Biekorf. Jaargang 45
(1939)– [tijdschrift] Biekorf–
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
[pagina 272]
| |
Ferden Romboudt.'THAD wederom geregend dat 't kletste; geregend dat je er niet deure 'n zaagt! De duwierenGa naar voetnoot+ 'n konnen 't niet slikken. Geen huis in Brugge of daar was een dakgote versluisd en 't water stroelde langs de muren. Tot bij de weduwe Cabbooters toe, kwam er in heur slaapkamer van boven naar beneden een slekstje water gezijpeld!... en 't moest daar vooren gestroomd hebben, want in g'heel dat huis 'n was er geen nageltje te kort of te lang. 't Moest 'et al-ze'-leven entwaar entwat schillen aan de bakgote... enja een nagelgaatje is al genoeg. De vrouwe stond er drukkelijk op te zien, en heur meise Octavietje, aleven netjes, nauwgezet en zotzinnelijk als heur meesteresse, Octavietje sloeg heur twee handen te gare van den eendelijken grooten spijt. - Wel-wel-wel! jen herte breekt da'-je 't ziet;... en dat schoon papiertje versch nieuwe geplakt, bezie' me dat... - En gaat 't nu allichte beginnen stoppen met vlagen? snauwde Madamtje een beetje met nijdigheid. Alleszins morgen-uchtend-vroeg naar Ferden Romboudt den loodgieter! niet uitstellen! - O, zeker! neen-neen niet uitstellen! riep Octavietje, en 't kniktje van ja en van neen om heur hoofd te verliezen. Den dag der achter was 't uitgeregend; van 's nuchtends vroeg kwam Makken, de zunne, uit z'n bedde gekropen, en 't laaide van d'hitte - 't was hertezomer ommers, - en de eerde, de kalsijden en d'huizen rookten... Octavietje gratemager en Madamtje Cabbooters, lijk moeder Abdesse-goed-voor-zesse, bollerond en frisch, | |
[pagina 273]
| |
kwamen arm en arm van de vroegemesse van Sint-Salvators; en blije dat ze waren dat alles zoo zeere droogde. - Me moeten der gauw van profeteeren, zei Madam. En in de Beenhouwersstrate, twee huizen voorbij 't Spikkelboorstraatje, trokken ze binnen bij Ferden's. De snetsebelleGa naar voetnoot+ ging, en 't wijf kwam vooren. - Och, vrouwe, smeekte Madamtje, lijk een fraaie, vraagt toch als 't u belieft aan Ferden dat hij zeerezeere komt kijken! Daar moet entwat kapot zijn aan de dakgote; met nog zoo'en sturtvlage mijn huis is een slijkstrate tewege van up-toe-nêre. En nu dat 't zoo schoone droogt... - Je meugt er staat op maken, Madamtje Cabbooters, riep Ferden van uit zijn keuken, k ben hier aan mijn kaffie bezig zi', en 'k kome toen afgedosschen; is 't vòòr den noene niet, dan alleszins flakke der achter. We zijn een beetje overlaên van 't werk, 'k moete hier effenup: naar ieffrouw Vercruysse's en iffrouwtje Ziljots, Tseppen Maertens en Roozetje Van Hove's... al de gotegaten deure gaan steken. 't Is daar entwat te zeggen van achter... een zee van water! Maar 't gaat toen ten eerste werke bij joen zijn. - Och ja lijk een fraaien, zuchtte Madam en Octavietje zuchtte meê. Wederom gearmd trokken ze al 't Sin' TuderostretjeGa naar voetnoot+ naar de veste en naar huis. 't Was spokend heet g'heel den voornoene. - Hij 'n gaat ons toch met laten staan schilderen zeker dien Ferden? zei de vrouwe; zoo 'en gewenscht weertje. De noene kwam, de beê klipte, en die niet omme 'n zag... was Ferden. De twee vrouwen zaten overmalkaar aan tafel op hun stoel te draaien en te wikkelen van ongeduld. Ze 'n hadden geen deugd van 't eten. Vrouwe Cabbooters leefde op heur goed en zat warm in de beurze; ze 'n steegerde nooit in 't betalen, | |
[pagina 274]
| |
