De Blauwvoet. Jaargang 1

Ambiorix.

Gij zwongt de vlammende akse boven

Eburonie's bosschen,

en in uw lokken-suizlen ademde

onverschrokken dapper.

De roep van uwe borste dreunde

als feestlijk vaan-gewapper,

en d'Adlaar vlood alwaar uw zware

knevel op kwam rossen....

Gij waart de ruwe vrijheidszoon

van onbevlekte rassen.

Het titans-bloed doorvlamde u

in zijn heete bobbelslagen

ter rustelooze dadigheid -

natuur-kind groot-gewassen

in 't wild getak, doorbulderd en

doordaverd van de vlagen.

Ik hoor het heesche krijgs-geloei

dat ophelmt uit uw gorgel

en zie de blanke borsten-welving

van uw lijven kronkel....

De spietsen flitsen, de aksen vlammen,

en als hoogtij-orgel

dreunt heldenzang, en godenbliksem

werende om u vonkelt....

De mieren-pootling om u heen

van machtelooze zaten

en ziet ge niet, en hoort ge niet

in 't stil van sluimer-straten.

Alleen de breed-gerepte slag van

de eeuwigheid kust zuiver

uw borst die wekkerde, en uw kop

die wrocht-vol heilgen huiver....

Nog zijt ge levend in den droom

en zweven om u schimmen.

Gij mijmert, Ambiorix! Met

den hoorn-kop opgesteven

staart ge in uw breede rustigheid

al siddrend naar de kimmen

ten vijand steeds, met zindrend oog

en de aksë opgeheven.....

Leo Steppenbach.