers in 1927 weer aan de slag en in november van dat jaar verscheen bij Boekhandel De Erven Loosjes een Kaart van Haarlem op een schaal van 1:10.000. Deze was vervaardigd door het Bureau Openbare Werken en heette daarom ‘De eerste officieële kaart van Groot Haarlem’. Maar er was concurrentie. Uitgever G. Eikelenboom in Bloemendaal kwam al in mei 1927 met een Kaart van Haarlem en naaste omgeving op de proppen, eveneens op een schaal van 1:10.000 en ‘samengesteld volgens officieële gegevens’. Deze kaart bleek een schot in de roos, getuige meerdere edities (in ieder geval in 1930, 1932, 1935, 1938 en 1941). Vooral in de eerste heruitgaven werd de kaart steeds opnieuw ontworpen en verbeterd.

Kaart van Haarlem op de omslag van het tijdschrift Publieke Werken (juni 1937), behorend bij een artikel van M.H. Maas.

Gezien het succes in ‘Groot Haarlem’ en omstreken moet Wiegman deze kaart hebben gekend, die naar alle waarschijnlijkheid te koop was in Pistorius' boekhandel in Heemstede. Vergelijking toont aan dat hij voor zijn schoolkaart een groot deel van de kaartgegevens nauwkeurig overnam van de editie uit 1932 - de eerste met de vermelding ‘vervaardigd aan het Bureau Openbare Werken’, de beste kaartbron die hij zich kon wensen. De sterke overeenkomst tussen beide kaarten is duidelijk te zien aan de namen, de lijnen van wegen en water, de bebouwingsvlakken, de grondvlaksymbolen van scholen, kerken en ziekenhuizen, en de spoor-, tramen buslijnen. In plaats van de traditionele noord-oriëntering heeft de editie van 1932 als noviteit een oriëntering op het noordnoordoosten, waardoor de langgerekte vorm van Haarlem - een gevolg van de strandwallen - op een kleiner stuk papier paste. Deze oriëntering, evenals de vorm en plaats van de kompasroos, heeft Wiegman overgenomen. Mogelijk is de kaartbron (schaal 1:10.000) 2,5 maal fotografisch vergroot naar de schaal van

16 M.H.G. Clement-van Alkemade, B.M.J. Speet en A.G. van der Steur, Historische plattegronden van Nederlandse steden: Deel 6 Haarlem, Lisse/Alphen aan den Rijn 1993.

17 R. Mens, ‘Stadsuitbreiding van Haarlem rond 1900’, in: Akt 5 (1981), nr. 2, p. 16-36. Ook verschenen in Haerlem Jaarboek 1981 (1982), p. 9-42.

[p. 77]

de schoolkaart (1:4.000), teneinde de kaartgegevens nauwkeurig te kunnen overnemen. En mogelijk is de ‘lichtdrukinrichting’ van Pistorius daarbij behulpzaam geweest.

Voor de op zijn kaart aangegeven uitbreidingsplannen moest Wiegman een andere kaartbron zien te vinden, want deze ontbreken bij Eikelenboom. Ir. L.C. Dumont, van 1901 tot 1930 directeur van het Bureau Openbare Werken, ontwierp na de annexaties van 1927 vier uitbreidingsplannen - Noord, Zuid-Oost, Zuid-West en een Havenplan -, elk met meerdere ‘detailbladen’ of deelkaarten. Zijn werk werd na 1930 voortgezet door ir. M.H. Maas en rond 1935 waren de vier plannen zo goed als afgerond.¹⁸ Wiegmans schoolkaart geeft daarvan een duidelijk overzicht, maar het is onwaarschijnlijk dat hij de ‘detailbladen’ als bron heeft gebruikt.

Een overzichtskaart met alle vier uitbreidingsplannen zou de ideale bron zijn, maar die is niet te vinden in het Noord-Hollands Archief. Niettemin heeft Openbare Werken rond 1935 wel zo'n overzicht vervaardigd, getuige een illustratie bij een artikel van Maas op de omslag van het tijdschrift Publieke Werken. Het lijkt er sterk op dat Wiegman deze kaart of een variant daarvan heeft gebruikt om de uitbreidingsplannen op zijn kaart aan te geven. In combinatie met de gemeentelijke scholenlijst en Eikelenbooms plattegrond had hij alle gegevens bijeen om de Schoolkaart van Haarlem te kunnen voltooien. Misschien moest hij voor de zeventien pentekeningen op een zonnige dag nog eens naar Haarlem fietsen, met zijn schetsboek op de bagagedrager.

