Biekorf. Jaargang 47

Sint Niklaai en zijn zilveren kinders.

TE Moere is St. Niklaai patroon van de kerke, en 't beeld van St. Niklaai had een kuipke met drie zilveren jongens in, dat bestaat nog.

Op zekeren keer ('t gene dat ik vertelle is gebeurd in 't jaar 1894), die drie zilveren jongens waren uit dat kuipke weg en de klokluider die dat 't eerst gezien had, zei tegen den kapelaan: ‘E je 't ol gezien da de zelveren kindjies van Sint Niklooi weg ziin?’ De kapelaan gaat natuurlijk seffens gaan kijken en ja, ze waren weg en deure. Heel dat beeld was geschonden. En niemand die daar iets van wist, hij mocht het overal vragen. En er waren daar in de kerke ook messedienders, gelijk overal, en 't waren eerste brigands. De kapelaan riep ze tegaar in de sacristie en vroeg of ze niet en wisten van de zilveren kinderen. Er was geen een die 't wist!

‘Ehwe, zei de kapelaan, je moet 't giinder weten, mo 'k gon joender drie dagen tiid geven om 't te weten, of anders 'k gon joender belezen en bezweren!’

Zoo nu, drie dagen nadien, de zilveren kinders waren nog niet uitgekomen. De messedienders kwamen naar de kerk en na den dienst roept de kapelaan hen tegaar. En hij zei alzoo: ‘Je moe joender hier zetten, 'k go joender belezen, en 't go wel uitkommen!’ Zoo,

[p. 238]

de jongens zetten zich aan den communiebank en de kapelaan haalde een keerse, 't wijwater en den kwispel. De jongens werden verlegen, ge ziet dat van hier. En wanneer hij met zijn open boek voor hen kwam staan, een van de drie, hij heette Miel Volbrecht, zegt al met een keer ‘Menheere, 't is ik gewist, mo ik gon 't nooit me doen!’ En als de kapelaan daarop vroeg waar hij 't gelaten had, zei hij: 'k Hen z'in 't ruggestik gesmeten van Miel Plancke!’ - ‘'t Is goed, zei de kapelaan, je zie wel da' 'k da' weten, want de duvel zoe joender anders meegedoan hen no d' helle’.

En met den oogst, als ze pikten in de rogge van Miel Plancke, heeft 't werkvolk, dat van de zaken wiste, de zilveren kinders van St. Niklooi weergevonden, en plechtig werden ze weer op hun oude plaatse in eere hersteld.

*^**

Zoo vertelde ons een meetje van 65 jaar, Leni M.., geboortig van Moere en woonachtig te St. Andries. En ze voegde er nog de volgende eigenaardigheid bij: Die Miel, zei ze, dat was een echte brigand. Pertanks, hij was gedoopt geweest met een lof. Alle jaren kwam er bij zijn ouders een kind, maar 't kon nooit in leven blijven en ze stierven allemaal in de eerste weken. En als Miel moest komen, ze beloofden van hem te laten doopen met een lof. En ze deden het alzoo en Miel is blijven leven, ‘mo 't was een vagebond van gardevous’, zei Leni.

H.S.