Biekorf. Jaargang 49

[p. 145]

[Nummer 7-8]

Belle

MEN schreef 1808 of daaromtrent, en 't was den tijd dat veel jongelingen zich verdoken hielden om aan de conscriptie van Napoleon te ontkomen.

Mijn overgrootmoeder, Godelieve Willaert, was rond de twintig en woonde bij haar ouders op de hofstede de Leemwal te Edewalle nabij de bosschen. Het was er altijd eenzaam en stil.

Godelieve was zeer spijtig dat ze de Zondagnamiddagen na de vespers thuis moest blijven. Ze had zoo geerne een passende gezellin gevonden om samen mee te gaan wandelen, om te kunnen wat klappen en hertelijk lachen, want de tijden waren triestig genoeg.

En zie! weldra zag ze haar verlangen in vervulling gaan.

Op een kleine doening van het gebuurte was er een nieuwe maarte aangekomen. Precies hetgeen de oude sukkels van menschen die daar woonden van doen hadden: een gezonde en sterke jonge dochter

[p. 146]

die niet verlegen was met het werk. Zij droeg den welluidenden naam Isabella of Belle kortweg.

Haar meesters hadden er plezier in dat ze zoo neerstig was en Godelieve maakte er al spoedig kennis mede, vooral omdeswille van de Zondagwandelingskes.

Weg de verveling van vroeger! Belle was waarlijk spraakzaam, boeiend in haar vertellen en in heel haar doening. Soms verbaasde ze Godelieve door haar uitbundigheid, ja door buitengewone boertigheid. Belle bleef daarbij altijd eerzaam in haar conversatie en Godelieve was er zeer door gesticht.

Het was sommigen al opgevallen dat Belle sterk was als een peerd. Zij was bijzonder kloek in 't voeren van den kortewagen. Men mocht er op laden al wat men wilde, en met de zwaarste zakken speelde ze als met hooibondels.

Op zekeren keer zei de boever van de Leemwal; - ‘Belle is een mannemensch’, zei hij...

Hij had beter gezwegen. Was het daardoor gekomen, of was er algemeen bevel gegeven aan den speurdienst? In elk geval, toen Belle op zekeren voornoene met een zwaargeladen kortewagen gemalen tarwe van den Veldemeulen kwam en hem gezwind voortstak door de mullige eerdestrate, verschenen daar van bachten de boomen twee gendarmen te peerde. Wie zou er niet verschieten?

Belle was een oogenblikske in verwarring, maar zette toen haar kortewagen neer en ging op de tramen zitten. Ze haalde haar rooden zakdoek boven, vaagde haar zweet af, jammerde en zuchtte.

De gendarmen reden statig en norsch rond Belle en de kortewagen. Ze rolden hun oogen en keken lijk de tijgers naar hun prooi.

- Ja, als je 't maar wist, zei Belle, hoe lastig het is voor een vrouwmensch bij de kleine boertjes! Voor mijn paart ik ware nog liever gendarme!

De gendarmen moesten lachen. Ze vonden Belle een aardig vrouwmensch die de waarheid zei. Ja inderdaad, zij waren zij liever gendarme! En preutsch lijk piet

[p. 147]

en welgezind deden ze hun peerdjes trippelen en trappelen en maakten demi-tour recht naar Winendale.

Maar het waren niet alleen de mannen van de wet die wantrouwig waren. Zooals gezeid, de boever en het volk van 't hof aanzagen Belle al meer en meer voor een verstekeling. Zelfs Pieter-Joseph Willaert en Isabella Van Thuyne, Godelieve's ouders, begonnen dat te peinzen.

Alleen Godelieve wilde het al geen kanten gelooven.

- Meiske, zei de boever haar, als we rond den heerd zitten en ik smijt U een appel, hoe vangt gij hem?

- In mijn schorte, zei Godelieve.

- Goed, zei de boever, zoo zult gij doen, maar ik? hoe zal ik hem vangen?

- Met uw handen, zei Godelieve.

- Goed, zei de boever. Als Belle komt, hij zal ook appels vangen met zijn handen!

En Belle kwam en zat mede in den kring rond den heerd. Elk was vriendelijk met haar. De boever zat aan den overkant. Opeens:

- Belle, opgepast! riep hij en hij toonde haar een bleuzenden appel, een voor u, meiske, pak aan!

Iedereen keek gespannen. De appel vertrok prachtig geworpen en beschreef een sierlijken boog.

- Danke! riep Belle en ze vong hem gezwind en gepast... in haar schorte.

Godelieve schaterlachte. De boever en de anderen keken verstorven en lachten groene. Maar Belle beet in den appel tot aan haar ooren. Godelieve was zeer blij dat Belle geen jongen was, anders ware het gedaan geweest met die wandelingskes.

Maar in 1813 was er opeens iets aan de hand. Napoleon was verslagen. Hij had geen soldaten meer noodig. Het land kwam vrij. Belle had nog onlangs een schoon stuk kleerstoffe gekocht aan een rondleurder en was daarmee naar een kleermaakster gegaan. Maar nu ging zij het weerhalen en droeg het naar den kleermaker van Kortemark. Zal ik maar zeggen en wel te verstaan: 't was om er een schoone manskostuime van te laten maken.

Want Isabella, wiens jongensnaam ik jammer nooit

[p. 148]

gehoord heb, was goed en wel een gezonde conscrit die de keizer, de gendarmen en elkendeen te slim was geweest.

- Ik heb het altijd gepeisd, zei de boever.

Wie het aardigst keek van al was Godelieve Willaert, Belle's beste vriendin. Ze heeft het later verteld, meer dan eens, aan haar kinderen en kleinkinderen. En moeder zaliger heeft het mij verteld.

K.S.