Biekorf. Jaargang 55

Als Gusten zelf 't wild vier had...

Gister was ik op wandel, en 'k ging eens een pijp aansteken bij Gusten, een man van in de tachtig, die ik al sedert jaren kende.

'k Vroeg hem natuurlijk hoe het ging. ‘Goed Menhere, zei hij, 'k heb voor een paar maanden wat gesukkeld, maar 'k ben er weer deure.

- Enne.... toch niet erg geweest, Gusten, wat had ge dan?

- 't Wild vier, Menhere, en zeggen dat ik dat zelve al jaren lang bij anderen gemeesterd had, en ik had het nu zelf zonder te weten.

- Maar, Gusten, 't wild vier wat is dat eigenlijk?

- Wat dat is, Menhere? dat is een eendelijk zeer, dat ik aan mijn ergste vijand niet zou toewensen, dat begint geweunlijk tussen de ribben, maar 't loopt rond, en als het uw lijf rond is, dan zijt ge dood!!

- 't Is dus best van seffens den docteur te roepen, als men dat zeer voelt?

[p. 195]

- Den docteur, Menhere? Den docteur kan daar niets aan doen, dat moet afgetekend worden, dan gaat het zeer niet verder en 't verdwijnt.

- Aftekenen, Gusten, dat versta ik niet, toe, doet dat n'en keer uiteen.

- Wel, Menhere, 'k zal U dat n'en keer vertellen, maar 't is onder ons, hè? Als 't nen man is die 't wild vier heeft, moet dat afgetekend worden door een vrouw, is 't een vrouwmens dan moet een man dat aftekenen.

Dit wordt gedaan met nen trouwring met mensenbloed aan, maar dat bloed heeft men gauw gevonden, een spellestekje in de top van den vinger, en 't is al! Met den bebloeden ring nu maakt men een teken, een beetje verder dan de plaats waar men het zeer voelt, en meest altijd gaat het zeer niet verder. Toch gebeurt het dat men tweemaal moet aftekenen. Binst dat men dit doet, en ook daarna moet men vele lezen (bidden) en van als het zeer over de afgetekende plek niet kan, vermindert het en 't verdwijnt pianewijs.

- En, Gusten, hoe zijt gij er van afgekomen?

- Ehwel, Menhere, van zo da'k wiste wat dat 't was, zond ik zere naar Bescheewege om Louise, die ik zelf ook nog geholpen hadde in den tijd.

Het zeer werd afgetekend en de nodige gebeden gelezen, maar toch, het beterde maar traag.

Mijn kinders die bij mij inwonen waren daar niet gerust in en lieten den docteur roepen. Maar.... ik mocht het niet weten!! Nu, den docteur kwam, konsuis nen keer ‘goen dag’ zeggen. Gusten, zei hij, hoe gaat 't?

- Tamelijk goed, Menhere, zei ik. Maar ik gebaarde niet van mijn wild vier.

- 'k Gelove toch dat het beter kan zijn, zei den docteur, 'k zie het aan uw ogen! Toe speel n'n keer uit, 'k ga u nen keer onderzoeken.

Hij bekeek mijn lijf, en hij smeet z'n arms omhoog! Gusten, zei hij, weet ge wat dat g' hebt?

- Wel ja' ik Menheer den docteur, en voorzekers beter dan gij!!

- En waarom dan zolang gewacht hier voor te zorgen?

- Jamaar, docteur, 'k hebbe mijn eigen remedie toegepast van zo da 'k wiste wat dat 't was.

- Horkt Gusten, zei den docteur, dat is al flauwe kul, 'k heb ik hier een nieuwe remedie, direct uit Amerika, 'k ga u daarvan een inspuiting geven en ge zult zien dat 't wel

[p. 196]

effect zal doen. 'k Heb maar stoffatie voor 7 inspuitingen, maar 'k wil ze op u proberen, als oude kennis.

- 'k Zegge: docteur, 't is altijd best entwat te proberen op oude mensen, die kunnen toch niet lange meer meegaan, maar.... ik houd van geen inspuitingen....

Nu, de kinders hielpen het beklappen en ten leste gaf ik toe, hoe gaat dat hé?

Ik kreeg de volgende dagen nog 5 inspuitingen, en daarna bleef den docteur thuis.

- Jamaar, Gusten, en was uw wild vier dan genezen?

- Ja, of daaromtrent, maar ge moet niet geloven dat dit kwam door die inspuitingen van Amerika, bijlange niet, w' hadden het zeer afgetekend en 't en heeft niet verder gegaan ook!!

Zwijg me van die docteurs!!

B.S. Werken