Den Bibel, Inhoudende dat Oude ende Nieuwe Testament (Biestkensbijbel)

¶ Dat .v. Capittel.

¶ Daer quam een claghe onder tvolc vanden dieren tijts weghen, dat si op woecker leenen moesten, daerom strafse Nehemias.

1

⁺ ENde daer verhief een groot ghecrijssche des volcx, ende haerder wijuen tegen haer broeders de Ioden.

+ A vers 1

2

Ende daer warender sommighe, die daer seyden: Onser sonen ende dochteren zijn te vele, laet ons coren voor haer nemen, ende eten, dat wy leuen.

3

Maer sommighe spraken: Laet ons onse ackers, wijnbergen ende huysen versetten, ende coren daer voor nemen inden dieren tijt.

4

Maer sommighe seyden: Laet ons ghelt leenen, op chijnse vanden Coninck, op onse ackeren ende wijnbergen.

5

Want onser broeders lijf, is als onse lijf, ende hare kinderen, als onse kinderen. Anders souden wy onse sonen ende dochteren den dienst onderworpen, ende daer zijnder alreede sommighe van onsen dochteren onderworpen, ende daer en is gheen vermoghen in onsen handen.

6

Oock werden onse ackeren ende wijnberghen, der anderen.

7

Maer doen ick haer ghecrijsch ende sulcke woorden hoorde, wert ic seer toornich,

8

Ende mijne herte werdt des sins met my, dat ick de Raetsheeren ende de Ouerste berispte, ende sprac tot hen:^† Wilt ghy deen aenden ander woecker bedrijuen? Ende ick brachte een groote gemeynte te samen teghen hen,

† Deut. 23.c.19. Exod. 22.c.25. Leuit. 25.f.35.

9

Ende sprack tot hen: Wy hebben onse broeders de Ioden weder ghecocht, die den Heydenen vercocht waren, nae onsen vermogen. Ende ghy wilt uwe broeders oock vercoopen, die wy tot ons ghecocht hebben. Doen sweghen sy, ende en vonden niet te antwoorden.

10

⁺ Ende ick seyde: Het en is niet goet, dat gy doet. En sout ghy inder vreesen Gods niet wandelen, om der smaet wille der Heydenen onser vianden?

+ B vers 10

11

Ick ende mijn broeders, ende mijn knapen, hebben hen oock ghelt ghedaen, ende coren, maer den woecker hebben wy achter ghelaten.

12

Dus gheeft hen nv heden ten daghe weder haer ackeren, wijnberghen, olijfhouen, ende huysen, ende den hondertsten vanden ghelde, van dat coren, vanden moste, ende van de olie, dat ghy aen hen ghewoeckert hebt.

13

Doen seyden si: Wy willent weder geuen, ende en willen van hen niet begheeren, ende willen doen, alsoo ghy gheseydt hebt. Ende ick riep de Priesters, ende nam eenen eedt, van hen, dat si also doen souden.

14

Oock schudde ick mijnen boesem wt, ende sprack: Alsoo schudde Godt wt, elcken man van sinen huyse, ende van sinen arbeyt, die dit woort niet en onderhout, dat hy wt sy gheschuddet ende ydel. Ende de gheheele ghemeynte sprack: Amen, ende loofden den HEERE. Ende dat volck dede alsoo.

15

⁺ Oock van^† dier tijt aen doen my beuolen wert een Lantvoocht te zijn, inden Lande Iuda, te weten, vanden twintichsten Iaer aen, tot in dat tweendertichste iaer des Conincx Arthahsastha, dat zijn

+ C vers 15

† 2.Esd. 2.a.2.

[p. 182r]

twaelf iaer, soo en gheneerde ick my, ende mijne broeders niet vander Lantvoochden coste.

16

Want de voorleden Landtvoochden die voor my geweest waren, hadden dat volck beswaert, ende hadden van hen ghenomen broot ende wijn, daer toe ooc veertich sickulen siluers. Oock hadden haer knapen met ghewelt omgegaen, ouer dat volck. Maer ick en dede also niet, om der vreesen Godts wille.

17

Oock arbeyde ick aenden arbeyt der mueren, ende en cocht gheenen acker. Ende alle mijn knapen moesten aldaer totten arbeyt te hoope comen.

18

Daer toe waren der Ioden ende Ouersten, hondert ende vijftich aen mijn tafel, die tot my ghecomen waren vanden Heydenen die rontsom ons zijn.

19

Ende men bereyde my des daechs eenen os, ende ses wtgecoren schapen ende voghelen. Ende binnen thien dagen, alderhande wijns planteyt. Nochtans en eyschte ick der Lantvoochden cost niet: Want den dienst was swaer op dat volc.

20

^† Ghedencket mijns, mijne Godt ten besten, alle wat ick desen volcke ghedaen hebbe.

† 2.Esd. 13.c.14