Bijdragen en Mededelingen betreffende de Geschiedenis der Nederlanden. Deel 91

[p. 80]

Geyl en Vlaanderen, een discussie
Weerwoord van Louis Vos

Na de beschouwingen die A.W. Willemsen in het vorige nummer van dit tijdschrift aan mijn artikel ‘De eierdans van P. Geyl’ wijdde, lijkt het mij van belang aan te duiden op welke punten onze interpretaties uit elkaar lopen. Willemsen is het nu met mij eens dat voor Geyl niet ‘de federalistische hervorming van de Belgische staat’ maar wel ‘politiek Grootnederland’ het einddoel was, en eveneens dat Geyl dit einddoel deelde met het weekblad Vlaanderen. Hij houdt niettemin vol dat Geyl behoorde tot de gematigde richting in het Vlaams-nationalisme, en stelt daartoe vooraf dat in de jaren twintig ongeveer ieder politiek bewuste Belg twijfelde aan het voortbestaan van België, om daarna te verzekeren dat Geyl zijn concreet politiek handelen niet afstemde op zijn grootnederlands ideaal, en vervolgens dat zijn tactische menigsverschillen met Vlaanderen essentiëler waren dan het feit dat hij ‘theoretisch eenzelfde einddoel’ zag.

Bij Geyl een volledige scheiding veronderstellen tussen uiteindelijk ideaal en concrete politiek - enkel op grond van vage verwijzingen naar ‘zijn afkeer van abstract systeemdenken’ en zijn ‘activistische dadendrang’ - lijkt mij een onhoudbare constructie. Er bestaat geen onverzoenbaarheid tussen concrete actie en einddoel. Integendeel: het laatste dient als richtsnoer voor het eerste. Ieder politicus die iets wil bereiken kijkt zowel naar zijn doel als naar de practische mogelijkheden om dat te verwezenlijken. Ook Geyl deed dat en was er zich goed van bewust. In een brief van 25 augustus 1926 drukte hij Vos op het hart dat er tussen een ‘constructieve, reformatorische politiek en radicale beginselpolitiek’ geen tegenstelling bestond, en het zelfs de behoefte was van het ogenblik die twee te verzoenen, ‘zonder verwatering van het laatste, maar met gestadige aandacht voor het eerste’^1.. Omdat hij die twee wilde verzoenen probeerde Geyl aan de ene kant Vos zoveel mogelijk naar de principiële politiek van Vlaanderen te drijven, en aan de andere kant de Vlaanderen-mensen, die hij als de meest vasthoudende en principiële medestanders aanzag, tot een meer met de concrete mogelijkheden overeenstemmende strategie te brengen.

Willemsen houdt bij zijn beoordeling van Geyls optreden enkel rekening met diens zin voor ‘Realpolitik’ en maakt een volledige abstractie van zijn doelstellingen. Een dergelijke reductie tot het strategische - toch slechts de weg waarlangs een bepaald doel wordt bereikt - is voor een politieke typering onverantwoord. Wie een bestaande politieke structuur omver wil werpen wordt normaal beschouwd als radicaal, ook al houdt hij in zijn streven rekening met wat politiek haalbaar is. Toegepast op Geyl: hij streefde naar de realisatie van een politiek groot-Nederland, maar wees uit ‘realpolitische’ overwegingen een openlijke irredentistische beweging af. Meer kans op succes zag hij via de omweg van zelfbestuur voor Vlaanderen, een stap die de internationale crisis bevorderen zou, waarna een aanhechting van Vlaanderen bij Nederland mogelijk werd. Zoals ik schreef: ‘gematigd

1. P. van Hees en A.W. Willemsen, ed., Geyl en Vlaanderen. Uit het archief van prof. dr. P. Geyl. Brieven en notities, I, 1911-1927 (Antwerpen, 1973) 350.

[p. 81]

kan men deze radicale politiek alleen noemen op het vlak van de strategie, maar dan zou men haar beter typeren als tactisch, pragmatisch of opportunistisch’.

