* * *
Leo stond op de markt.
‘Hoevele voor uw vel’?
‘Vijfduist kroonen’.
‘Die vent is zot’!... en de koopmans joegen hem weg. Al trekhielen en al drupneuzen ging hij weer, en vertelde aan zijnen baas hoe dat hij gevaren had.
‘Pier moet dood!’ riep den Burgemeester, ‘we gaan hem versmooren! Leo pakt de zak meê!’
Pier zag ze komen, en als z'omtrent zijn huis waren, grijpt hij zeere 't potje patatten dat in d'achterplekke boven den heerd te koken hing, zet'et op de vloer, en gaat er rond met e zweepke.
‘Wat is da' nu?’ roept den Burgemeester.
‘'k Ga ne keer kijken’ zegt Pier, ‘ha! smoutzochte! tienmaal meê da' zweepke daarrond gaan, en 't is panne tot de steert’!
‘O dat ware entwat voor mijn vrouwe! Daarmeê zou 'k welgekomen zijn! Hoevele Pier?’
‘50 kroonen’.
‘'t Is verkocht!’
Den Burgemeester daarmee weg! En hij deed 'et al uitéén aan zijn Rozalie.
* * *
's Anderdaags ten twaalven kwam hij binnen, en Rozalie was nog rek-arm aan 't zweepen.
De schijve ofgepakt, getast... maar 't water was even koud, en de patatten bleeven kei-hard.
‘O die leelijke Pier! nu moet hij alleszins dood! gauw, Leo, we trekken er naartoe!...’
Pier zag ze nog ne keer komen, en zei: ‘Zeere, Triene, gebaart u dood; 'k zal driemaal schuifelen; bij den eerste keer, moet ge verzuchten, bij den tweede keer, uw oogen opendoen, en bij den derde keer, u rechte zetten’.
De gekruiste Kristus tusschen twee kandelaars op tafel, en Pier, geknield, met zijn arms open, voor 't bedde.
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd