Den Bloem-hof van de Nederlantsche Jeught beplant met uijtgelesene Elegien, Sonnetten, Epithalamien, en gesangen etc

[p. A2r]

Bloem-hof, van de Nederlandsche ieught.
Trouw dicht.

Die schippers die de zee met Kielen scherp doorsnijden
En met een houten paert, het blauwe diep berijden

Ghecomen zijnd'aen 't lant, bevrijt van alle noot

Soo strijcken sy het seyl, soo strijcken sy den schoot.

Het gheen daer wy in zijn eer wy ons selven paeren
Is een beroerde Zee, die sorghen zijn die baeren:

Die liefd' is onse wint, de clippen die ons schaen

Is daer wy aldermeest en alderliefst nae gaen.

Die Clippen zijn ghestelt int midden van ons leven
Daer worden wy seer licht van alle cant ghedreven:

Dan comt den westen wint, seer lieffelijck en stil

Die brenght ons int verderf met onsen eyghen wil.

De sterren die wy sien, die heeten wy die ooghen
Die sich ghemeynelijck tot ons verderf vertooghen,

Dan mist ons het compas, dan missen wy die locht

[p. A2v]

 

Dan worden wy met lust, in ons verderf ghebrocht.

 

Het Roer is ons verstant, den Ancker is de Reeden

 

Die Cabels zijn die deught, die seylen goede seden:

 

Dan doch den minsten deel brenght in behouden hant

 

Zijn onbeweeghde schip, van sorghen aen het lant.

 

Maer ons Bruyd'gom versien, van ballast comt ghevaren

 

Int midden door die zee, door clippen ende baeren

 

Tot aen 't ghewenste lant en vry van alle wee

 

Van schipbreeck ende last, comt nae een goede ree.

 

Dit is den laesten wensch het lant hebt ghy vercreghen

 

Daer u den oosten wint niet meer en sal beweghen

 

Heer Bruyd'gom blijft hier vast ende werpt den ancker uyt

 

End van het quade weer versekert dyne schuyt.

 

Wy zijn noch in het diep, wy moeten voort gaen dwaelen

 

Daer ons den wreeden wint en baeren willen haelen

 

Vaert wel ende als ghy zijt in dyne meesten staet

 

Denckt eens hoe dattet noch, met onse schepen gaet.

D. H.