Het methodische hoofdbezwaar van Willemsen tegen mijn artikel vormt de beschuldiging dat het opgebouwd is uit ‘voor het merendeel uit zijn verband gerukte citaten’. Het heeft weinig zin nogmaals al de brieven over wier interpretatie er tussen ons meningsverschil bestaat hier af te drukken of samen te vatten. Ik nodig een ieder uit de gepubliceerde correspondentie zelf ter hand te nemen en na lectuur van de besproken brieven te oordelen. De door Willemsen citaat per citaat gegeven ‘context’ tast nagenoeg nergens mijn interpretatie aan. Ze noopt me trouwens maar op één punt tot verdere nuancering: het is inderdaad mogelijk dat Geyl bij zijn verwerping van het Belgisch-Nederlands verdrag de mogelijkheid incalculeerde van een ander nog te realiseren verdrag waarin ook aan de Vlaamse belangen tegemoet zou worden gekomen. Voor de andere kwesties blijf ik op mijn standpunt staan.

Willemsens suggestie dat ik teksten uit hun verband ruk verplicht me echter op een kapitaal punt nog wat scherper in te gaan. In 1925 voerde de Frontpartij een campagne tegen het weekblad Vlaanderen dat daardoor 415 abonnees verloor. Ver van die campagne te steunen wilde Geyl in september 1925 met andere Hollandse grootnederlanders bemiddelen en vroeg daarbij aan Vos om in te gaan op de eisen van Vlaanderen-redacteur De Decker. Vos zou het programma van de Frontpartij moeten veranderen om er ruimte in te maken voor de antibelgicisten van Vlaanderen en de medezeggenschap - of de dictatuur naar het woord van Vos- van de extremisten in de leiding van de beweging te verzekeren. In zijn brief van 29 september weigerde Vos resoluut hierop in te gaan omdat hij Vlaanderen niet meer als bondgenoot beschouwde^2.. Geyl daarentegen beschouwde het blad nog als medestander. Hij gaf wel toe dat zijn poging om Vlaanderen tot een ‘redelijker en schappelijker toon’ te brengen mislukt was, maar betreurde het kort nadien ten zeerste dat Vos in De Ploeg openlijk Vlaanderen bleef bestrijden^3.. Later heeft Geyl die kwestie geheel anders voorgesteld. Over zijn ontmoeting met Vos in 1945 schreef hij zeven jaar later: ‘Overigens kwam ook ons oud geschilpunt te berde en ik liet niet na nog eens op te merken dat voor mij één van de grootste ergernissen zijn [Vos'] gelijkmoedigheid onder de stelselmatige aanvallen van Vlaanderen was geweest’, en hij voegde er de bedenking aan toe dat er ‘zeker weinig politici zijn geweest die zo'n afkeer hadden van strijd’ als Vos^4.. Geyls eigen waarschuwing aan Vos over het gevaar van het weekblad Vlaanderen, zouden steeds weer afgeschampt zijn op Vos' ‘schouderophalende geringschatting van die verderfelijke geesteshouding’. Ten bewijze waarvan Geyl een stukje citeerde uit Vos' brief van 29 september 1925 waarin deze schreef: ‘Ik heb mij voorgenomen (zo had hij mij al jaren vroeger geschreven - aldus Geyl) mij helemaal niet meer te storen aan het weekblad Vlaanderen’. Geyl liet daarbij echter de meest essentiële zin weg, die waarin Vos stelde: ‘Ik ben er niet meer van overtuigd dat Vlaanderen nog goed werk verricht benevens al het slechte dat het doet’^5.. Zeker is dat Vos veel vroeger dan Geyl het gevaar van Vlaanderen heeft onderkend, en dat Geyl nadien in zijn autobiografische geschriften zijn eigen houding en die van Vos omgekeerd heeft voorgesteld. Een verdraaiing van de werkelijkheid die de biografen van Geyl aardig op het dwaalspoor heeft gebracht.

2. Brieven van 5.9, 15.9 en 29.9.1925, ibidem, I, respectievelijk 270, 273 en 279.

3. Brieven van 30.9, 14.10 en 29.10.1925, ibidem, I, respectievelijk 282, 288 en 290.

4. P. Geyl, Herman Vos en zijn betekenis voor de Vlaamse beweging (Herdenkingsrede gehouden te Antwerpen, november 1952); Nieuw Vlaams Tijdschrift, 1952; opgenomen in Historicus en tijd (1954) en in Noord en Zuid. Eenheid en tweeheid in de Lage Landen (Utrecht, 1960) 46-59. Naar deze laatste editie wordt hier verwezen. De geciteerde teksten vindt men resp. op 48, 55 en 54.

5. P. van Hees en A.W. Willemsen, ed., Geyl en Vlaanderen, I, 281.