Column
International Female Mud Wrestling for Peace
Arnon Grunberg
Het idee om te gaan modderworstelen met vrouwen voor de vrede ontstond in Libanon, waar ik in 2007 was om een reportage te schrijven, iets minder dan een jaar na de laatste oorlog met Israël. Volgens mij zei mijn Libanese fixer Hwaida, die tegenwoordig voor The New York Times werkt, dat verandering in het Midden-Oosten alleen door vrouwen teweeg kon worden gebracht. Misschien geen bijzonder originele gedachte, maar om de een of andere reden ging het gesprek vervolgens over worstelen.
De Arabische lente kwam inderdaad een paar jaar later. Die zogenaamde lente bleek een grote desillusie en met vrouwen had het ook weinig te maken.
Hoe het idee is ontstaan dat de vrede bevorderd zou worden door vrouwen uit verschillende etnische groeperingen te laten worstelen kan ik dus niet precies zeggen. Vrijwel zeker is dat worstelen in mijn fantasie al snel modderworstelen werd. De modder is allicht een symbool voor de oorlog en ik sluit niet uit dat een sluimerend erotisch verlangen meespeelde. Waar je ook gaat, het sluimerende erotische verlangen verlaatje nooit.
In mijn omgeving werd bovenmatig enthousiast gereageerd op het idee om vrouwen te laten modderworstelen voor de vrede. Eindelijk werd de vrede op een aangename manier serieus genomen. De vraag was waar het evenement zou moeten plaatsvinden. Een Vlaamse fan (dit woord gebruik ik niet graag, maar hier is het op zijn plaats) gaf aan iets in Kortrijk te kunnen organiseren, in de zogeheten Budascoop.
Flyer voor het modderworsteltoernuoi voor vrouwen, ontwerp van Bas Koeken. Archief Arnon Grunberg, Bijzondere Collecties van de UvA.
Om onder andere beschuldigingen van seksisme te voorkomen werd besloten dat ik als enige man mee zou doen. Het moest niet zo zijn dat een likkebaardend publiek zich zou vergapen aan vrouwen in badpak; verantwoord likkebaarden was het doel. De fan en twee enthousiaste assistenten zorgden voor een kinderzwembadje en als ik me niet vergis een poeder dat vermengd met water een modderachtige substantie werd die normaal gesproken gebruikt werd voor gezichtsmaskers.
Het grootste probleem was het vinden van modderworstelaarsters. Het oorspronkelijke idee om een katholieke, een protestantse, een joodse, een sjiitische, een soennitische en eventueel nog een russischorthodoxe deelneemster te vinden werd in een vrij vroeg stadium opgegeven, het was al mooi als we überhaupt genoeg vrouwen konden vinden die tot modderworstelen voor de vrede bereid waren.
Mijn toenmalige vriendin deed navraag in haar vriendenkring, maar het animo was laag en slechts een enkeling wilde meedoen. De moeder van mijn petekind had wat vriendinnen weten te strikken en de vrouw van mijn chauffeur had ook nog een paar vriendinnen opgetrommeld, maar echt van harte ging het niet.
De burgemeester van Kortrijk ontving mij en mijn vriendin voorafgaand aan het evenement met een lunch en onthulde toen naar het schijnt wat pikante informatie over de Belgische politiek. Hoewel de vrede zijn sympathie had en hij bereid was modderworstelen in zijn gemeente toe te staan, verscheen hij zelf niet bij het toernooi. Het aantal bezoekers viel ook tegen. Noch vrede noch modderworstelen maakte veel los bij de Kortrijkers, maar dat mocht het plezier en het idealisme niet drukken. Nu ik een keer echt idealistisch bezig was, moest ik ook maar doorzetten.
Een vriend van mij die ook de webmaster is van mijn site trad op als spreekstalmeester, wat hij met zoveel overtuiging deed dat men het gevoel kon krijgen bij een historisch evenement aanwezig te zijn. Herr Seele, die bijna te laat met zijn taxi arriveerde, becommentarieerde de matches. Een verzamelaar trad op als referee, hij had zelf voor een zwart-wit gestreept outfit met fluitje gezorgd.
Wat ik me van mijn eigen match tegen de stevig gebouwde Vlaamse fan herinner was vooral hoe glibbe- rig het was het in modderbadje. En toen ik eenmaal in dat badje stond, maakte zich een oerdrift van mij meester: ik wilde niet verliezen. In die roes heb ik hard aan de haren van mijn fan getrokken, ik zag kans haar hoofd in de richting van de modder te duwen, waarna ik op haar rug kon gaan zitten en het gevecht beëindigd was. Tegenwoordig doe ik dit nog weleens met mijn petekind, maar dan zonder modder.
Er is een dvd van het modder. worstelen gemaakt, waarop ongetwijfeld details te zien zijn die ik ben vergeten. Mijn vriendin sloot het gevecht af als ware ze de vrede die alle gevechten beslechtte. Na afloop in de geïmproviseerde kleedkamer werd nog geklaagd dat sommige vrouwen wel erg fanatiek hadden gestreden. Nou ja, oorlog is een manier om vrede te bewerkstelligen. De rest van de avond verliep vredig. In Eetcafé Budha aan de Grote Markt kloof iedereen, worstelaarsters en organiserend personeel, broederlijk naast elkaar gezeten aan een kippetje.
Alleen de zwembroek die ik tijdens het modderworstelen droeg heb ik moeten weggooien.
Auteursrechtelijk beschermd