Biekorf. Jaargang 45

Kinderleute.

L'art n'est qu'un inventaire, mais choisi et transcrit avec dévotion. Il n'y a point de créateurs chez les artistes, il n'y a que des fidèles.
Chardonne.

'T Jong geweld en de kinderleute dat 'n komt ons maar weer te binnen op den achternoene van 't leven.

't Is alzoo dat ik somtemets aan 't peinzen ga op de vervlogen kinderjaren en lijk in 'n spiegel zien kan wat er in dien tijd met ons zoo al omme ging.

De schooldagen waren altijd eender. De vacantiedagen brachten de leute.

Boodschappen doen voor onz' gebuurs dat was ons eerste en ons gereedste. Keernemelk halen in de groote kanne en onder weg melk zuigen met de stroopijpe; om maïs rijden met den kordewagen om bij den aardmarktjan wat duivenboonen te krijgen om te poefen; 't koeitje laten ween in den elskant bachten thuis of den koffie gaan warmen voor Steefnie Wieme die altijd op wake stond aan de bareele van de bane van Tielt, op wake met den trompet onder den arm.

Want Stefanie 'n lei den trompet maar neere om,

[p. 175]

tusschen twee treins, in 't ‘Nieuws van den Dag’ wat te snaren. Dat moet 't lezen weerd geweest zijn voor de wijze menschen, want de baas van 't blad, Jan Huyghe zaliger, lag ommers in schismaal met den ouden Hoste. 't Was geestig om lezen, zei vader. Zoowel in Huyghe's of in Hostens' gazette was 't alle dagen kakelinge. 't Liep van de schippe.

Voorts was 't helpen in den lochting. Vroege eer'-appels kappen, de stalling witten of d'hage scheren. Daarna was 't den Oostkouter op of naar de Kattebeke. Wij liepen barrevoets over den bareelweg waar de zoons van Mijnheer den docteur ons beteuterd stonden te bekijken met hun aanzichte tegen de staven van 't ijzeren hekken geplakt, gelijk gevangen leeuwejongen. De zoon van Mijnheer de controleur zat op den terras van 't huis daarneven met zijn bijziende oogen in de boeken te snuisteren.

Op den Oostkouter stond het leven te stralen. Voorbij den Driesch was 't koorn aan 't rijpen, de krekels aan 't gaan en de koornlawerke zingend aan 't stijgen, hooge de blauwe lucht in. We waren welgezind want daar 'n was geen ijlte rondom ons. 't Stond al te rijpen of te groenen of te bloeien.

Hier 'n waren geen groote menschen meer te zien noch jong vrouwvolk dat ons in den ‘binnen’ dierf naarspreken en ‘blaaskop’ riep omdat ons hoofd nog wat te groot was voor ons teêr lijf.

We trokken naar den boschkant om flieflodders te vangen voor Jan den Barbier die daarvan alle soorten thuis hangen had, op 'n spelde gestoken, in 'n lijste onder glas. Hij had bovendien nog serpenten en opgevulde vogels van derhande kleuren. Dat was daar voor ons 'n droomland en 'n tooverbedrijf en daarmee was 't dat we moeder t'elken seizoene ten halze lagen om ons haar te laten snijden bij Jan.

Onze veldtochten waren leerrijk.

Wij leerden daar alles wat we niet 'n konden te zien krijgen in de schoolboeken en ons herte sloeg

[p. 176]

kadul omdat wij altijd in d'hope liepen van 'n kever mee te kunnen brengen voor Jan den Barbier.

Op die uitstappen leerden wij onz' verbeelding verrijken en 't avontuur beleven.

Niets 'n was heldhaftiger, wreeder en bloediger dan te mogen aan- en bijstaan bij 't open doen van 't rattenkasteel van den ouden Kozijns uit de Kerkstrate, toen wij, bij 't uitschuiven van 't scheers, Juul mochten helpen de ratten doodslaan - wroed en dul - de ratten die uit de valle wilden vluchten naar den Brasput. Geen eene die 't gat veilig kreeg.

Vandaar drentelden wij bij 't vallen van den avond naar de Kattebeke omdat we wisten dat 't leven daar wakker schiet als de zonne aan 't ondergaan is.

Daar is Mijnheer de notaris die van 'n verkoopinge komt met den landmeter. Oogen lijk kogels, al zwemmend met d'arms, scherrelend stijve stappen al pakkend, alle twee peerde.⁺

Onz' bende trok naar de beke om visseltjes te vangen. 'k Hoor den ouden Dhuyvetter, die zei: ‘Wat gaat je daarmee doen dan, jongens. In de panne slaan?’

Wat zou'n we, in de panne slaan? Wij zaten bij de beke niet om visch te vangen in d'hope van hem thuis in de panne te smijten. Wij speelden en vischten voor de leute.

Wij keken naar den visch en naar de schrijvertjes die over 't water schoren, naar de akkernaalden die daar hingen over end weer te lutsen, om met hun zijden vleertjes vol teere kleuren in d'avondzonne te schetteren; - somtemets hielden ze stille al was 't of ze te droomen hingen.

Toen keken wij naar de schoone doorschijnende wiekjes en naar de pekzwarte oogjes die in hun oogkassen stonden te wikkelen lijk karbonkels op 'n panen tapijtje.

Wij vingen in de gauwte nog 'n lompe of 'n tinke

+ Peerde = volksche verkorting oor pewdedronken.

[p. 177]

en 'n poote kranenbliek⁺ en trokken blijgemoed naar moeder.

's Anderendaags lagen lompe, tinke en kranenbliek boven te drijven met 't buikje omhooge en moeder goot al dien bucht in den aalput.

G.P. Baert.

+ Kranenbliek= de menschen zeggen kraaienbliek, Verg. kranekraanvogel. (Loquela).