Den Bibel, Inhoudende dat Oude ende Nieuwe Testament (Biestkensbijbel)

¶ Dat .xxiiij. Capittel.

¶ Dauid telt dat volck, hy vertoornt daerom den HEEre, ende hy werdt oock om dies wille ghestraft.

1

⁺ ENde de gramschap des HEEren verbolch weder tegen Israel,^† ende beweechde Dauid onder hen, dat hi sprac: Gaet henen, telt Israel ende Iuda.

+ A vers 1

† 1.Par. 22.a.1.

2

Ende de Coninck sprack tot Ioab zijnen Velthooftman: Gaet rontom in allen stammen Israels, van Dan aen, tot Berseba toe,^* ende tellet dat volc, op dat ick wete hoe veel datter is.

* Exod. 30.b.12.

3

Ioab sprac totten Coninc: De HEEre, v God, doe dit tot desen volcke, alsoo het nv is noch hondert mael so vele, dat mijn Heere de Coninck zijnder ooghen lust daer aen sie. Maer wat heeft mijn Heere de Coninck lust tot deser saken?

4

Maer des Conincks woort ghinck voort teghen Ioab, ende de Hooftlieden des Heyrs. Also trock Ioab wt, ende de Hooftlieden des Heyrs vanden Coninc, dat si dat volck Israel souden tellen.

5

Ende ghinghen ouer de Iordane, ende legherden hen te Aroar, ter rechter hant der stadt, die aen de beke Gath leyt, ende te Iaeser.

6

Ende quamen tot Gilead, ende int nederlant Hadsi, ende quamen tot DanIaan, ende om Sidon henen.

7

⁺ Ende quamen totter vaster stadt Tyro, ende allen steden der Heuiten, ende Cananiten, ende quamen wt aen dat Suyden Iuda, tot Berseba.

+ B vers 7

8

Ende trocken dat gheheele lant om, ende quamen nae neghen maenden ende twintich daghen te Ierusalem.

9

Ende Ioab gaf den Coninck de somma des volcx, dat ghetelt was. Ende in Israel waren acht hondertmael duysent stercke mannen, die dat Sweert wt trocken, ende in Iuda, vijf hondertmael duysent mannen.

10

Ende dat herte sloech Dauid, na dien dat dat volck ghetelt was. Ende Dauid sprack totten HEEre: Ick heb swaerlijc ghesondicht, dat ic dat ghedaen heb.⁺ Ende nv HEERE, neempt de misdaet ws knechts wech: Want ick hebbe seer sottelijck ghedaen.

+ C vers 10

11

Ende doen Dauid des Morgens op stont, quam dat woordt des HEEren,^† tot Gad den Propheet, Dauids siender, ende sprack:

† 1.Par. 22.b.9.

12

Gaet henen ende spreect met Dauid: Aldus spreect de HEERE: Driederley brenghe ick tot v, verkiest v daer een wt, dat ick v doe.

13

Gad quam tot Dauid, ende bootschaptet hem, ende sprack tot hem: Wilt ghy, dat seuen Iaer lanck dieren tijt in v lant come? Oft dat ghy drie maenden voor uwe Wederpartijen vluchten moet, ende sy v veruolghen? Oft dat drie daghen lanck in uwen lande Pestilentie sy? Aldus beraet v, ende siet wat ick weder segghen sal, den ghenen die my ghesonden heeft.

14

^† Dauid sprack tot Gad: My is seer bange. Maer laet ons in de hant des HEEren vallen (want sine ontfermherticheyt

† Eccle. 2.c.21. Susan. d.22. Phili. 1.e.23.

[p. 126v]

is groot) Ick en wil inder menschen handen niet vallen.

15

⁺ Aldus liet de HEEre^† Pestilencie in Israel comen, van des morghens aen, totter gesetter tijt toe, also dat vanden volcke sterf, van Dan aen tot Berseba toe, tseuentich duysent mannen.

+ D vers 15

† Exod. 30.b.12

16

Ende doen de Enghel sine handt wt strecte ouer Ierusalem, dat hyse bederuen soude,^† beroudet den HEEre ouer dat quaet, ende sprack totten Enghel, totten verderuer int volck: Het is ghenoech, uwe hant laet nv af. Maer de Engel des HEEren was by de Schuere Araffna, des Iebusiten.

† 1.Reg. 15.c.11. Gene. 6.a.6.

17

Maer Dauid, doen hy den Enghel sach, die tvolck sloech, sprack hy totten HEEre: Siet, ick hebbe ghesondicht, ick hebbe de misdaet ghedaen, wat hebben dese schapen ghedaen? Laet v handt teghen my ende mijns vaders huys zijn.

18

Ende Gad quam tot Dauid, ter seluer tijt, ende sprack tot hem: Gaet opwaerts, ende rechtet den HEEre eenen Altaer op, inde Schuere Araffna des Iebusiten.

19

Aldus ginc Dauid opwaerts, soo Gad gheseyt, ende de HEEre gheboden hadde.

20

⁺ Ende doen Araffna hem om keerde, sach hy den Coninc met sinen knechten tot hem comen, ende aenbadt op zijn aensicht ter Aerden ende sprack:

+ E vers 20

21

Waerom coemt mijn Heere de Coninck tot sinen knecht? Dauid sprack: Om te coopen van v de Schuere, ende den HEEre eenen Altaer te timmeren, dat de plaghe vanden volcke ophoude.

22

Maer Araffna sprac tot Dauid: Mijn Heere de Coninck neme ende offere soot hem ghelieft, Siet, daer is een Runt, tot eenen Brandtoffer, ende een sledde, ende de ghereetschap die totten Ossen hoort, totten houte.

23

Araffna gaft den Coninck al. Ende Araffna sprack totten Coninck: De HEEre dijn God, late v hem aengenaem zijn.

24

Maer de Coninc sprack tot Araffna: Alsoo niet, maer ick wilt v af coopen, om zijn ghelt:^† Want ick en wil den HEEre mijnen God gheen Brantoffer doen, dat ick om niet hebbe. Alsoo cocht Dauid de Schuere, ende dat Runt om vijftich sikelen siluers.

† Prou. 3.a.9.

25

Ende timmerde den HEEre aldaer eenen Altaer, ende offerde Brantoffer ende Dancoffer. Ende de HEERE wert den lande versoent, ende de plaghe hielt op vanden volcke Israels.

¶ Eynde des tweeden Boecx Samuel.