Biekorf. Jaargang 45

Jaarcongres van de Vinkeniers te Rumbeke op paaschdag 9 april 1939.

DE wielrenners joegen dien Paaschdag zooals t'elken jare van Parijs naar Roobeke, veldheeren waren aan 't veroveren van een Balkanstaat; - te Rumbeke werd de zate van de vinkeniers gehouden onder de leiding van den bezieler aller vinkeniers in 't Vlaamsche land, luitnant Verstraete.

[p. 106]

Van 's morgens werd al gezeten in 't ‘Oud Stadhuis’ alwaar de heer G. Veys van Astene den dekenzetel hield en waar de Hoofdraad werd op touwe gezet. Deze hoofdraad zal in de toekomst de algemeene leiding nemen, de leden van 't gild met raad en daad bijstaan en uitspraak doen in geval van betwistingen en onverschil ter zettinge. Hij zal ook voorlichten in zake zang en kweek.

Op den middag werd een eetmaal aangeboden in 't aloude gasthof 't Schaak, waar 't beeld van Berten Rodenbach in eere wordt gesteld, want 't Schaak was in de jaren 80 't verkoren blauwvoetersnest.

Daar waren zeventig eters, alle vinkeniers van ouden stam en stake, eigenaars van beruchte kampioenen en van getemde vinken, alsmede de weldoeners van de vinkenliefhebberij: de heeren Hemeryk, burgemeester van Hooglede, een afgezant van den Eerweerden Pastoor van Meulebeke, Mevrouw Irma Pattyn van Zonnebeke, den West-Vlaamschen heer Karel Dupond van 't Natuur-historisch Museum van Laken, Dr. De Poorter van Sint-Kruis, oud gedegen vogelkenner, en andere te lang om te melden.

Na 't eten ging 't gezelschap naar de groote feestzale, waar meer dan duizend vinkeniers en gevrienden opgekomen waren. 't Gruisde van 't volk.

't Was 'n volksvergadering naar den ouden trampel: heeren, boeren, knechten, boschkanters, kortwoners, hun vrouwen en hun kinderen.

Hier was 't al vink dat de klokke sloeg. Groetenis werd gebracht aan de vlaggen van de bonden, oude, nieuwe, kleurige vendels komend tot van de Fransche grenze en uit 't Land van Gavere.

Daar wierd 'n koor gesnarig gezongen door de vinkenierskinderen van: De Motevink uit Werken, de Paradijsvogel uit Veurne, de Vereenigde Vrienden uit Lendeleê. Dat was de gezongen welkomgroet en luitnant Verstraete vond daarna 'n hertelijk en gespreekzaam woord. Hij las 'n draadmare verzendensgereed aan den Koning:

‘Duizende Vinkeniers in Congres vereenigd heden 9 April te Rumbeke bidden Zijne Majesteit hunne hulde te willen aanveerden alsmede de betuiging van hunne onverwoestbare trouw en hunne aanhankelijkheid aan 't Vorstenhuis. Ze brengen tevens hun vrome wenschen voor 't geluk van Zijne Majesteit en van Zijn Koningskinderen’.

Na 't gezongen gebed voor d'afgestorven leden, waren de

[p. 107]

helden van den dag aan d'eere: de temmers, de kweekers en de weldoeners.

De meisjes zongen 'n lied dat 'n zane was aan 't herte en 't klonk:

‘'n klaag niet mijn vinkje en zing maar uw lied,

'k ken zijn bedied,

't klinkt suske-wiet!’

en ze vierden Sint Pieter, den patroon van de vinkeniers.

Nu komt weerom luitnant Verstraete 't woord voeren. Geen perloven, pernuttelen en wrongelen om niets te zeggen, maar klaar uiteenzetten wat er te doen en te laten valt bij 't kweeken in gevangenschap, hoe dat altemaal ineen zit met 't minneparen, 't tjokken, 't nestelen, 't broeden, 't azen, 't zaad eten en 't verspelen van de jongen. Hij vertelde hoe vijf en twintig verstandige en verduldige kweekers aan 't werk gingen om hun op den kweek toe te leggen, en hoe acht kweekers volkomen gelukt waren.

Het tweede bedrijf was toegewijd aan 't spel en den Vlaamschen zang en aan de werking van de vinkeniersbonden over geheel het land.

Het laatste deel ging over de werking naar buiten, het streven van ieder bond op zijn' gemeente, en ten slotte een woord over 't verspreiden van den ‘Vinkenier’, het lijfblad dat op zijn vijfde jaar aan 't groeien is, en zeker wel geroepen om een gezagdragend bondsblad voor algemeene vogelkunde te worden.

Laat Rumbeke maar berechten en bestellen!

Kort en goed bescheed.

Te Rumbeke werd aan de vinkenbeweging versche jacht gegeven.

De vinkeniers zijn goed op weg om, door 't kweeken, van 't vink den Vlaamschen huisvogel bij uitgelezenheid te winnen, den inlandschen weerdigen tegenhanger van den kanarievogel.

De vinkenier is 'n vreedzaam man die, liever dan al 't gerul en 't geronk van de woelige wereld, den dapperen suskewiet-slag beluistert in eigen keuken op eigen erve; - hij betrekt al zijn huisgenooten bij 't spel en den zang en bracht het al zoo verre dat 'n menigte blinde menschen hun gave zinnen verzetten met 't overstelpend gezang van den dappersten en den vierigsten van al de Vlaamsche zangvogels die de Schepper ons gaf.

Dit is de schoonste triomfe op 't barbaarsche blinden uit vroeger dagen.

De vogels zijn dierbare schepselen Gods, al is 't dat ze van

[p. 108]

de menschen slachten in 't herrebekken en 't krakeelen en vechten kunnen, wroed en dul, dat de kraaien om de brokken komen. Maar solaas geven in 't droef bestaan van blinde menschen door afstammelingen van geblinde vogels dat 'n wordt zekers maar gewrocht in de vinkengariole!

Dat ophouden van dat blinden wordt nu beloond, - kontante vinke.

Hoort ze van de kodde geven tegen 500 slagen per ure beste helder zomergezang!

G.P. Baert.