18 Jaarverslag Dienst Openbare Werken Haarlem, 1915-1996, Noord-Hollands Archief, depot 45/400627 M. Er waren steeds herzieningen van de uitbreidingsplannen nodig; zo moest plan ‘Noord’ in 1932 flink worden aangepast door een bouwverbod binnen de ‘verboden kringen’ van de forten in Spaarndam.

Gedrevenheid en tekentalent

Voor de vervaardiging van zelfs een beperkt aantal exemplaren van de Schoolkaart van Haarlem waren verschillende arbeidsintensieve stappen nodig. De benodigde gegevens en materialen moesten worden verzameld, de gegevens moesten worden over- en ingetekend op twee bladen, die bladen moesten worden gedrukt, ze moesten met de hand worden ingekleurd en ten slotte moesten ze worden gemonteerd als een wandkaart.

Vooral de handkleuring moet zeer tijdrovend geweest zijn. Een inventarisatie van het aantal ingekleurde oppervlakjes geeft een idee van dit monnikenwerk: 402 oranje of roze vlakjes, een vergelijkbare hoeveelheid werk voor de gele wegen, 196 groene of lichtgroene vlakjes, en verder nog blauwe watervlakken en lichtgrijze vlakken voor industrieterreinen en polders. En dat alles opmerkelijk nauwkeurig en met een vaste hand uitgevoerd binnen de zwarte grenslijnen van bebouwing, wegen en water, en met geringe, niet storende kleurintensiteitsverschillen binnen een vlak. Zoiets vereist een grote gedrevenheid van de maker. Kleine inkleuringsverschillen tussen drie onderzochte exemplaren van de schoolkaart zijn aanwezig, maar verwaarloosbaar. Ook in de zwarttekening zijn slechts enkele kleine foutjes in namen en grondvlaksymbolen geslopen. Waarschijnlijk waren maar weinig van de 79 Haarlemse scholen bereid deze wandkaart aan te schaffen in een tijd van malaise, maar ook los daarvan, louter gelet op de hoeveelheid werk, is nauwelijks aan te nemen dat er meer dan zo'n twintig exemplaren zijn geproduceerd. En een winstgevende activiteit kan het ook niet zijn geweest, eerder het tegendeel. Misschien zat er een rijke, anonieme mecenas achter, die in 1934 iets goeds wilde doen voor de net van zijn ongeval herstelde Wiegman en voor het Haarlemse onderwijs?

De Schoolkaart van Haarlem toont niet alleen Wiegmans gedrevenheid, maar ook de bewonderingswaardige inzet van zijn tekentalent op het voor hem onbekende terrein van de cartografie. Twee verschillende kaartbronnen - de plattegrond en de uitbreidingsplannen - zijn vakkundig gecombineerd, terwijl de toekomstige toestand duidelijk onderscheidbaar is van de bestaande door het gebruik van twee tinten van één kleur. De kaartbelasting is laag gehouden door het weglaten van minder belangrijke wegen, gebouwen en namen. De lijnsymbolen (wegen, wateren, gemeentegrenzen), vlaksymbolen (grondvlakken, bebouwing, plantsoenen, weide) en figuratieve symbolen (pentekeningen) zijn alle fors en duidelijk uitgevoerd. De lage kaartbelasting en de grootte van de symbolen geven de kaart de afstandswerking die onmisbaar is voor een schoolwandkaart. Vlaksymbolen worden alleen binnen de gemeentegrens gebruikt, zodat het grondgebied van Haarlem goed naar voren komt.

Kortom, een fraaie en duidelijke wandkaart, die ook op afstand de aandacht vasthoudt en een goed beeld geeft van de ontwikkeling van Haarlem na de annexaties van 1927. En al zijn niet alle raadsels opgelost, de Schoolkaart van Haarlem laat zien dat Wiegman maling kon hebben aan zijn gebrek aan cartografische deskundigheid en dat hij terecht vertrouwde op zijn gedrevenheid en tekentalent.