Biekorf. Jaargang 52

Duitse schapers

In de 50^ste jaargang van het tijdschrift ‘Volkskunde’ (Nieuwe Reeks, 8^e jrg., 194, n^o 3, blz. 127) komt een kleine mededeling voor van de hand van Marc Moonen over de beruchte Duitse Schapers Schrijver vraagt zich af of er aan deze zonderlinge creaturen, over wie tal van geheimzinnige verhalen de ronde doen. reeds voldoende aandacht werd geschonken. Intussen gaf Hervé Stalpaert zijn ‘Toverije in het Brugse Vrije’ in het licht, waar blz. 40-48 uitvoerig over de Duitse schapers wordt gehandeld.

Moonen's mededeling luidt als volgt: Een Duitse Schaper voer per boot op het kanaal van Brugge naar Oostende. Een tweede hoedde zijn kudde op de oever. De schaper-schipper, die meende zijn collega een poets te mogen bakken, maakte enkele gebaren waarop de schapen op de oever aan het dan sen gingen. De hoeder, in woede ontstoken, riep iets naar de schipper, die echter reeds te ver verwijderd was om de woorden te verstaan, doch weinige ogenblikken later lag de grappenmaker op zijn boot te kronkelen van de pijn. Pas toen de boot aanlegde was hij weer een normaal mens.

Steeds in verband met de Duitse Schapers geeft Moonen

[p. 94]

nog de tekst van een kort, verhakkeld lied, vol schijnbaar uitheemse woorden, waarvan de oorsprong duister is.

Die schapershistorie hebben wij aangehaald, omdat ze wonderwel overeenkomt met een andere die we konden optekenen uit de mond van de Sint-Andriesenaar Jan Bassens (zie over hem: Biekorf 1949, bl. 134 vlg.) en die ongeveer op dezelfde plaats is voorgevallen. Het gebeurde omstreeks 1890 te Nieuwwege, een gehucht langs het kanaal Brugge-Oostende, waar Jan toen woonde. Op zekere dag lag daar een boot waarop de schipper bezig was zijn vrouw af te ranselen. De Duitse Schaper, die het toneeltje van op de oever gadesloeg, beval de woestaard op te houden. Toen deze daaraan geen gehoor wou geven, trok de Duitse Schaper zijn mantel uit, spreidde hem uit op de grond en begon er met zijn knuppel op los te slaan. Dit moest een verschrikkelijke uitwerking hebben, want telkens een slag op de mantel neerkwam, kromp de schipper ineen van de pijn, terwijl hij voortdurend zijn hoofd beschermde. Toen de man tot betere gevoelens bereid scheen, hield de Schaper op.

W. Giraldo