Biekorf. Jaargang 42

Pietje Vanboorne.

PIETJE Vanboorne woonde in de herberg Het Gouden Kanon in de Koolstrate te Belle (Bailleul). 't Ventje is gestorven in de jaren 1850-60; heel zijn leven en tot aan zijn dood stond het in de streek bekend voor zijn wondere kunsten. Het ging met den duivel om, zeiden de menschen. 't Is al veertig jaar geleden dat ik te Niepkerke van Pietje en zijn wondere doening heb hooren vertellen. Ik schrijf het hier zooals ik het in die jaren vernomen heb uit den mond van Leo Coevoet en andere die Pietje gekend hadden.

_**_*

Ik heb Pietje Vanboorne gekend: 't was een oud en oolijk ventje met slimme oogen en een baard, wit lijk meidoorn. 't Was een braaf manneke. Het ‘kon entwat’ maar 't en gebruikte zijn macht nooit anders dan voor 't welzijn van de menschen en voor de leute. 't Was van iedereen geern gezien en meest nog van 't jong volk.

Pietje ging een keer met een paar vrienden naar De Seule, een herberg langs den weg van Niepkerke. 't Was voor een smulpartijtje; ze hadden de bazinne een vet kieken doen braân. Pietje bleef staan op de zulle; 't zag het beestje aan 't spit boven 't vier hangen en riep:

[p. 137]

- Kiekske, sta rechte en kraai 'ne keer, dat we weten of g'al zachte zijt!

En waarlijk, het haantje sprong rechte, met zijn pooten op 't spit, 't rekte zijn hals en 't kraaide: Koekeloerikoe!... en 't viel weer omverre aan zijn spit.

Een anderen keer was 't op een bruiloft te Belle. De tafel stond vol goed eten, maar... met een slag was alles lijk weggetooverd en over de tafel kropen er leelijke padden. De kermisgasten waren er danig kwalijk van... Maar zie! Pietje stond daar en zei:

- Waarom hebt ge mij vergeten?

De padden verdwenen terstond, de scheutels stonden weer op tafel met dat Pietje er zijn voeten onder gezet had! En 't ventje haalde er al zijn geestige streken uit. Het was immers een meester in 't buikspreken.

Pietje was een keer te Belle op wandel met Miel, zijn vriend. Ze gingen de Vuldersstrate op. Opeens begon de Mijnkeklokke te luiden, ten teeken dat de vischkajuite aangekomen was.

- Nèg, zei Miel, de geernaartklokke slaat al! ze zijnder daar mee! Hoe late is 't al, dè?

- 'k Ga 'ne keer gaan kijken, zei Pietje en 't was weg.

Miel ging voort, door de H. Geeststrate naar de Markt. Hij keek naar omhooge, naar d'horlogie en... wat zag hij? Pietje hing daar boven aan d'horlogie en wees hem, al lachen, hoe late het was!

Volk van Belle die 't willen goed gezien hebben, zeggen dat Pietje te peerde zat op den grooten wijzer.

Een anderen keer nog was Pietje een pijpe gaan ontsteken bij zijn gebuur Nanten den brouwer.

- Pietje, zei Nanten, ge moet e'keer proeven van mijn versche brouwte! dat is een biertje om Sinte-Arnout jaloersch te maken!

Nanten ging er een stoop van tappen in den kelder en Pietje proefde.

- 't En zijn geen leugens, zei Pietje, 't is e' biertje

[p. 138]

lijk e' wijntje. Maar 'k heb er thuis dat ten minste alzoo goed is!

- Dat 'n zult ge me niet wijsmaken! zei Nanten.

- Eiwel kom mee, antwoordde Pietje, ge kunt er van proeven en dàn spreken.

Zoo gezeid, zoo gedaan.

Pietje haalde een kanne van zijn bier boven. Nanten dronk en waarlijk!... Pietjes bier was alzoo goed als 't zijne!

- 't Is een hemelsch bierke! zei Nanten een beetje gebeten, maar rechtuit gesproken, 't mijne is toch nog beter!

- Ik zegge dat het eene het andere weerd is! Ge wilt u niet geven? Eiwel dan, haal een pot van 't uwe; we zullen van d'een soorte achter d'andere drinken en ge zult zien wie er gelijk heeft.

Nanten liep naar zijn kelder, maar hij was zoo zeere weere als hij gegaan was.

- Pietje, Pietje-fernijn... 't is weeral een van uw toeren! Er is wel een halve tunne van mijn brouwte weg. 'k Wedde voor mijn hoofd dat ze in uwe' kelder overgesturt is!

Pietje gaf hem gelijk; en 't bier keerde uit Pietjes kelder naar Nantens brouwkuipe weer... Maar hoe dat gebeurde, 't is Pietjen alleene die 't weet.

't Was baarloop en Pietje geraakte in 't groot gezelschap en in de leute.

- Pietje, doe 'n keer een schoonen toer! riep er een uit de bende.

- Zwicht u, riep Pietje, ge gaat allemaal versmooren.

Op een pink liep het water over den vloer van d'herberge... Het rees en rees tot boven de tafels, tot aan de nekke van kaarters en pintedrinkers. 't Was een vlucht tewege lijk voor den zondvloed. Maar Pietje knipte zijn oogen...: 't water was weg, mannen en tafels waren poerdroge lijk van te voren.

In zijn ouden dag heeft Pietje Vanboorne hem be-

[p. 139]

keerd. 't Voelde dat zijn einde naderde en 't is naar den pastor geweest om te biechten, en 't heeft hem al zijn tooverboeken afgegeven. 't Leefde nog eenigen tijd en stierf lijk een goede christene ziele. Het zal voorzeker wel, zonder al te veel toeren, van Sinte-Pieter in den hemel binnengelaten zijn.⁽¹⁾

M.d.l.C.

(1) In de jaren 1890 verteld door Leo Coevoet en anderen. Vgl. voor oorkondschap Biekorf 1922, bl. 83.