Biekorf. Jaargang 53

Toverij en spokerij

Te Wingene (Blauwhuis) kenden ze geen meeval met de beesten. Het was nu overduidelijk geworden dat een paar koeien, die maar geen kalveren konden krijgen, betoverd waren. Ze deden beroep op de Paters van Steenbrugge, die medailles meegaven. En zie, pas hingen de medailles op de plaats waar de onvruchtbare beesten stonden, of ze sloegen potzwart uit.

Sindsdien heeft men niet de minste last meer gehad.(Vóór de eerste wereldoorlog).

Op een hoeve tussen Wingene en Egem hadden ze een meisje, dat langzamerhand aan het wegkwijnen was. Men vermoedde wel dat er kwaad in 't spel was, doch het duurde nog een hele tijd vooraleer de Paters van Tielt er bij gehaald werden. Terwijl ze het meisje aan 't belezen waren, vloog opeens de deur open en - wie had het ooit gedacht? - de schuldige, een jongeling uit de buurt, viel buiten adem op een stoel neer.

Na hun werk waren de Paters niet te spreken en de zweetdruppels liepen langs hun gezicht.

Het meisje is weer gezond geworden, maar de jongeling is naar een andere gemeente verhuisd.(Vóór de eerste wereldoorlog).

In het Molenhuis te Sint-Andries lag een kind ziek ten huize. Eigenaardig genoeg verscheen omstreeks die tijd regelmatig een puid op de drempel van de deur. De vader van het kind vond dat verdacht en, toen het beestje een volgende keer opnieuw verscheen, sloeg hij er naar, doch

[p. 179]

slaagde er slechts in een poot van de puid af te houwen. Hoe groot was echter de verbazing, toen hij 's anderendaags een buurvrouw met de arm in een verband zag lopen. Er was geen twijfel mogelijk: zij was de schuldige, zij had het kind de ziekte op het lijf gejaagd.(Vlak vóór de eerste wereldoorlog).

Deze versie herinnert sterk aan wat ons verteld werd door R.N. uit Sint-Andries, thans wonende te Gosselies (Prov. Henegouwen), waar de feiten plaatsgrepen.

Een wonderdokter - zoals er in deze streek bij de vleet zijn - werd geroepen bij een man die aan rheumatiek leed. Na de zieke even bekeken en betast te hebben, vroeg de kwakzalver hem of er soms geen duif op het dak van zijn huis kwam zitten. De rheumathieklijder dacht even na en moest bevestigend antwoorden. Hierop beval de kwakzalver de duif bij de eerstvolgende gelegenheid van het dak te schieten. Toen de zieke opmerkte dat hij dit niet aandierf, besloot de wonderdokter zelf het dier uit de weg te ruimen. Wat hij dan ook deed.

Een paar dagen later zag men een kennis van de zieke met de arm in een verband lopen. Toen de wonderdokter dit vernam, zei hij tot zijn klant: ‘Voilà votre maladie’, want het was die kennis geweest die de man aan het bed had gekluisterd.(Gosselies, 1947).

Te Sint Pieters-op-den-Dijk leefde er vóór 1914 een heks van een wijf, die door iedereen geschuwd werd. Vooral de vrouwen die een kindje verwachtten, koesterden voor haar een heilige schrik. Reeds driemaal te reke had een vrouw, bij wie ze vóór de bevalling op bezoek was geweest, een dood wichtje ter wereld gebracht. Nu besloot de echtgenoot het boze wijf onder geen enkel voorwendsel nog binnen te laten en sindsdien heeft de moeder in kwestie altijd gezonde kinderen gehad.

Diezelfde kwaadaardige vrouw werd ter hulp geroepen door boeren die een zeug hadden die moeilijk kon viggen. Zij voerde dan allerlei toeren uit en sprak duistere, onverstaanbare woorden boven het dier totdat het eindelijk van zijn vracht werd verlost.

De tachtigjarige R.D., die geruime tijd te Varsenare-Nieuwege heeft gewoond, vertelde onlangs dat haar vriendin al-

[p. 180]

meteens met vlooien geplaagd zat na het bezoek van een schooier, die regelmatig aan huis kwam en de kaarten kon leggen. (Nieuwege, omstreeks 1890).

Te Keiem stond de ‘Duvelsmote d.i. een poel met een eilandje in 't midden, bij het volk bekend als een broeinest van spokerij.

Op een avond was de burgemeester daar voorbijgekomen en had twee gloeiende ogen als kooltjes vuur op zich zien afkomen. Waar hij zich ook draaide of keerde, ze bleven hem halsstarrig volgen.

Op een avond in de maand October kwam ‘Leoniete’ terug van de Redemptoristenpreek, toen ze op de ‘Duvelsmote’ twee sneeuwwitte geitje’ bemerkte, die haasje-over aan het spelen waren van de ene kant van de poel naar de andere, altijd maar over en weer.

Toen dezelfde ‘Leoniete’, vergezeld van twee andere vrome zielen, de volgende avond opnieuw van de preek huiswaarts keerde, zagen ze ter hoogte van de ‘Duvelsmote’ een mannemens, zo groot en zo dik als een reus, voor hen opdagen. Geen van hen waagde het nog een woord te zeggen en als overeengekomen versnelden ze de pas tot de kerel door de duisternis werd opgeslorpt,(omstreeks 1880).

Op Verre-Assebroek werd een man een tijdlang achtervolgd door een witgekleed heertje, dat een hond bij zich had. Voortdurend sprong en danste die hond om de man heen, tot hij, eindelijk thuisgekomen, het vreemde tweetal kon kwijtspelen,(omstreeks 1920).

W. Giraldo