maar ze wilde daarom ook rap en deugdelijk gediend zijn. - Zwijg' van Brugsche werklieden! rulde ze... Beloven... al da'-je wilt, en meer of da'-je wenscht,... maar doen?! ... ja-jaa-je! tavon'-noene me'-je! ...Tingelingelingeling! nè, 'j is daar! jubelden ze getwee'n; en Octavie naar de voordeur!... - Aaa! wien da' me dààr hebben; Madam, 't is 't 'et hij! - Wel! 'k zijn zoo blije, riep Madam tegen, en ze kwam zeere al slufferen van uit de keuken gespotterd. Welgekomen, m'n brave man. - Dag, Madamtje! klonk het vreugdig en Ferden tort binnen met z'n voeten al franschenGa naar voetnoot+, met een lachend gezichte, gekrulde moustasschen en leepe deugenietsoogen. Hij stonk van beleefdheid: - We gaan 'en keer ons beste doen om je zeere te helpen, ei Madamtje? Maar eerst en vooral proper en netjes zijn: onze schoen afspelen en op onze voetelingen naar boven gaan. Een schooner en netter huis of dat hier 'n bestaat er op de aarde niet, nievers. En 't is ìk die dat zegge, en 'k zegge dat omdat 'k het wete. Ferden, op z'n zokken en met zijn loodgietersbusse, klom intusschen al den trap op, maar keerde hem nog 'en keer om, en lijk den grooten profeet: - 't Is een plezier van hier binnen te komen om te werken, je 'n moet van nieten niet vijs zijn, je meugt overal jen handen opleggen, 't blinkt al lijk een spegel àl waar da' je opkijkt. Je zie' van hier hoe dat Madamtje gemokkeld was, en Oc-ta-vie-tje!!... - Je gaat 't gij wel vinden, ei Ferden? - Wel bah jaa'k, Madam, 'k kenne dat hier gelijk de voeringe van m'n broekzak. 't Is veertig jaar dat 'k dat huis hier met m'n hoofd en met m'n hersens | |
[pagina 275]
| |
rechte en thoope houde; bah-ja wel veertig, e' nog van in Menheere z'n tijd, Menheere-de-vetleggerGa naar voetnoot+da' me zei... wal de brave man, waar is den tijd! En Ferden trok alsan maar hooger en hooger, alsan maar voort al babbelen en al boffen, luide genoeg, om goed gehoord te zijn. Boven op zolder hoorden z'hem blazen en z'n zweet afvagen... de dakveister opschuiven,... en toen viel alles stille, muizestille, geen kuchtje meer. - 't Is een goe' werkman, zei Madamtje, een neerstigaard en ter trouwe, een van die oude goe'!... Met gheel z'n bende jongens, 'k junne hem nog geren den penning. Octavietje was vaneigen òòk van dat gedacht; en ging toen maar al zeere de scheuteltjes wasschen van 't noenemaal. Madamtje Cabbooters, met heur witte pijpemutse en de zwarte pane binders alover heur schouders geslegen, liet heur, met heur breê deureGa naar voetnoot+, achterover zinken in de zeekappeGa naar voetnoot+. 't Mensch was ook al een beetje van jaren, en zwaar en dikke... alleman zei dat 't lijk 'en kathedrale was; en in zoo een warm were... is 't te verwonderen dat ze al seffens ingedommeld was. 't Was heur gejeund, nè!... met handen lijk kussen, te gare op den grooten trommelbuik, en met den mond half open zat ze gelukzalig te grollen een halfure lang. Heur herte had er zuiver deugd van;... en... Ferden, werkt gij maar schoone voort, mijn brave man. Als ze wakker schoot had ze een aanzichte op gelijk een bleuzende kallevijn, een echt lid van de gezondheidskommissie. Ze was nog een ziertje poerloere in 't hoofd, maar een potje goe' warme koffie verkwikt een mensch, en d'hersens komen alzoo pianewijs tot hunder zelven. | |
[pagina 276]
| |
- En onzen Ferden, vroeg de vrouwe, hoe is 't met dien braven man? Is 't gedaan? - E'wel in der waarheid, antwoordde Octavietje, wil'-je gelooven dat 'k het lijk niet goed 'n wete. Hij zit hij daar boven nog alsan te koekeloeren, en 'k en hoore daar geen muizetje roeren,... en dat is nu al een geslegen ure! Wat meet hij daar toch uit, zoolange? - Jamaar enwel, 't is dat hij 't wil wel doen, en dan moet hij er den tijd vooren gebruiken. Schoefelwerk 'n gaat geen acht dagen meê, en 't is toen op een herdenieuws. Laat hem gerust, 't is beter dat 't van den eersten keer klasse is. Zoo enja, ze zaten toen te gare in 't hovetje, en kropen in de schauwte, want 't was stikkend heet. De vrouw nam heuren brei en Octavie stopte kousen. - 'k Beklage den man in die gote, fluisterde er eene binnensmonds. Maar 't wierd alzoo, stilletjes aan, drie aan den tijd, en drie-en-half,... en geen Ferden t'hooren of te zien. - 't Is al verloren, zeiden de vrouwen aan malkaar, 'k en ben ik lijk niet meer gerust. Hij 'n is toch zeker van 't dak niet gerobbeld?... Me zouden toch lijk entwatsche slepinge of geruchte moeten hooren. 