Liefde tot de ouders.
DE Liefde is seer groot die ons de Ouders draghen:
Daeromme moeten wy in haere oude daghen:
Haer oock bewysen gunst, end' hulpe in de noodt:
Want die met ooren doof aenhoort der Ouders claghen,
En sal gheen hayren grijs op sijnen hoofde draghen;
Of so hy langhe leeft, hy is al levend doodt.
Des levens dierbaer woord heeft uyt het vier geroepen,
Als eenen donderslach die d'Hemel scheuret open;
U Vader op de aard end' uwe Moeder eert:
Die sijne Ouders eert, met seghen wordt bedropen,
En levet langhen tijt op aerden, onversopen:
Die sijne Ouders vloeckt, sal worden omghekeert.
Hoe? soo de Oyvaers jongh de oude staedich spijsen
Wanneer sy worden stram, vercouwet, en verysen,
Daer sy nochtans begaeft met reden niet en zijn;
Wie sal niet als een beest dien wreeden gast misprijsen
Die sijne Ouders swack het gasthuys stracx gaet wijsen
Wanneer sy zijn benouwt door armoed' ende pijn?
Is dat vergolden wel des Vaders sweet, en slaven?
| |
Is dat rente die ghy ghevet van de gaeven
Die ghy ontfanghen hebt van haere milde handt?
Die u het leven gaf (naest God) ghy nu begraeven
Wel soudet willen sien in doodes doncker haeven:
Die u ter werelt bringht die wenscht ghy wt het Lant.
AEnea, waer met doch gaet ghy hier dus gheladen?
Wat draegt ghy wt den brant van Troyen voor de schaden?
"Mijn Vader, stoc out man, die draegh ick op mijn lijf:
T'is reden dat ick hem bewijse dees ghenaeden,
Dien ick verplichtet ben om duysent trouwe daeden:
Den Hemel die dit siet, sal loonen mijn bedrijf!"
Dat doet een Heydens man, die tastet naer den lichte
Hy laedet op den rugh goetwillich van gewichte;
En wy die draeghen roem te wesen in het licht,
Wy segh' ick, moeten sien dat ons een heyden stichte,
En van ons schuldigh ampt met voor-doen onderrichte
O Christen, niet met clap; maer met u daeden, sticht.
Mijn dicht, so heftich niet! sie blijde, onbegresen:
Als de Toehoorders zijn, die dese dichten lesen,
Soo moeten wy oock zijn: Dus uwe stem versoet.
De Jeughet dencken moet, Ick soude hier niet wesen:
Die Sonne, die verlicht het aerdsche dal ghepresen,
Die Mane, die des Nachts mijns liefs huys vinden doet;
Die sterren, die seer claer het Firmament vercieren;
Die Boomen, Cruyden groen, end' alderhande Dieren
Die spelen op het Veld; O ziet het soet ghesicht
Dat vriendlick op my siet seer sedich goedertieren:
En soud' ick nu niet sien voor mijne ooghen swieren:
Naest Godt de Ouders doen ons sien des Hemels licht.
Hebt ghy wel oyt ghesien de clock hen sitten broeden
Haer eyers seer besurght voor alle wederspoeden?
Hebt ghy oock wel ghesien het sy de Kieckxkens cleyn
Met haere vleugels deckt wanneer de gieren woelen?
Hoe sy haer selfs ontreckt, om die te bet te voeden?
Hoe sy die nimmermeer van haer en laet alleyn?
Soo hebt ghy oock ghesien, hoe ghy zijt opghetoghen
Van uwe Ouders trouw met surgh naer het vermoghen:
Om u (voorwaer om u!) sy surghden nacht en dach.
Het herte wt het lijf ghy haer schier hebt ghesoghen:
En soo veel moeyt ghedaen dat wij't niet segghen moghen:
Wel hem die d'Ouders helpt so vele als hy mach.
Indien ghy trouw bystaet u Ouders vol ellenden,
O Jeught, den seghen Gods sal sich van u niet wenden:
Maer so ghy haer verlaet, ellendigh, sonder baet,
Denckt vry dat veel verdriets de Heere u sal senden:
U kinders sullen sich verblijden in u schenden:
Men sal u meten toe met uwe eyghen maet.
Doch eene leere ick u wil tot een afscheyd' gheven:
U kind soo niet begaeft, dat ghy by ghift moet leven:
Het ghene dat ghy spaert hem wel gheworden sal.
De oude en hebb ick gheen leere voorgeschreven:
Het is om uwent wil dat dit al is bedreven.
O jeughet, goedt wilt zijn: maer wilt niet wesen mal.
|
|
Auteursrechtvrij
