Den Bibel, Inhoudende dat Oude ende Nieuwe Testament (Biestkensbijbel)

¶ Dat .xxiiij. Capittel.

¶ Van de straffinghe des gantschen Aertrijcx, totten eynde der werelt toe. Daer Christus oock af spreect, Matthei int .xxiiij. Capit.

1

⁺SIet, de HEERE maect dat Landt leech, ende woest, ende worpet omme al wat daer in is, Ende verstroyt zijn Inwoonders.

+ A vers 1

2

^† Ende het gaet den Priester, ghelijc als den Volcke. Den Heere, ghelijck den knecht: Der Vrouwen, ghelijck der dienstmaecht: Den Vercooper, ghelijc den Cooper: Den Leener, ghelijc als den Borgher: Den Manenden ghelijck als den Schuldenaer.

† Hos. 4.b.9.

3

Want dat Landt sal leech ende berooft zijn. Want de HEEre heeft alsulcx ghesproken.

4

^† Dat Lant staet iammerlijc ende verderft, den Aertbodem neemt af ende verderft:

† Esaie. 33.a.9.

5

De hoochste des Volcks inden Lande nemen af. Dat Lant is ontheylicht van sinen Inwoonders.^† Want si ouertreden de Wet, ende veranderen de gheboden, ende laten dat eewich verbondt varen.

† Dani. 9.a.11.

6

⁺Daerom verslint den Vloeck dat Lant, want si verdienent die daer in woonen. Daerom verdorren de Inwoonders des Lants, dat weynich lieden ouer blijuen.

+ B vers 6

7

De Most verdwijnt, De wijnstock versmacht, Ende alle die van herten vrolijck waren, die versuchten.

8

De vruechde der Trommelen vieret, Dat Iuychen der vrolijcker is wt, ende de blijschappe der Herpen heeft een eynde.

9

Men en drinckt den Wijn niet meer met sanck, Ende den goeden dranc is bitter, den ghenen dien drincken.

10

De ledighe Stadt is ghebroken, alle huysen zijn toeghesloten, datter oock niemandt in en gaet.

11

Men schreyt om den Wijn opter

[p. 9r]

straten, Alle blyschappe is wech, alle genoechte vanden lande is vergaen.

12

Enckel woestheyt is inder stadt ghebleuen, Ende de poorten staen woeste.

13

Want het gaet inden Lande ende int Volck, effen alsoo als eenen^† Olijfboom afghepluct is, Ende alsmen dan coemt nae soecken, als den Wijn oogste gedaen is.

† Esaie. 17.b.6.

14

De selue heffen hare stemme op, ende zijn blijde, ende Iuychen ouer de heerlijcheyt des HEEren, vanden Meyre.

15

Soo prijset nv den HEERE inder Valleyen, inden Eylanden des Sees, den Naem des HEEren des Gods Israels.

16

Wy hooren Lofsanck vanden eynde der Aerden, tot eeren den gherechtighen.⁺ Ende ick moet segghen: Hoe ben ick so magher? Maer hoe ben ick so magher? Wee mijns, Want de verachters verachten, Ia de verachters verachten.

+ C vers 16

17

Daeromme^* coemt ouer v Inwoonders des Lants verschrickinghe, eenen Cuyl, ende strick.

* Iere. 48.f.43

18

Ende ofter yemant ontuloot voor dat geschrey der verschrickinge, so sal hy doch inden Cuyl vallen: Ende al coemt hy wt den Cuyl, so sal hy doch inden stricke gheuanghen worden. Want de vensteren inder hoochte zijn opghedaen, ende de Fundamenten der Aerden beuen.

19

Het sal den Lande qualijc gaen, ende niet ghelucken, ende sal veruallen.

20

Dat Lant sal tuymelen gelijck als een die droncken is, ende wech geuoert worden, ghelijck als een Hutken, Want zijn misdaet drucket, dattet vallen moet, ende en can niet staende gheblijuen.

21

Ter seluer tijt sal de HEEre besoecken de hooge Ridderschappen, die inder Hoochten zijn. Ende de Coningen der Aerden die op Aerden zijn,

22

Dat sy vergadert worden in een hoopken, totten Cuylen, ende besloten worden in eenen kercker, ende na langhen tijt weder besocht worden.

23

Ende de^† Mane sal haer schamen, ende de Sonne met schande blijuen, Als de HEEre Sebaoth zijn sal opten Berch Sion ende te Ierusalem, ende voor zijnen Outsten inder heerlijcheyt.

† Luc. 21.c.23.