'n Zou'-je niet 'en keer gaan loeren, Octavie?... ei?... wat peis'-je?... - Zou 'k durven?... hem alzoo storen in zijn bezigheid?... - Alla gauw' me gaan te gare... maar voorzichtig zijn. En samen klommen ze, tert voor tert, den trap op. Op 't gemeeneGa naar voetnoot+gekomen: - Nè, zegt Octavietje, wat is dat hier? 't is hier lijk zoo donker... Die plekke trok dag van de dakveister daar boven op zolder, en zoo medeenen keken de vrouwen te | |
[pagina 277]
| |
gare de lucht in,... maar verschieten dat ze deden! G'heel de veister zat verstopt met Ferden zijn achtergalent! en z'hoorden bovenaldien lijk een geronk, een gegrol van iemand die aan 't tukkebollen is. Ze bleven lijk aan den grond genageld alle twee, enja... 't en waren toch maar vrouwmenschen.... en die man! Ze 'n wisten niet hoe-of-wadde, wederom voorzichtig omleege gaan, of stout en boud nog hooger klefferen. - Dat we een stok pakten en een keer een dokstje gaven aan zijn fortefikatie, peinsde Octavie... En zij omleege achter den kobbejager; en toen met den borstel van g'heel-g'heel verre een kleen-kleen duwtje gegeven tegen 't groot kanon... Ferden z'n karelGa naar voetnoot+ kromp stilletjes ineen en uit 't venstergat... maar in de plaatse zagen de vrouwen nu een hand verschijnen... den zwarten hand van den loodgieter... die kalm en plechtig teeken deed dat ze moesten doodstille blijven en niet roeren... Dan eindelijk kroop Ferden met een snak rechte, stak zijn hoofd binnen en òver van spijt: - Tendimmelinge toch! houdt joender toch koeste! De zinkworm zit in 't dak! Haa'-je joender manieren gehouden, 't en schol geen haar of 'k haên hem!! Een zinkworm, meen'-je, dat is schabouwlijk moeilijk om vinden en vangen! ...Affing, de kanse is verkeken, 't en is daar nu al thoope niet veel meer aan te doene. Alla, lijk een engel uit den hemel en met een heilig geduld wederom op zoek! Maar van dezen keer zwijgen, zwijgen lijk vermoord! 't En is hier zoo geestig niet, zulle! 't Spookt hier van d'hitte, mijn hemde plakt aan mijn lijf, en geen duimtjen over om een keer te draaien of te keeren. 'k Zit hier lijk een haring op zijn steert. - Wel, sprak Madamtje, mijn fraaien man, 'k geloove 't: dat moet lastig zijn en peerdewerk in die gote. -Dadde?... Je 'n zou 't niet kunnen gelooven, Madam, zei Ferden, 't is hier van in staat van gratie te zijne, van goed wakker te blijven en bloenuchtere, of anders!... zie'-je | |
[pagina 278]
| |
me hier een tuimelet maken... en met mijn hoeptjeGa naar voetnoot+ vooren den diepen in...? 'k zou alzoo een post pakken!... - Och, hadden me dat toch geweten, Ferden, knees vrouwe Cabbooters, 'k ben toch zoo spijtig. Kom' zeere, Octavie, me gaan dien braven man aan zijn werk laten. Doet toch jen beste, Ferden, da'-je dien rupsem dààr of die slekke, of hoe heet ze, toch were vind't. Doe't maar op je gemak, vent. En de twee pattutters kwamen wederom omleege, Octavietje eerst om te kunnen vangen en tegenhouden als 't zou nood doen, en toen 't Madamtje met 't aangezicht gekeerd naar den trap en met 't achterste vooren... al zuchten van de kraaien die gapen, van den engelbewaarder en van de Voorzienigheid Gods. Ferden binst den middelen tijd draaide hem om in de bree' dakgote en lei hem nog een keer op zijn andere zijde... nòg voor een kwartje... twintig minuten. 't Gaatje in 't zink was toch al lange gestopt... - Ja, zei Ferden eindelinge, 't zou nu wel beginnen tijd worden om op te kramen. Hij rok hem eerst nog een keer goed uit, schartte al zijn abbergiliën 't hoope: blaaspijpe, bout, lood en zoutsteen; en, met een goe' streke aan zijn knevels, den hoed scheef en de busse op zijn rik, kwam hij in triomfe den trap afgestoven, twee-drie terden ineens en schruwelen dat hij deed: - 'k Heb hem bij zijn lepels, zulle! 'k Heb hem gevonden! Ai dien leelijken deugniet van een zinkworm! 'k Heb hem een klop gegeven dat al zijn haar en zijn hersens uit zijn kop vlogen! Vrouwe Cabbooters kwam bij geschoten en Octavietje sloeg in heur handen en vaagde de tranen uit heure oogen van voldoeninge. - Maar dat is wel! Maar dàt is nu een keer wel! Maar dat is toch schrikkelijk wel, zie! Aa! g'hebt dat slangevel toch kunnen vangen?! | |
