Biekorf. Jaargang 49

Pier van den Ruidenberg

ZOO vertelde moeder, vijftig jaren geleden..,:

‘Pier van den Ruidenberg was ne boom van ne vent en hij moeste soldaat zijn voor Keizer Napoleon. Met zijn regiment was hij meegemarcheerd tot in Spanje.

Na vele wreede gevechten bijgeweund te hebben, kwam hij daar op zekeren dag een snel meisje tegen dat zeer rijke was en Pier zag het geerne. Dat meisje heette Marie.

- Marie, zei Pier, wilt gij trouwen met mij? Ik zou niet meer kunnen leven zonder U.

[p. 113]

- Staat te bezien, antwoordde Marie, ge zijt wel ne struische vent, maar heb je gij geld?

- O! Wat dat betreft, zei Pier die maar een kortweunderszeune was, nu kan ik er u geen toogen, maar mijn vader is schatrijke en hij en kent noch het begin noch het einde van zijn rijkdom.

Marie's zwarte oogen schitterden.

- Pier, sprak ze, 't is goed. Ik geef u mijn herte en mijn hand.

Waarop ze trouwden ginder in die verre streke.

En als nu den oorloge gedaan was, kwam onze soldaat met schoone Marie aan z'n hand naar Vlaanderen. De sloore deed onderweg niets dan krijschen en betalen, altijd maar betalen, zoodat heur geld leelijk begon te minderen. Maar zij had het woord van een held, en dat was vele...

Als Pier nu met zijn vreemde senora op den top van den Ruidenberg gekomen was, niet verre meer van zijn huis, stond hij daar stille en alles werd plechtig lijk in een hoogmesse.

- We zijnder, zei Pier en hij vaagde zijn zweet af.

- Mijn lieve Pieter, zei Marie met een herte bevend van alteratie, dat is hier een prachtige streke. Schoonder pays is er in geheel de wereld nievers te zien. Spanje met zijn bergen en stroomen 'n zeggen mij niets meer. Haast u, lieve Pieter, waar ligt hier nu de groote eigendom uws vaders waarvan gij mij gesproken hebt?

- Seffens, seffens, Marie, suste hij, niet te zeere. Eerst goed luisteren en doen wat ik zeg.

- Ik luister, zei ze.

- Doe uw oogen toe, mijn kind: fermez les yeux! commandeerde hij.

Marie verstond soldatentaal, bekeek haren Pier van zijn hoofd tot zijn voeten en, nadat ze haar kijkers wijd open had gezet in de blakerende zunne, stond ze daar op het hoogste van den Ruidenberg en look haar oogen gedwee toe.

- Ewel, zei Pier, 't is nu al 't mijne da'j ziet...

In de verte meende Marie eerst de klokken van

[p. 114]

Sevilla te hooren, maar 't waren de klokken van Bovekerke. En heur oogen gingen open en kwamen vol tranen. En zij zagen en keken in het ijle, twee zwarte karbonkels, naar Ichtegem en Kokelare. En zich omkeerende zag Marie de blauwe bosschen van Winendale, en voor haar kijkend de winkende Veldemeulen die zoo zot draaide als de meulen van Don Quichotte.

Marie, overmand, 'n sprak geen bitterheid. Want de liefde die heur in Spanje had verblend, was sterker dan de dood die in heur herte was geslegen. Zij was kristelijk en bleef heuren armen Pier getrouw. Zij gingen gaan weunen in een leemen hutteken.

't Was in zijn regiment dat hij had leeren drinken. Hij zoop zich heele dagen zat. De gouden peseta's waren onderweg gebleven en al wat hij verdiende bij de boeren verdween in zijn kelegat. Best dat Marie neerstig was. 's Avonds zat hij dikkens aan de deure van zijn kotje te zingen van:

J'aime l'oignon frit à l'huile,
j'aime l'oignon quand il est bon...

't liedje dat de grenadiers van de garde hadden gezongen te Marengo, en hij speelde de voois mee met een tot op één haar uitgekamden strijkstok op een kleen zwart duiveltje van e viooltje dat hij meegebracht had van Vittoria... Al 't jong goed kwam dan rond hem zitten en Pier vertelde zijn heldendaden tot gat in den nacht...

Marie was van iedereen geerne gezien. Met een traantje in heur stemme zei ze soms:

- Ik... schorte geld... mijne Pier... al verdrink...

Het schoonste van al - zoo eindigde mijn moeder zaliger altijd deze historie - Pier deed lijk Pierlala: Hij is eigentlijk maar gestorven na zijn dood. Pier wierd begraven op het kerkhof van Handzame en als men dat kerkhof heeft verlegd, vond men Serafientje Steelant ongeschonden weere, maar Pier lag gekeerd in zijn kiste.

K.S.