Den Bloem-hof van de Nederlantsche Jeught beplant met uijtgelesene Elegien, Sonnetten, Epithalamien, en gesangen etc
(1608)–Anoniem Bloemhof van de Nederlandtsche ieught–
Auteursrechtvrij
[pagina 6]
| |
Lydia waert uwen sin,
Dat ghy mijn Liefde bluste?
Dat wy mochten met gheneught
Slijten onse jonghe jeught.
Al t'Ghevogelt, al die Dieren
Legghen nu in grooten rust,
Nu ghebruycken haeren lust
Alle Nimphen goedertieren,
En wy laten sonder Vreught
Slijten onse jonghe jeught.
Hoe can in soo soeten wesen
Wesen sulcken soeten aert,
Ist u niet de pijne waert?
Uwen Dienaer te ghenesen,
Nimphje laet ons met gheneught
Slijten onse jonghe jeught.
Alle Goden en Goddinnen,
Al wat op der aerden leeft,
Al wat in het water sweeft,
Heeft volcomen lust int minnen,
En wy laten sonder Vreught
 | |
[pagina 7]
| |
Slijten onse jonghe jeught.
Als die clare Maen gaet rusten
Eer den rooden dach Verschijnt,
Staet soo schoonen sterr' en blinckt,
Die de Goden al doet lusten,
Nimphe laet ons met gheneught
Slijten onse jonghe jeught.
Siet de blancke Zee-goddinne
In het onbestuerde Vee,
In het midden van de Zee
Stoocken zy den brandt van minne,
En wy laten sonder Vreught
Slijten onse jonghe jeught.
T'vogeltken dat ghy siet sweven
Van den Wijngaert op den Tack,
Van het tacxken op het dack,
Heeft soo soeten lust bedreven,
En wy laten sonder Vreught
Slijten onse jonghe jeught.
Dat u Vaders schoone Velden
In het rijpste van 't gewas,
Stonden sonder vrucht oft gras,
sout ghy niet den hemel schelden?
En dus laet ghy sonder Vreught
Slijten onse jonghe jeugt.
Doet u blancke bouten open
En ontfangt u trouwe Knecht
Die u met een hert oprecht
Met zijn leven wil becoopen,
Nimphe laet ons in gheneught
Slijten onse jonghe jeught.
Lydia begonst t'ontfoncken
En vertoonde een ghesicht,
Met soo minnelijcken licht,
Met soo mercklijcke loncken,
Dat zy wilde met gheneught
slijten hare jonghe jeught.
Coridon sprack met verblijden
Alsoo menich als het sandt
Op het ongheboude strant,
| |
[pagina 8]
| |
Is gheweest mijn bitter lijden,
Als ick moste sonder Vreught,
slijten mijne jonghe jeught.
Maer soo menich als die vruchten
Op het toebereyde Wout
Lydia soo menichfout
Sullen wesen ons ghenuchten,
Nimphe laet ons met gheneught
Slijten onse jonghe jeught.
|
|