[pagina 279]
| |
- Jaa 'k, sprak Ferden tenden asem, 'k zijn moe' lijk een hond van doodwakenGa naar voetnoot+... Ferden trok zijn kleêren rechte, zijn schoen aan en met een effen gezichte kalm en plechtig: - Maar weet-je gijnder wel wat dat is... een zinkworm? - Neen me, brave man,... een zinkworm?... nog nooit gezien. - E'wel, me kind, dat is een kaddei... laat ons maar zeggen: alzoo lang en zoo dikke of mijn duim; en slim... maar slim, geene van meer! Dat kruipt in 't zink, en je 'n moet niet peizen dat je hem gaat vinden,... wat zou'-je wel! Oogen moet je hebben lijk kijkkassen, ja! zoo'e oogen! En je moet weten dat er alzoo geen twee loodgieters in g'heel Brugge 'n zijn... met zoo'e oogen. Dat is van over ouds en ooits geweten. De jonkheden van nu zijn al wroetelaars, officieel waar! Karrelappers, paplappers en daghuurdieven! 't Is om er 't water bij te broe'n... Ja, Madamtje Cabbooters, looft en dankt dat je zoo 'en goê'n zinkwerker bij de pooten hebt,... 'k wil zeggen: in dienst meugt ontvangen. Als Ferden Romboudt komt zijn hoofd nêre te leggen... de weergâ gaat nog verre te zoeken zijn. Heb'-je dat schrepen gehoord? je zou' gezworen hebben: 't is... 't is grollen van den vaak, ei?... e'wel dat is van 't danig geweld!... Met den steker moe'-je rond-om-rond het dak achter den worm z'n vodden zitten, alsan maar rond drillen, en van als hij zijn kop toogt... paffe!... alle twee zijn oogen uitstekken! Ja 't en is geen bagijnewerk, meen'-je. Kijken moe'-je, dat jen oogen schemelen van den blek en de zonne! En met jen mond open den asem ophouden, totdat de kele droge staat lijk baanst, klaar van 't stof en de vuiligheid. - Alla, 'k ben tòch zoo blije, 'k en kan 't niet genoeg zeggen, zei Madamtje. En g'hebt zeker een kaantje gezweet bij die pannen?... 'n Zou'-je niet | |
[pagina 280]
| |
profeteeren van een goe' glas bier, vent? Bah ja-je zeker, ei? - Bah... lijk van dadde, smekte Ferden. 't En was ginder boven algelijk maar een eeuwiggodsche droge stammenei. ...Ferden dronk lijk een snoek...een gheelen koolbak uit! -... En die worms, deed Ferden voort, dat kan eten! eten!! maar eten!!! Neen, niet eten, maar fretten dagen en nachten achtereen, weken en maanden aan een stuk... maar echt fretten! alles opfretten en de schulle laten liggen, ja-ja... àl 't zink weg, totdat er maar een zeefde, een zijde pampiertje meer over 'n schiet. Toen scheên ze er van uit,... en àl dat ze afgaan is ijzer. - Wel-wel-wel, maar zou'-je 't gelooven; wel, wat da'-je zegt! riepen de twee vrouwlien, met afgrijzen. Octavietje sloeg alsan maar slaan in heur handen. - Gauw zeere, zei Moeder Cabbooters, toe pakt toch zeere nog een pinte, Ferdinand, 't is er aan verdiend, jongen! - Dat 'n is van geen refuus, sprak de man met overtuiginge. Zoo 'en gevaarlijke kraweie 'n is met geen goud te betalen; maar 'k en ben ik geen afhaalder: de langste vriendschap, zeg ik altijd, gaat met de nauwste rekeninge. Daarop leersde Ferden zijn glas uit en vaagde zijn mond af met zijn mauwe; streek zijn zuurgewonnen geld op, en met den wijsvinger beleefd aan de vooie van zijn hoed: - Tot de naaste kromte, Madam! Daarmeê was hij 't gat uit. - 't Is een fijne goe' werkman, knikte Madamtje Cabbooters. - Gooo! zoo 'en fijne goe' werkman, knikte Octavietje tegen. - En neerstig, geene van meer! - Wel neen... gèène van meer!!... K. De Wolf. |
|