Biekorf. Jaargang 43

Van Krekel de Waarzegger.

'T WAS daar ne keer èn arm manneke, en 't heette Krekel.⁽¹⁾ - ‘O! zei 't ventje, vooraleer da'k doo'ga, zou 'k toch willen drie dagen goê teten⁽²⁾ eten!... Ja drie dagen goê eten en goê drinken voor mij, en ons Heere mag mij ton komen halen’.

Krekel pakt e kaske op zijne rugge, geeft hem uit voor waarzegger, en trekt de wijde wereld in.

_* * _*

En als hij nu verre verre gegaan kwam, verneemt hij in èn herberge, dat de Gravinne van de streke heure gouden trouwring verloren had; - schoone belooninge voor die hem zal uitbrengen.

‘Ha! peist Krekel, dat is entwadde voor mij! al moest 'et mij' leven kosten!’

En 't ventje naar 't kasteel. - 't Was bij 't vallen van ne zomerschen avond.

De poortier van 't ijzeren hekken snauwt hem toe: me 'n geven aan geen schooiers!

(1) De grond van mijnen opstel, komt uit e vertellingske dat ik, als kind, te Wonterghem hoorde; 'k heb 'et uitgebeeld en omraamd.

(2) Teten is eten met aangelijfd lidwoord: 't = (he)t, nog mondsgemeene onder 't volk: koeiteten, peerdeteten, menscheteten, aardig teten enz. Vergelijkt: den dilte (d'hild) - den Dijzer voor den IJzer. - Dus tweevoudig lidwoord.

[p. 134]

- Wadde!.. ne schooier!... 't is ne waarzegger, en hij zal de gouden ring doen uitkomen. -

_* * _*

In nen ommekijk was de Grave daar met de Gravinne:

- Welgekomen! Mijnheer de Waarzegger, welgekomen!

Krekel gaf zij' kasken af in 't huizeke van de poortier en zei hem: ‘niet openbreken, of ge zijt dood!’

Dadelijk ging hij meê naar binnen. Nen opgevulde zetel, met roo-zijden arms, wierd bijgeschoven, en Krekel moest daarin zitten.

- En uw conditiën, Heer Waarzegger?

- Drie d' agen goe teten. Voor 's nuchtends en 's navends 'n ben ik nie' zindelijk, maar 's noens moet 'et bijzonder wel zijn!... Binst den dag wandel ik in uw park, en niemand 'n mag mij stooren.

- Heer Waarzegger, dat 'n is nie' genoeg! 'k geve u daarenboven èn treffelijke somme geld.

- Ge zijt wel bedankt, Edelen Heere.

- Maar, wat gaat ge nu eten?

- 'k Hè daar entwadde genut in èn herberge, nie' verre van hier, en 'k ben doomoê van gaan.

De Grave belde tweemaal, en den boven knecht, met peerlamoeren knoppen aan zijn kazakke, kwam in de deure staan.

- Battiest, de beste slaapkamer voor Mijnheer de Waarzegger.

't Zocht pluimen bedde was gauwe gereed, en Krekel verschoot als hij hem neêrelei.

_* * _*

's Anderdaags, in de voormiddag, zei den hovenier:

‘Mijnheer de Grave, 't is daar èn aardig model van e' manneke dat in 't park warreert; 't wrikkelt tusschen de struiken, 't snuistert in de blommen, 't zit op de banken, 't staat te loeren in 't water, en 'k hoore hem altemêe zeggen: Vandage is 't numero één!... Vandage is 't numero één!... - Die laplander mist zijn zinnen; moete ik hem buiten 't park zetten?’

- Zwicht, u Fideel!... 't is ne waarzegger, en hij mag hier drie dagen wandelen; hij zal de gouden ring doen uitkomen. -

[p. 135]

- En mijn toebakdoze ook?... 'k ga 't hem vragen.

- Hola! Fideel, 'n stoort hem niet! hij kan entwie verwenschen! en ge zoudt uw leven lang ongelukkig zijn. -

_* * _*

Den eersten noene wierd Krekel bediend van ne keukenknecht met ne zwarte pitalair aan, en hij kreeg: goê bouillonsoepe - malsch rendvleesch⁽¹⁾ met gestoofde wortelkes - koeitonge met Napelsche sauce - gebruinde vaderlanders met sociessen en Spaansche konkombers - e gebraad kieken met appelmoes - twee schellen meloen met geraspt suiker op - e smakelijk gebak - en wijn van 't patersvatje. Daarop e kommeke geurende kaffie, en e glazeke Poolsche genever met zilveren bollekes in.

Als hij nu wel toegetrokken had, lei 't ventje zijn handen op zijn buikske, speelde met zijn duimen, en zei al monkelen: ‘Ha! 'k hè toch al éénen van de drie! 'k hè toch al éénen van de drie!... (hij wilde zeggen van de drie dagen).

De knecht die de tafel ruimde, verbleekte, en vezelde aan zijn twee maten in de kelderkeuken: ‘die kerel weet 'et! 'k hoorde hem bescheelijk⁽²⁾ zeggen, en tot tweemaal toe: 'k hè toch al éénen van de drie!

d'Ander knechten ook, keeken aardig.

