Elegia.
DEr Sterren flickrigh heyr, wiens wemelende lichten
'Tverwelfde blau panneel, tot eene tente stichten,
Daer d'arbeits-trooster Nacht, de droomen onder leyt,
Doen duycken 't groot Planeet, op dat zy Martis wapen
Voor Venus koets niet spie, maer laet in sluymer slapen
Endymion, die noch Argi ghesicht beschreyt.
D'momaensicht vande Nacht, des bruynen Avonts stonden
Omgort haer droevigh kleedt, met donckerheyt ghebonden:
Geeft alle vuyr zijn cracht, end' t'mensche oogh beducht,
Het wanckel Manen rond, door outheyt in-ghevallen
Haer magher hoornen cromt, is duyster bleeck met allen;
VVant sy is daghen twelf, van haren Man ghevlucht.
Terwijl de suysel stilt, dus alsins in gaet sluypen
By Menschen, end' het Vee in't hol ghewout doet cruypen
Morpheus der droomen waen, uyt ons ghedachten leest
Terwijl het alles rust, verborghen onder daken,
Soo zijnder nochtans twee Geesten die durigh waken,
'Tvvoel-vlammigh dier de Liefd', end' 'tbloedigh Oorlog Beest.
Dees' om hun voordeel beyd, dan oeffenen practijcken:
D'een om zijn Lief betracht, d'ander om Land en Rijcken:
Terwijl het alles slaept; want sorghe ruste mijdt.
Den Krygher moeyt ghewoon, met duysterheyt om-vanghen
Bespiet zijns Vyants oort; den Minnaer licht van ganghen
De deure van zijn Al, bewandelt end' bevrijdt.
Den Krygher 't harnas veynst, den Kryger veynst zijn teken
Onder des Hemels blau, in onghemack gheweken,
Swart-bleeckigh van coluer, dickwils den regen suyght:
'T vlugh duyveltjen de Liefd', 't nae-loop van zijne benden
Tusschen het tvvyfel light, de rocken om doet wenden,
End' drincken tranen zout, waer mee den brant betuyght.
Men siet dat alle vuyr, in duysterheyt zijn stralen,
Verdiept end' verder spalght, vlam-wittende de salen;
De Liefde, die Vuyr is, dan oock meer schijnen moet,
Oock seyt-men dat by Nacht, Vrouw' Venus sy gheleghen
Van haer ondurigh Kindt, waer-om sy noch de weghen
Des Minnaers tsavonts leyt, end'breydelt hem den voet.
Zijn Noort-sterr' is het oogh, van zijn soet-sure minne;
Zijn Seyl-steen is het hert, te hart van zijn vriendinne,
| |
VVaer naer hy 't licht Compas, van zijn ghedachten gestelt,
Op dat hy myde wel, der blinder Clippen laghen,
Dier veel te ligghen oyt, in sulck veer-water plaghen,
End' niet en stoot den kiel, zijns schips dat wanckel helt.
Den Bruyd'gom sulcx betuygt, die 't doncker spooc der nachten
Noch Ocean' ontsach, om eynd'lijck te betrachten
Het weerdighe subject, van sijn Bruyt liefghetal.
VVant vreughd'lijck sien ic hem, uyt liefdes dool-hof comen
Als Theseus met den draet, van zijn vriendinn' ghenomen,
Daer liefde liefde leydt, men niet licht dwalen sal.
VVilcóm in 't nieuw Convent, na moeyten, sorgen, draven,
VVorpt vry u ancker uyt, 't schip is in goeden haven,
O Bruydegom ons vrient, 't is in behouden ree.
Die lieve Charites, veel Palmen cranskens toonen,
Om die met veel ghelucx, end' vrede veel te croonen,
End' mennen 't vlytigh hert, van u beminde mee.
Waerom vergulden dus, de tafels de flambeelen?
VVaeromme duurt dus lang, 't Musijck en tintel speelen?
Nu liefd's bespieder Son, zijn compst uyt craeyen doet,
wegh met 't vlam, voetsel-smout, der keersen gierigh swichten
vertrect u Maeghd'lijck heyr, de Liefd' sal hun wel lichten
want tijdt wordt datmen nu de Bruyt verpanden moet.
VVaerom mach doch u hert, ô Maeghdeken dus beven,
V voetjens waerom ist dat sy te rugge sneven?
VVaerom u eerbaer oogh, de kaeckskens vocht bedouwt?
VVat sorgt ghy in den staet, van Liefd' u te begeven?
Nu ghy ghevonden hebt, de recht' helft tot u leven,
V deel, gheluckich deel, in Godes raedt ghetrouwt.
Vreest niet, het opperst' goet, die u t'saem heeft doen paren
Sal met gheluck het radt, vervullen uwer Iaren;
Hy laet u sien den stam, van veel nae-comers goet.
Verstroostet dyne Bruyt, Bruydegom drooght haer ooghen:
Die stille teederheyt met traentjens heeft betooghen:
End' blijft haer vrient, haer Man, sy u Manninne soet.
Maugré envie.
|
|
Auteursrechtvrij