Zwarte Pier.
van Jos. Impe.
Kortrijk.
Door weide en veld, door bosch en heuvelstreek,
zoo liep alom de blijde mare rond,
dat Zwarte Pier, het felste roer van 't land,
thans ook zijn levenskeers was uitgebrand,
dat hij die hertloos met zijn moordend schroot,
voor 't wild de brenger was van ramp en dood,
in 't aardsche dal zijn rol had uitgespeeld,
en nimmer meer, bij nachte of vespergrauw,
zijn zeker schot de lucht doordaveren zou!
Geen wonder dan dat 't wild, weer groot of klein,
verlost voortaan van al den druk en 't leed
die Pier daar, lang reeds, op hem wegen deed.
Zoo gauw de navend over land en woud
zijn deemsterend hulsel spon, trok stout en boud,
het feestend volk naar 't hutje waar ontzield
de jager leî, tot schaden onbekwaam,
op 't voutje bij 't geblinde vensterraam.
En haze en keun en sneppen en patrijs,
ze vielen dan aan 't schelden lijk om prijs,
en riepen spottend naar den braven doôn:
ei schurk! we weten 't wel
thans brandt uw ziel in 't diepste van Gods hel!
Doch schielijk rukt de wind, met fellen slag,
het blindhout open, en de bende zag
den jager nu op 't reeuwbed uitgestrekt,
met pekzwart haar en mager aangezicht,
bestraald door 't laaiken van een kandelaarslicht!
Zijn bedde aanzijds, hong 't al wat voor zijn stiel
van noode was... de muts, de lange kiel,
patroonen en kardoes,... en hooger nog,
aan 't balkhout vaste met een leêren snoer,
zijn blinkend tweelooproer!
Een vreemde schrik beviel de wilde schaar!
de schuwe diertjes vreesden weêr 't gevaar;
de doode jager joeg den angst op 't lijf,
en bevend, door de killige avondlucht,
zoo sloegen z'allen op de vlucht!
|
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