Krekel doet zijne zomertuk in de gloriette van den hof, gaat tot aan de kooie van de vreemde veugels, krijgt daar e pootje van de papegaaien, luddert voort tot aan d'herten die hem verwonderd bezien, steekt zijn hoofd in den ijskelder, en zet hem ton te peuren in de groote vijver, - de vangste was voor den hovenier.

's Anderdaags 's noens, even lekkere kost, en even beleefd opgediend deur den tweede knecht.

‘Ha!’ zei Krekel achter de maaltijd, ‘'k hè der toch al twee van de drie!’

Den tweede knecht was nog méér ontsteld, en

(1) Rendvleesch, rundvleesch, ook met algemeene zin van koeivleesch - rend - rund - rind - renders - runders.

(2) Bescheelijk = bescheidelijk-duidelijk.

[p. 136]

zei beneên: ‘'t Is alleszins zeker, die waarzegger weet 'et!’

_* * _*

Den derden noene moest den derde knecht de tafel dienen, en als Krekel gedaan had met eten, sloeg hij zijn arms open: Ha! 'k hè ze nu toch alle drie!

De knecht viel op zijn kniën. ‘Ja, Mijnheer de Waarzegger, g'hèt ze nu alle drie! we zijn plichtig! de drie knechten hên de ring gestolen! als 't u belieft, 'n zegt 't toch niet aan Mijnheer de Grave!’

- Ge ziet wel, zei Krekel, ge ziet wel da'k 'et wist. Nu, 'k zal 't voor mij houden!... Waar is de ring?

- Hier, Mijnheer de Waarzegger.

- En gij, naar uw keuken!...

Als de pitalair in de keldertrap verdwenen was, doet Krekel de deure op slot, steekt de ring in èn bolleke brood, en smijt hem voor ne witte kallekoen.

Met ééne zwelg was 't bolleke binnen, en Krekel ontsluit de deure.

De Grave en de Gravinne waren daar evens lijk gezet: - Welnu, Mijnhe er de Waarzegger, waar is de ring? -

Krekel trekt de venster open: ‘Ziet ge daar die witte kallekoen?... de ring zit in zijn mage’. -

De beeste wierd opengesnêen, en de ring kwam uit!... - Ge kunt denken hoe dat alleman blijde was! en de drie tafelknechten voelden ne steen van hun herte vallen.

_* * _*

De Grave en de Gravinne wilden Mijnheer de Waarzegger bedanken. ‘Maar, zegt de Grave, vooraleer dat ik u de somme geld geve, moet ge nog twee dingen weten:

‘Wat zit er hier in dat dozeke?’ en hij zette 't dozeke te midden de tafel. -

Krekel 'n wist 'et niet, maar ging rond de tafel al luide klagen en jammeren tegen zijn eigen zelven: ‘Arme Krekel, hoe deerlijk nu gevangen'... arme Krekel, hoe deerlijk nu gevangen'...

- Waarachtig waar, zei de Grave, 't zit ne krekel in!

[p. 137]

En nu moet ge nog weten waarmeê dat dit gewere gelaad is. -

Krekel peisde: ‘tot hier toe sloeg 'et al meê; 't verslecht, 't verslecht,... voor 't laatste moete ik eran!...’ Hij hield zijn arms omhooge en riep: ‘o 't zal nog al in nie' vergaan! o 't zal nog al in nie' vergaan!...’

De kasteelheere sloeg met zijn hand op zijne knie: ‘nog ne keer waar! 't gewere 'n is nie' gelaad!... 't geld is dobbel verdiend!... Hier!... 't zijn al goudstikken!...’ en 't manneke stak de ponke in zijne leêren binnezak.........

De Grave en de Gravinne deên den oolijke Waarzegger uitgeleede langst de groote dreve tot aan 't ijzeren hekken.

Fideel en de drie tafelknechten hielden hem in d'ooge van op de brugge, en Battiest lag te kijken uit eene van zijn bovenvensters.

De poortier groette beleefd, en half beschaamd nog, omdat hij die geleerde man voor ne schooier aanzien had.

Als 't hekken toe was, riep de Gravinne: ‘Hier mijne laatsten dankgroet!’ en ze smeet Krekel ne pieper!... Krekel, om schoone te doen, smeet de pieper weêre.........

Krekel trok weêr naar zijn streke.

't Gebeurde dat er knechtebrakken⁽¹⁾ met èn wisse op zij' kasken kwamen slaan; ‘Ventje wa' zit er daarin?’ - ‘Duiveljongen en vraagsteerten! ze gaan ulder de nekke kraken!...’ - en weg waren de schavuiten!...

_* * _*

Krekel deed zijn huizeke herbouwen, huurde wat land, hield ne knecht, wist bakker en beenhouwer weunen, en met zijn inkomentje nu, mocht hij alle Zondagen goê teten eten.

Kortrijk.

A. Mervillie.

(1) Brakke - straatleure. (Fr. polisson).