Boekzaal der geleerde wereld. Jaargang 1715

[p. 269]

Naberecht.

Wy hebben de Pasquillen, waer mede men ons gedreigt heeft, gezien, en zouden daer niets van melden, tenwaere wy dat deden op het verzoek onzes Drukkers, tot wiens nadeel een Tuimelgeest schynt in de weere te zyn, om het uitgeeven zyner Boekzaelete schorssen. Maer gelyk wy den Leezer verzekeren, dat noch hy noch wy ons stooren aen zulke vuiligheden; zoo moeten wy by deezen den Pasquilleur te gemoet voeren, dat hy weder jammerlyk mistaft, en dat luiden, die het hem niet gedaen hebben, onschuldigh lyden. Hoe ziet de Man zoo quaelyk! Terwyl hy anderen verzwynt en verplakt, ziet hy (och arm!) niet, dat hy twee zyner goede vrienden verongelykt, die zyn Heldendicht en Afbeeldtsel met hunne veerzen gekroont hebben. Want steekt 'er schande in dit ampt, daar hy zoo tegen balkt, zy deelen gewis in den hoon; en moeten, willen ze zyne vriendschap hebben, zich laeten voorstaen, dat het ampt eens Blikslagers vry wat aenzienlyker is. Maer, dit overgeslaegen, de vrage is, of met dit verzwynen, verstieren en verplakken, zy goet gemaekt, al wat hem in de laetste Boekzaele over zyn VENEEDJE is voor oogen geleit. Het geen in geene deelen gescheidt zoude zyn (want wy konden dat werk, zoo wel als anderen, ongemerkt hebben laeten doorgaen) hadde de Schryver zyne niet schier, maer heel en al onnodige Voor-

[p. 270]

rede te huis gehouden. Dewyl hy evenwel iemant daer iets te laste leit, waeraen hy zelf zoo veel schults heeft, als met de stukken beweezen is, en de beschuldighde zich tegen den beschuldiger niet wilde verzetten, zoo dacht ons ten minste noodig te zyn, dat men zulk een ongehoort onbescheit den luiden eens met den vinger aenweeze.

Nu ziet ^*Apollo van zyn' hoogen zegewagen
Zyn' nieuwen Lieveling te deerelyk verslaegen;
Terwyl de ^†Saters, hier een Forbas, daer Liceet
De Bruitschoffeerder vast staen kermen om zyn leet.

Nogh raekt maer de buitenschorsse het geen wy getoont hebben. Zoo hy het te grof macke, wy zullen het binnenste wel eens bezien, en (zoo ons, door zyne dartelheit gaende gemaekt, de lust bekruipt) zynen grooten PAULUS eens voorneemen, met te toonen, hoe veel van zyne vederen zekere Dortsche Vogel, lang genoeg, al te lang van hem verpikt, daer gelaeten hebbe. Wil hy aen den anderen kant naer reden luisteren, en met behoorlyke zedigheit iets voortbrengen tot beweering zyner werken, wy belooven daer van met fatsoen zonder zydigheit te zullen gewagen, staende de deuren der Boekzaele voor hem zoo wel, als voor anderen open. Maer, nu hy tot noch toe den anderen wegh inslaet,

* Antonides in den Oorsprong van's lants ongevallen, en J.V.H. ook in Veneedje bladz: 65.

† Antonides in zyn eigen Bruiloftdicht.

[p. 271]

zyn wy geenzins bang ook voor schotschriften, die hy in onrym wil ontwerpen. By alle luiden van eere toch is het voor vaste waerheit aengenomen, dat men wraeks genoeg genomen heeft, als men weet, dat deeze vuiligheden van hem koomen. Met zulk eene maniere van doen wil hy zich, naer het schynt, gevreest maeken. Want, wien heeft hy niet al in zyne eere getast? Professers, Dokters, Predikanten, Mannen, Vrouwen, zelf na hun overlyden. Hy magh het doen, en voortgaen te doen; maer wy zyn echter wel verzekert, dat zelfs zyne vrienden, die eenige edelaerdigheit over zich hebben, zulk bestaen niet konnen goet vinden. En hy durft noch zeggen, dat zyne gewoonte niet is zonder naeme te schryven, als of zyn naem stond voor &c. &c. &c. Doch laet ons zwygen.

Dehinc porro monemus desinat lacessere.

Wy hebben hem reedts in goet Duitsch gezeit, hoe veel wy om zyne Pasquillen geeven. Hebbe hy het niet verstaen, een zyner vrienden magh hem deeze woorden verduitschen:

Gaudana hic tantum curamus carmina, quantum
Aut numerum lupus, aut torrentia flumina ripas.

Wy zullen, zeggen we, onzen gang gaen. Laet hem zoo veele pasquilboeken, in wat formaet hy ook wil, gereet maeken. En, al stonden zyne zaeken zoo schoon, dat hy een ander van rapianeeren konde overtuigen, zoo zouden daermede zyne dieveryen niet goet

[p. 272]

gemaekt zyn. En zulk eenen man, in allen gevalle, zal niet konnen te laste geleit worden, dat hy ooit te vooren een ander verweet iets, dat hy zelf begaen had. Wyders volhart hy in zyne onbeschaemtheit, als of het twist zoeken van ons, en niet van hem gekoomen waere, die naer geener vrienden raedt willende luisteren, met kracht begeerde dat alzulk een Voorreden voor zyn boek staen zou. Zy staet 'er, en hy magh zich des roems bedanken, dien hy 'er door behaelt heeft. Zyne aenvallen, noch eens gezeit, zullen wy voortaen geen antwoordt waerdigh achten.

Dit zy, Leezer, eens voor al tot uwe naerrighting. Wat anderen buiten ons, of voor of tegen ons, moogen doen, wy staen 'er niet voor in, als ons noch met het eene noch met het andere bemoeiende.