Den Bibel, Inhoudende dat Oude ende Nieuwe Testament (Biestkensbijbel)

¶ Dat .xvij. Capittel.

¶ Van de grouwelijcke duysternisse in Egypten, ende de blintheyt der godloosen.

1

⁺ GRoot ende^† onwtspreeckelijck zijn dijne oordeelen HEEre, daeromme faelgeren ooc de dulle Lieden,

+ A vers 1

† Roma. 11.d.33.

2

Want doen sy meynden dat Heylige volck onder te drucken,^* werden sy als de onrechtuaerdighen, der duysternisse ghebondenen, ende der langher nacht geuanghenen, ende als de veltvluchtighen, laghen sy onder de daken besloten, voor der eewigher wijsheyt.

* Exo. 10.e.21. Psa. 105.d.28.

3

Ende doen sy meynden, hare sonden souden verborgen, ende onder eenen blinden bedecsel vergeten zijn, werden sy grijselijcken verstroyt, ende door ghedrocht verschrickt.

4

Want oock de Hoecken daer sy in waren, en condense sonder vreese niet bewaren. Daer was een bulderen rontsom hen, datse verscrickt maeckte, ende veruaerlijcke^* Laruen verschenen, daer sy hen van ontsetteden.

* Nachtgeesten, Quaet ghespuys.

5

Ende dat vyer en vermocht met gheender macht, hen te lichten, noch de helle vlammen der Sternen, en conden dien ellendigen nacht niet licht ghemaken.

6

⁺ Maer hen verscheen wel een selfbernende vyer, vol verschrickinge, Doen verschricten sy van sulcken gedrocht, dat doch niet en was, ende sy dachten, datter noch wat argers voorhanden was, dan dat sy saghen.

+ B vers 6

7

Dat guychelwerck der swerter const, lach ooc daer neder^† ende dat beroemen van haerder const wert te schanden.

† Exo. 7.b.22. 8.b.7.

8

Want die hen onderwonden, de vreese ende verschrickinge, vanden crancken sielen te verdrijuen, die werden selue cranc, datmen oock met haer vreese spottede.

9

Ende oftse alschoon gheene sulcke verschrickinghe en hadde verschrict,

10

So hadden sy nochtans moeten van vreese, vergaen, doen de dieren onder hen quamen, ende de slangen met hoopen alsoo bliesen, dat sy oock in de locht (die sy doch niet ontberen en conden) niet gheerne en sagen.

11

⁺ Want dat een so versaecht is, dat maect zijn eyghen boosheyt, die hem ouertuycht ende verdoemt. Ende een verschricte Conscientie versiet haer altoos des archsten.

+ C vers 11

12

Want de vreese coemt daet af, dat hem een niet en betrout te verantwoorden, noch eenighe hulpe en weet.

13

Maer so waer weynich troosts is int herte, daer maect dat selue versaghen noch bangher, dan de plage selue doet.

14

Maer die, die te ghelijck den seluen nacht sliepen (welck eenen grouwelijcken ende eenen rechten nacht, ende wt der grouwelijcken Hellen hoeck ghecomen was)

15

Dier werden sommighe door grousame ghedrochten om gedreuen, ende sonmmige vielen daer neder, dat sy hen des leuens vertwijfelden.

16

Want daer quam een gantse haestige ende onuersienige vreese, ouer hen, dat so waerder een was, die daer in ghegrepen wert die was ghelijc als in eenen kercker besloten, sonder ijser bewaert, hy ware een Ackerman, oft Herder, oft Arbeyder inder woestijne,

17

Maer hy moeste also ouerrascht, sulcken onuermijdelijcken noot draghen. Want sy waren altemael, met eenderley keten der duysternisse geuanghen.

18

⁺ Alsser ergens eenen windt ruyschte, oft de vogelen soet songen, onder de dicke tacken, oft dat water met vollen loope bruyschte, oft de Sternen met stercken plompen vielen, oft de springende dieren, die sy niet sien en conden, liepen, oft de grousame wilde dieren huylden, oft den galm wt den hollen bergen clinckte, so verschricte hetse, ende maectese versaecht.

+ D vers 18

19

De gheheele Weerelt hadde een claer licht, ende ghinck in onbehinderde wercken,

20

Alleene ouer desen, stont eenen diepen nacht, welcke was een Beeldt der duysternisse, die ouer hen comen soude. Maer sy waren hen seluen swaerder dan de duysternisse.