Den Bibel, Inhoudende dat Oude ende Nieuwe Testament (Biestkensbijbel)

¶ Dat .xiiij. Capittel.

¶ Hoe Iesus eenen watersuchtigen mensche gesont maeckte. Ende leerde, dat de ootmoedige verheuen werden, ende de hooueerdighe vernedert. Ende een mensche een groot auontmael maeckte.

1

⁺ ENde het gheschiedde, dat hy quam in een huys eens Ouersten der Phariseen, op eenen Sabbath, dat broot te eten. Ende sy namen hem waer.

+ A vers 1

2

Ende siet, daer was een mensche voor hem, die was watersuchtich.

3

Ende Iesus antwoorde ende seyde tot den Scriftgheleerden ende Phariseen,^* ende sprac: Ist oock recht, datmen op den Sabbath heele? Maer sy sweghen stil.

* Mat. 12.b.10. Marc. 3.a.4. Luce. 6.a.9. 13 b.12.

4

Ende hy greep hem aen, ende heelde hem, ende liet hem gaen.

5

Ende antwoorde, ende sprack tot haer:^† Wie isser onder v, dien zijn Ossche oft Ezel in den Put valt, ende die hem niet terstondt weder wt en treckt op den Sabbathdach?

† Exodi. 23.a.5. Deut. 22.a.4.

6

Ende sy en costen hem daer gheen antwoort weder op gheuen.

7

Ende hy seyde een ghelijckenisse tot den gasten, doen hy merckte, hoe sy vercoren bouen aen te sitten, ende sprack tot haer:

8

Wanneer ghy van yemanden ghenoot wordt ter bruyloft, soo en sedt v niet bouen aen, datter niet by auontueren, een eerlijcker dan ghy van hem ghenoodt en sy.

9

Ende ist dat dan coemt die v ende hem ghenoot heeft, tot v spreecke: Wijcket desen, ende ghy moet dan met schanden beneden aen sitten.

10

Maer wanneer ghy ghenoodet wordt, soo gaet henen,

[p. 32v]

ende set v beneden aen, op dat, wanneer daer coemt, die v ghenoot heeft, tot v spreke:^+* Vrient gaet opwaerts, dan sult ghy eere hebben voor den ghenen, die met v ter Tafel sitten.

+ B vers 10

* Pro. 25.a.7.

11

^† Want wie hemseluen verhoocht, die sal vernedert worden:^‡ Ende wie hemseluen vernedert, die sal verhoocht worden.

† Mat. 23.b.11. Luce. 18.b.14

‡ Phil. 2.a.7.

12

Hy sprack oock tot dien, die hem ghenoodt hadde:^* Wanneer ghy een middachs oft een auontmaeltijt maeckt, soo en noodet niet uwe vrienden, noch uwe broederen, noch uwe aengheboren vrienden, noch uwe ghebueren, die daer rijck zijn, op dat sy v niet eenmael weder en nooden, ende het v vergouden worde.

* 2.Esdr. 8.c.11. 3.Esdr. 9.e.55 Pro. 3.b.9. Tob. 4.b.7.

13

Maer wanneer ghi een maeltijt maect, so noodet de armen, de cruepelen, de lammen, de blinden,

14

Soo zijt ghy salich: Want sy en moghent v niet vergelden. Maer het sal v vergouden worden, inder opstandinghe der Rechtuaerdighen.

15

Ende doen een sulcx hoorde, die mede ter Tafel sat, sprack hy tot hem: Salich is die, die dat broot eet, int rijcke Gods.

16

Maer hy sprack tot hem:^† Daer was een mensch, die maecte een groot Auontmael, ende noodder veel daer toe.

† Esa. 25.b.6. Mat. 22.a.2. Apo. 19.b.9.

17

⁺ Ende seynde zijn knechten wt, ter vre des Auontmaels, den genoodden te segghen: Coemt, want alle dinck is bereyt.

+ C vers 17

18

Ende si begosten alle deen na den anderen haer te onschuldighen. Die eerste sprack tot hem: Ick heb eenen Acker ghecocht, ende moet wtgaen, ende hem besien, ick bid v, onschuldicht my.

19

Ende de ander sprack: Ick heb vijf iock osschen ghecocht, ende ick ga nv henen die te besien, ick bid v, onschuldicht my.

20

Ende de derde sprack: Ick heb een wijf ghenomen, daerom en can ick niet comen.

21

Ende de knecht quam, ende seyde dat zijnen Heere weder. Doen wert de Huysheer toornich ende sprack tot zijnen knecht: Gaet haestelijck wt op de straten ende steghen der Stadt, ende brengt de armen, ende cruepelen, ende lammen, ende blinden hier in.

22

Ende de knecht sprack: Heere, het is gheschiet, wat ghy beuolen hebt, maer daer is noch meer ruymten.

23

Ende de Heere sprack tot den knecht: Gaet wt op de lantstraten, ende aen de Tuynen, ende^† dwingtse in te comen, op dat mijn huys vol worde.

† Gen. 19.a.2. Luce. 24.c.28

24

Maer ick seg v: Dat dier Mannen, die daer ghenoodet zijn, gheen mijn Auontmael smaken en sal.

25

⁺ Ende daer ghinck veel volcx met hem. Ende hy keerde hem om, ende sprack tot haer:

+ D vers 25

26

^‡ Ist dat yemant tot my coemt, ende en haet niet, zijnen Vader, Moeder, Wijf, Kinderen, Broederen, Susters, oock daer toe zijn eyghen leuen, die en can mijn Iongher niet zijn.

‡ Deute. 13.b.8. 33.b.9. Mat. 10.e.37. 16.d.24. Mar. 8.e.34. Luce. 9.c.23.

27

Ende wie zijn cruys niet en draecht, ende volcht my nae, die en can mijn Iongher niet zijn.

28

Ende wie isser onder v, die eenen Toren timmeren wil, ende en sit niet te voren, ende ouerslaet de cost, oft hijt hebbe op te brenghen,

29

Op dat, wanneer hy den grondt gheleyt heeft, ende en cans niet voleynden, alle diet sien, niet en beginnen met hem te spotten,

30

Ende segghen: Dese mensche begost te timmeren, ende en cans niet voleynden.

31

Oft welcke Coninck, wil hem begheuen in eenen strijdt, tegen eenen anderen Coninck, ende en sit niet te voren, ende raedtslaghet, of hy conne met thien duysent ontmoeten, dien, die ouer hem coemt met twintich duysent?

32

Is des niet, so seyndt hy boodtschap henen, als ghene noch verre is, ende bidt om vrede.

33

Alsoo oock een yeghelijck van v, die niet en ontseyt alle wat hy heeft, die en can mijn Iongher niet zijn.

34

^† Het sout is een goet dinck, maer ist dat het sout^‡ dum wordt, waer mede salmen dan cruyden?

† Mat. 5.b.13. Mar. 9.e.49.

‡ zijnen smaec verliest.

35

Het en is noch op dat lant, noch inde messie nut, maer men salt wech worpen: Wie ooren heeft te hooren, die hoore.