Den Bibel, Inhoudende dat Oude ende Nieuwe Testament (Biestkensbijbel)

¶ Dat .ij. Capittel.

¶ Vander miltheyt ende ontfermherticheyt de welcke Tobias den dooden bewees in haerder begrauinge, waer omme hy ghehaet ende veracht wert, Een kijuagie tusschen hem ende zijnen wijue.

1

⁺ DAernae op des HEEren^† Feest, doen Tobias in zijn huys een heerlijcke maeltijt bereyt hadde, sprack hy tot zijnen sone: Gaet henen ende noodet de Godtvreesende van onsen gheslachte, dat sy met ons eten.

+ A vers 1

† Deut. 16.b.9.

2

Ende als hy weder in quam, seyde hy zijnen vader Tobia, dat daer een van [de kinderen] Israel op der straten doot lach.

3

So^† stont Tobias alsoo terstondt van de Tafel op, voor den eten, ende ghinck tot des dooden lichaem, ende nam hem op, ende droech hem heymelijck in zijn huys, op dat hy hem des nachts heymelijck mochte begrauen.

† Tobi. 12.b.13.

4

Ende als hy dat lichaem heymelijc verborgen hadde, at hy zijn broodt met truericheyt, ende dachte aen dat woort, dat de HEEre ghesproken hadde door den Prooheet^† Amos: Vwe vyerdaghen sullen verandert werden in Truerdaghen.⁺ Ende des nachts ghinck hy henen, ende begroef den dooden.

† Amos. 8.b.10 1.Mac. 1.d.41

+ B vers 4

5

Maer zijn vrienden straften hem alle, ende spraken:^† De Coninc heeft v nv cortelijc, om dier saken wil heeten, dootslaen ende en zijt nauwe daer af ghecomen, noch begraeft ghy de dooden.

† Tobi. 1.d.20.

6

^† Maer Tobias vreesde Godt meer, dan den Coninc, ende droech de verslagenen heymelijc te samen, ende behieltse heymelijc in zijn huys, ende des nachts begroef hyse.

† Acto. 4.b.19. 5.d.30.

7

⁺ Maer het gebuerde op eenen dach, dat hy int huys quam, als hy de dooden begrauen hadde, ende was moede, ende leyde hem by eenen wandt, ende ontsliep.

+ C vers 7

8

Ende een Swaluwe scheet wt haren neste, dat viel hem also werm in de oogen. Daer af wert hy blindt.^* Maer sulcke droeffenisse liet Godt ouer hem comen, op dat de Nacomelingen een Exempel der lijdtsaemheyts aen hem hadden,^† gelijc als aen den heyligen Iob.

* Deut. 8.a.2. 13.a.3. Iohan. 9.a.3. 11.a.4.

† Iob. 1.d.21.

9

Ende nademael hy van ioncx op God geureest, ende zijn gebodt gehouden hadde, so en vergramde noch en murmureerde hy niet tegen God, dat hy hem had laten blindt werden, Maer hy bleef volstandich in de vreese Gods, ende dancte Godt de dagen zijns leuens.

10

⁺ Ende ghelijck als de Coningen den heylighen^* Iob bespotteden, alsoo verachten Tobiam zijne eyghen vrienden, ende spraken:

+ D vers 10

* Iob. 4.a.1. 17.a.6.

11

Waer is nv dijn betrouwen, daer ghy uwe Aelmissen, om gegheuen, ende so vele dooden om begrauen hebt?

12

Maer Tobias straftese, ende sprack: En segt niet also,^† Want wy zijn kinderen der Heyligen, ende wachten op een leuen, welcke Godt geuen sal, den ghenen, die voor hem in het ghelooue sterck ende vast blijuen.

† Tob. 8.a.6.

13

Maer Hanna zijn huysvrouwe,^† arbeyde neerstich met haren handen, ende gheneerde haer met spinnen. Ende het gebuerde, dat sy een ionge gheyte thuys brachte.

† Ephe. 4.c.28.

14

Ende alsse Tobias haer man hoorde bleeten, sprack hy:^† Siet toe, datse niet gestolen en sy, Gheeftse den rechten Heere weder, want ons en behoort niet te eten van ghestolen goet, oft dat selue aen te roeren.

† Deut. 22.a.1.

15

Van dese Reden wert zijn huysvrouwe toornich, antwoorde, ende sprac:

16

^† Daer sietmen nv, dat uwe betrouwen niet en is, ende dat dijne Aelmissen verloren zijn. Met sulcke ende meer andere woorden werp sy hem zijn Elende voor.

† Iob. 2.b.9.