Biekorf. Jaargang 42

Mengelmaren

Waterdruk - Watergeprent.

Kwestie van dien waterdruk met zijn vraagteeken hierboven in 't vorig tk, bl. 26:

- Waterdruk is wat men oudtijds zei: watergeprent. Zooals er nog gedrukt staat in 't Gulden ABC van 1772. 't Is het oud geschrifte, nog aangeleerd in de scholen vóór 1800 en in drukletters overgezet.

M.V.

[p. 55]

- Ik heb iets gezien en gehoord dat voorzeker zal helpen om het antwoord te vinden. ['t Staat al hierboven: M.V. is de eerste met zijn uitleg binnengekomen. B.]

't Is vijf jaar geleên waarvan ik spreke. Ik was te Nieuwcapelle bij Matten, een man van ‘goed in de zestig’ die veel voor demenschen gebeêweegd heeft. Hij toondemij zijn boekskes, daaronder een paar blauwboeken van jongeren datum (18^e eeuw).

- Dat is vele gelezen geweest, zei Matten, met d'Historie van David in zijn hand. Als je d'oude menschen hoorde klappen, z'hadden David of Helena gelezen.

Ik bekeek zijn David:

- Ja, kijk maar, Meneere, zei Matten, ze'n drukken nu alzoo niet meer... dat is watergeprent.

Zijn David was - buiten het titelblad - gedrukt in wat de vakmannen noemen Civilité-letter.

T.B.

Nog over de Zeestekkers.

Vgl. Biek. 1935, bl. 310.

Onze kust wordt bezocht door vier soorten van Zeestekkers, ook genoemd Jagers. Twee zijn zeer zeldzaam, namelijk de Stercorarius cepphus, fr. Stercoraire parasite, en de Megaleslris skua, fr. Labbe brun. De twee andere, betrekkelijk zeldzame soorten zijn: de Stercorarius pomarinus, vl. middelste jager, en de Stercorarius crepidatus of parasiticus, vl. kleine jager.

Deze vier soorten hebben de gewoonten door J.F. in Biekorf t.a.p. beschreven. Zij zijn zeer nauw verwant met de meeuwen en sommige natuurkundigen rangschikken ze in dezelfde familie der Landés; andere stellen ze in de afzonderlijke familie der Stercoraridés. Zij hebben meest bruine, zwarte en grijze veeren.

Men vindt die vogels langs onze kust meest in den herfst, na groote stormen; ook in de monding der Schelde. Zij vervolgen al onze meeuwen, zoowel de groote als de kleine soorten, om hun reeds ingezwolgen voedsel te rooven. Het zijn zeer sterke vliegers.

Vroeger vertelde men dat zij zich voedden met den drek der meeuwen; vandaar de onjuiste Latijnsche naam Stercorarius en de volksche naam Schijtjager.

K.L.

Kraaie, waar ga' je...

'k Ging in November laatstleden te lande naar Sint-Andries (bij Brugge) en door de lucht kwamen er kraaien, kraaien altijd maar kraaien, en 'k hoorde de jongens zingen:

- Kraaie, waar ga-je, naar Ingeland, mijn huizetje brandt.

't Laatste stroofje en kon ik niet achterhalen en 'k kwam de meisjes tegen die 't zongen:

[p. 56]

 

Kraaie,

 

waar ga-je,

 

naar zomerland.

 

En wat ga-je daar doen?

 

Een peerd dood doen.

 

En met wien zijn mes?

 

Met Sylvietjes mes.

 

Haantje pek,

 

Kwek! kwek! kwek!

En loopen dat ze deên.

P.C.

Van bachten de Kupe.

Onder den oorlog gold dat voor: Van over den Yzer: naderhand wierd 'et mondsgemeene.

Maar... nooit 'n heeft den IJzer of gelijk welke waterloop de Kuipe geheeten: vanwaar komt die name? eigentlijk uit e' misverstaan.

Nen officier wilde kennisse maken met 'en boeredochter van Veurne-Ambacht, die hem zei: ‘Maar 't en is nie' serieus dat ge trouwen zoudt met entwie van bachten de kupe’: - (van bachten de boterkuipe, van bachten de melkkuipe, of van te boere). - Vergelijkt: van bachten de koeine, van bachten de geeten, en David, in eene van zijn harpzangen, kwam van bachten de schapen: (de post foetantes accepi eum).

Den officier 'n verstond 'et niet, en meende dat de dochter zeggen wilde: van bachten den (van over den IJzer). Hij vertelde 't voort, en achter den oorlog bleef 't woord elders ook meêgaan.

Vernomen van meuschen uit de vechtstreke.

A. Mervillie.