Biekorf. Jaargang 40

[p. 208]

O die zoetgesnaarde cither.

bij 't huwelijk van Jonkvrouwe LAURINE D'HOOGE, met Heer Doctor med. JAN ALLAEYS ingezegend en gevierd te Gent den 7^den in Koornmaand van 't jaar, toen men schreef 1900 en vier en dertig.

O die zoetgesnaarde cither

zingend onder kunstenaarshand,

sprekend lijk de klokken spraken

over 't Hooge van 't Alpenland!⁽¹⁾

Al de klokken

van de streke, met hun talend weêrgeluid,

met den zwaaienden

levenszin van Oost en West, van Noord en Zuid!

Onder 't golvend deungeschal, dat

sloeg uit 't heerlijk tooverlied,

zongen twee klokken in twee herten,

maar de speelder 'n hoorde 't niet!

Weggeborgen

zaten die klokken!... de zalige zinkende zonne die schong,

wees uit 't glanzen

van vier oogen, wat er vanbin in die herten zong!

De zalige zinkende zonne getooid met

slaapgewaad van purpergoed,

de zonne die zag 'et, en zei al monkelen:

‘edele liefde wees gegroet!’

(1) Beiersche Alpen, op den Hochalm, Zugspitze, begin Herfstmaand 1930.

[p. 209]

 

En de bergen,

 

ademend onder 't avondzwijgen, suisden alom:

 

Hooge liefde op

 

d'hoogte geboren, edele liefde, willekom!

 

 

 

En die liefde, met twee herten,

 

met vier oogen, zweefde neêr⁽¹⁾,

 

verliet de bergen en kwam naar 't dierbaar,

 

't onvergetelijk Vlaanderen weêr;

 

 

 

Niets 'n zal er die

 

liefde ver-Woesten,... daar in Vlaanderen, zei den Tijd:

 

liefde wacht, en

 

toogt bij 't wachten, dat ge nog de zelfste zijt!

 

 

 

O edele liefde, uit God gesproten,

 

overgezet op aardschen stam,

 

waar U God, voorzienig en wijs, en

 

vaderlijk onder zijn hoede nam!

 

 

 

Trouwe liefde,

 

vast verbinden, dat bij bruidegom, dat bij bruid,

 

van twee herten

 

maar één hert maakt, van twee klokken maar één geluid!

 

 

 

Een geluid, ja, voor U zelven,

 

maar nen beiaard voor uw huis,

 

vroolijke galm van kinderzielkes,

 

onder den zegen van Gods kruis!

 

 

 

Ook bij 't scheiden,

 

zingt uw liefde, uw hopende liefde, in 't laatste woord:

 

‘auf's wiedersehen’... we

 

blijven te gaar!... ‘auf's wiedersehen im Himmel!’⁽²⁾

 

_**_*

 

En daar ge nu, Heer Dokter,

 

de man zijt van nen engel,

 

O blijf van uwen kant,

 

nen engel van ne man!

(1) Langs de Schwebebahn.

(2) Laatste woorden van den citerman op den Hochalm daar in die Beiersche Alpen in 1930.

[p. 210]

 

Roeland, uit zijn Gentsch verleden,

 

roept: 't zij zóó!

 

roept 'et met den beiaardklank van

 

Peter Benoit!

 

_**_*

 

En gij die houdt van herte en Vlaamschzijn,

 

gij die geern de zonne aanschouwt,

 

- d'Hilarius-zonne -

 

gaat als vriend naar ‘'t Onzent in 't Westland’!...

 

Leve Levien, Levien de garde!

 

Leve Leo, 't houten heen

 

Leve Fideel, Fideel van 't Maaltje!...

 

Vrienden gaat, want

 

evenals heden ons echtelingen,

 

‘Goed verscheen

 

is goed bijeen’!⁽¹⁾

Kortrijk, 39, Verruelaan.

A. Mervillie.

(1) Geheel 't gedicht zinspeelt op de vergelijking van den name van de bruid met de omstandigheid dat beide, bruidegom en bruid, die, tot dan toe, van malkaar niet 'n wisten, toevallig, op reize tijdens de Oberammergouw - dagen van 't jaar '30, malkaar ontmoetten boven op een der toppen - den Hochalm - van den hoogsten berg van Hooger-Beieren, in Duitschland, de Zugspitze, - kennisse mieken en nu getrouwd zijn. Daar in die hutte, boven op den Hochalm zong en speelde de citerman, zoo wonderschoon, en de dichterlijke man, die denkelijk ook oogen in den kop had en zag wat er gaande was te wege, begroette de twee jongelingen, nog lang, lang nadat zij uit de hutte verdwenen waren, met dat wonderschoone berglied: Auf's wiedersehen im Himmel, dat zij, dank de lichte berglucht, wel een uur dieper in 't dalen nog duidelijk hooren konnen, terwijl ze, bij de opperspoorhalle van de ‘Zweefbane’, als stomgeslagen van bewondering, den ondergang der zonne - iets eenigs en zeer zelden te zien - boven de toppen van de bergketens van gansch Midden-Europa te bewonderen stonden.
‘Die zalige zinkende zonne’, gelijk elkendeen het dadelijk zien zal, is tevens een hoofding van liet bekeude en zoo mooie boek: ‘'t Onzent in 't Westland’ door Herwin Eeckel (zijnde Doctor H. Allaeys, de vader zelf van den bruidegom, geboortig te Woesten, in 't Westland, sinds lang met der woonst, te Antwerpen). Namen en beelden uit het slot komen ook voor in hetzelfde boek.