Den Bibel, Inhoudende dat Oude ende Nieuwe Testament (Biestkensbijbel)

¶ Dat xxij. Capittel.

¶ Dauid telt dat volck in zijnen lande, ende daer mede vertoornt hy den HEEre, ende dat volck wort om zijnen wille gestraft.

1

⁺ ENde de Satan stont op tegen Israel,^† ende ghaf Dauid in, dat hy Israel liet tellen.

+ A vers 1

† 2.Re. 24.a.1.

2

Ende Dauid sprack tot Ioab, ende tot des volcx Ouersten: Gaet henen^* tellet Israel, van Berseba aen, tot Dan toe, ende brengtet tot my, dat ick wete hoe vele haerder is.

* Exo. 30.b.12.

3

Ioab sprac: De HEEre doe tot zijnen volcke gelijck nv zijn, noch hondertmael so vele. Maer mijn Heer Coninc, en zijn sy niet alle mijns Heeren knechten? Waerom vraecht dan mijn Heere daer na? Waerom salder een schult op Israel comen.

4

Maer des Conincx woort ghinc voort tegen Ioab.^† Ende Ioab trock wt, ende wandelde door dat geheel Israel. Ende

† 1.Pa. 28.c.29.

[p. 159r]

quam te Ierusalem.

5

Ende gaf dat getal des ghetelden volcx Dauid. Ende des gheheelen Israels was elfhondertmael duysent mannen, die dat sweert wt trocken. Ende Iuda vierhondertmael ende tseuentich duysent mannen, die dat sweert wt trocken.

6

Maer Leui ende BenIamin en telde hy onder dese niet. Want des Conincx woort was Ioab eenen grouwel.

7

Maer sulcx behaechde Gode qualijc, want hy sloech Israel.

8

Ende Dauid sprack tot God: Ic hebbe swaerlijck ghesondicht, dat ick dat ghedaen heb. Maer nv neemt wech de misdaet ws knechts, want ick hebbe gheheel sottelijck ghedaen.

9

^+* Ende de HEEre sprack met Gad den Siender Dauids, ende sprack:

+ B vers 9

* 2.Reg. 24.c.11

10

Gaet henen, spreect met Dauid, segghende: So spreect de HEEre: Ic legghe v drierhande voor, Verkiest v een van dien dat ick v doe.

11

Ende doen Gad tot Dauid quam, seyde hy tot hem: Soo spreect de HEEre:

12

Verkiest v dier een, drie iaren dieren tijt, oft drie maenden vlucht voor uwe wederpartijders, ende voor dat sweert uwer vianden, dat het v beuanghe, oft drie daghen lanck dat sweert des HEEren ende pestilentie inden lande, dattet de Enghel des HEEren in allen palen Israels bederue. Dus siet nv toe, wat ick antwoorden sal, den ghenen, die my ghesonden heeft.

13

Dauid sprack tot Gad:^† My is bouen maten banghe^* doch ick wil in de hant des HEEREN vallen, want zijne ontfermherticheyt is seer groot, ende en wil niet inder menschen handen vallen.

† Susan. d.22.

* Eccle. 2.c.21.

14

⁺ Doen liet de HEEre^* pestilencie in Israel comen, also datter tseuentich duysent mannen van Israel vielen.

+ C vers 14

* Exod. 30.b.12.

15

Ende Godt seynde den Enghel na Ierusalem om te bederuen. Ende int verderuen sach de HEEre daer in, ende hem beroude dat quaet. Ende sprack totten Engel den verderuer: Het is ghenoech, uwe handt late nv af. Maer de Enghel des HEEren stont by de schuere Arnan des Iebusiten.

16

Ende Dauid sloech zijn ooghen op, ende sach den Enghel des HEEren staen, tusschen Hemel ende Aerde, ende een bloot sweert in zijn hant, wtgerect ouer Ierusalem. Doen viel Dauid ende de Ouders met sacken bedect op haer aensicht.

17

Ende Dauid sprack tot God: En ben ict niet, die dat volck hiet tellen? Ick ben de ghene, die gesondicht ende dat quaet ghedaen heeft. Maer wat hebben dese schapen gedaen? HEEre mijn God, laet v hant tegen my ende mijns vaders huys zijn, ende niet tegen v volc, om te plaghen.

18

⁺ Ende de Enghel sprack tot Gad, dat hy Dauid soude segghen: Dat Dauid op gaen soude, ende den HEEre eenen Altaer oprechten inde schuere Arnan des Iebusiten.

+ D vers 18

19

Also ghinck Dauid op na dat woordt Gad dat hy ghesproken hadde in des HEEren Naem.

20

Maer als hem Arnan om keerde ende sach den Enghel, ende zijne vyer sonen met hem, ver-staken sy hen.

21

Want Arnan dorschede tarwe. Als nv Dauid tot Arnan ghinck, sach Arnan op, ende Wert Dauids ghewaer, ende ghinc wt, wt de schuere, ende aenbede Dauid met zijnen aensichte ter Aerden.

22

Ende Dauid sprack tot Arnan: Geeft mi ruymte in de schuere, dat ic den HEEre eenen Altaer daer op timmere. Om zijn volle ghelt sult ghijt my gheuen, op dat de plaghe vanden volcke ophoude.

32[23]

Maer^† Arnan sprac tot Dauid: Neemtet v, mijn heer Coninc, ende maket wat v behaecht. Siet, ick geue dat Runt totten Brantoffer, ende de ghereetschap die daer toe hoort, tot hout, ende tarwe tot Spijsoffer, altemale geue ict v.

† 2.Re. 24.e.28.

24

Maer de Coninc Dauid sprack tot Arnan: Niet also, maer om zijn volle ghelt wil ict coopen. Want ick en wil niet dat v is nemen voor den HEEre, ende en wil niet om niet hebben totten Brantoffer.

25

⁺ Also gaf Dauid Arnan voor de ruymte, gout in ghewichte seshondert sikels.

+ E vers 25

26

Ende Dauid timmerde den HEEre aldaer eenen altaer, ende offerde Brantoffer ende Dancoffer. Ende doen hy den HEERE aenriep, verhoorde hy hem doort vyer vanden Hemel, opten Altaer des Brantoffers.

27

Ende de HEEre sprack totten Enghel, dat hy zijn sweert in zijn schee soude steken.

28

Ter seluer tijt, doen Dauid sach dat hem de HEERE verhoort hadde, op de pleyne Arnan des Iebusiten, plach hi aldaer te offeren.

29

^† Want de wooninge des HEEren, die Mose inder woestijnen gemaect hadde, ende der Brantofferen Altaer, was die tijt inder Hoochten tot Gibeon.

† Exo. 26.b.4. 2.Par. 1.a.3.

30

Maer Dauid en coste daer niet henen gegaen voor die seluen, Godt te soecken, soo was hy verschrickt voor dat sweert des Engels des HEEren.

31

Ende Dauid sprac:^† Hier sal dat huys Gods des HEEren zijn, ende dit den Altaer tot eenen Brantoffer Israels.

† 2.Par. 3.a.1.