Biekorf. Jaargang 45

Van een Brugschen pruikenmaker.

'T IS al lange, lange geleden, dat er te Brugge een pruikenmaker woonde, Baert met name, die overal voor een eersten stielman bekend was, om het opmaken van zijne schoone pruiken. Alhoewel hij met vier knechten wrocht, toch kon hij moeilijk zijne bestellingen afgedaan krijgen.

Nu, op een zekeren dag kwam er een rijke koopman uit stad om eene nieuwe pruike te bestellen, en zei:

‘Meester, mijn moeie is overleden en wordt morgen begraven, ik moet naar den dienst, past me eens een nieuwe pruike op’.

Jammer genoeg, er was geen enkele pruike die hem paste.

‘Hewel, zei de koopman, ge moet me kost wat kost

[p. 216]

tegen morgen voor den negenen eene nieuwe pruike thuis doen bestellen.’

‘Wat? morgen? morgen! zei de pruikenman, dat is onmogelijk.’

‘En ik moet er een hebben, zeg ik u, wedervoer de andere, ik ben een oude klant van 't huis en ge moet me vooruit en vooral dienen.’

‘Dat is onmogelijk.’

‘Als het alzoo is, dan ga ik op een ander’ en daarop wilde de koopman vertrekken.

Toen is er een der knechten recht gesprongen en zeide tegen den baas:

‘Ik wil het aangaan om tegen morgen ten achten, de schoonste pruike van de wereld te maken!’

‘Ge zijt zot!’ zei de baas.

‘Man, sprak de koopman tot den knecht, als ge dat kunt, geef ik u eene kroon drinkgeld en aan uw baas het dubbele van de weerde.’

‘Nu, sprak de baas, als gij toch naar de mane wilt reiken, gij kunt het probeeren.’

‘Goed, zei de knecht, geef mij maar het alaam en het haar, een kamertje waar dat ik alleen werken zal, en dat er mij maar niemand kome storen.’

De baas sloeg toe en de koopman vertrok.

De knecht trok naar boven, sloot zijne kamer en van den geheelen dag en zag noch en hoorde men hem niet.

Het schijnt dat de vrouwen niet nieuwsgierig en zijn! maar het wijf van de pruikenmaker die was van een andere soorte. De werkwinkel was juist boven hare kamer, en dat was daar nu zoo stille, en z' en hoorde daar niet 't minste geruchte, en ze kon dat nu niet uitzweeten. Maar, zegt ze tegen Baert, haren man:

‘We moeten toch een keer gaan zien, want 't is er stille lijk de dood.’

‘Wacht, 'k ga een keer gaan inspecteeren,’ zei Baert, en hij ging de trappen op.

‘Geen geruchte maken, zei het wijf, doe uwe schoenen af en kijkt voorzichtig door 't slotergatje.’

[p. 217]

Pas was hij boven, of hij was weer beneden:

‘Jemenis, jemenis, 'k ben dood, 'k en kan 't u niet zeggen, gaat zelve gaan kijken.’

Maar pas was 't vrouwmensch boven, of ze was ook weere beneên en stond daar geheel verschuwd. 't Werkvolk sprong bij en vroeg wat er gebeurde.

‘Gaat zelf gaan zien,’ kreunde ze.

De meesterknecht liep eerst, maar was even rap weer, evenals de andere knechten, en de maarte ook die van haren sis viel. Zij hadden hun maat gezapig vinden slapen, een honderd kaboutermannetjes liepen rond den pruikenstoel, de eene om de haartjes vast te zetten, de andere om te krullen en te poeieren. Ge kunt denken hoe dat al kop over eersgat stond bij den pruikenier!

‘God beware me van zoo 'n duivel in mijn huis, 'k ga de politie halen en den pastor doen komen om dat kwaad uit mijn huis te doen lezen!’

‘En doet dat niet, zei 't wijf, geheel de stad zal 't weten en ons huis zou op een slechten naam komen.’

‘'k Ga me een dag overpeinzen’, zei de baas.

Niemand die een oog kon slapen, ze zagen een duivel met hoorns en een peerdesteert, en honderd kaboutermannetjes die er rond dansten, als het twaalf ure op den torre sloeg.

's Anderendaags waren ze allen aan 't koffiedrinken, de deure ging open en de knecht stond daar met de pruik in de hand. Iedereen miek zijn kruis zonder hem te bezien.

‘Hier is de pruik, meester, zeide hij, het is een echt meesterstuk, kijkt maar!’.

‘k Geloove het wel, zei Baert, al zijn kruis makende, loop ze maar zeere naar den koopman dragen.’

‘Goed, ik zal ze hem dragen,’ en weg was hij.

‘God zij gedankt dat die tooverij uit mijn huis is, zei Baert met een verzuchting. Als hij weer komt krijgt hij zijnen pak.’

[p. 218]

Intusschen miek hij de rekening op van zijn kwaden knecht, die daar al seffens weer was.

‘Baas, sprak hij, hier is de dubbele weerde van de pruike en daarbij kreeg ik nog een schoone kroone toe. Dat is tenminste een groote daghuur, he'?’

‘'t Is goed, 't is goed, zei de baas, steek maar al dit geld in uwen zak, dat heb ik niet van doen.’

‘Stille, stille, om de liefde Gods’, vezelde zijn wijf.

‘Ja, ja, zakt het maar, ge werkt goed, maar 'k en heb geen werk meer om u te gebruiken, en 't is daarom dat ik afdank.’

‘Maar zwijg toch’, vezelde het wijf met den angst op het lijf.

‘Ja, ja, ga nu maar voort en dat den hemel u zegene!’

‘'t Is goed’, zei de werkman met een spotlach, ‘maar ge zult het later duur betalen.’ Hij sloeg zijn muts op zijn kop en vertrok.

De endsklokke lood en de koopman met zijn pruik aan, nam hoed en stok en ging ter kerk. Maar kijk, nauwelijks heeft hij wijwater genomen en aan zijn voorhoofd gebracht, of, o wonder, al de haartjes van zijne pruik vielen een na een eruit, en hij stond daar klets, met de grijsde voering op zijn kop. De menschen in de kerke en konden het niet uithouden, en 't was een kijken en lachen dat het een oneere was. en de straatjongens liepen hem achterna in stad al lachen en schimpen. De koopman kwam meer dood dan levend thuis, hij schreef een aanklacht naar het gerecht en beschuldigde den pruikmaker van tooverij, eischende dat Baert en zijn knecht streng zouden gestraft worden.

Zij kwamen voor het gerecht. De pruikemaker kon zijn onschuld bewijzen, maar de knecht wierd gestraft.

Wat Baert ook al deed, de pruikenwinkel werd toch door de klanten verlaten.

De baas en zijn vrouw waren zeer benauwd om de dreigementen van hun boozen knecht en spanden alle middels in om hem terug te vinden. Maar 't is al verloren moeite geweest, ze hebben hem nooit meer gehoord noch gezien.

A. Verwaetermeulen.