Biekorf. Jaargang 39
(1933)– [tijdschrift] Biekorf–
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
[pagina 201]
| |
Van 't leventje op 't Sin Zilles'.(Vervolg van bl. 181). Brozen stond daar! Slordig aangesingeld met een wijde gestriepte pane broek die ‘in worms’ op z'n schoen lag, met een vuile stinkende klippemutse in z'n nekke en met z'n handen in z'n zakken... Brozen stond daar, en met de wanhoop in 't herte: - Scheren 'n is niet genoeg, steende hij, we krasselen achteruit... kom'... we slachten de kiekens... 'k Kan nog steenteerter, zonneligger, zonnewaker worden... aan ‘'t Weeghuis’ ...bij de ministers van d'eerappelmarkt... 't Is waar, gelukkiglijk, w'hebben nog ‘'t éénesermoen’!... 'en kluite te weke... hm!... Brozen stak het in z'n hoofd en liet hem slieren den diepen in;... dat was 't gemakkelijkste, 't en vroeg geen moeite. Geen een meer op ‘'t Sin Zilles'’ die hem baas kon met de pinte, zelfs die gemeene bierborst van 'en Postleerze niet! en ze boften met Brozen, en ze stoften met Brozen, en Brozen was de ‘pompon’ van de prochie! Dat ging hem dat boffen, hij was preusch over z'n eigen ondergang! - 't Zou mijn doene zijn, wijf, 'k ging naar ‘'t bureel van Baldadigheid’... - Ja, 't zijn daarook ‘zoo'e gladde’. - Ze zijn er voren, bromde Brozen, àl dat ze daar hebben is 't onze, komt ons toe, is ons recht!Ga naar voetnoot+ | |
[pagina 202]
| |
En Mance al even mismoedig: - Ja, ruide ze, 't is dààr dat de fortuin achter ons staat te wachten! 'e schamel broodje als er per ongelukke 'en keer 'en ‘rijke smaus’ doodgaat... met 'en ‘dischdekkinge’!... bolt daarmee om jauw! Met den neusdoek over heur hoofd trok ze op... naar de ‘Siance’ in de ‘Karthruizinnestroote’, en van daar naar den dischmeester, en toen naar den dischknape, en wederom naar huis. - A'wal, vroeg Brozen benieuwd, hoe he'-je gevaren? - A'wal de dischmeester keek 'en keer alzoo 'ei?... met z'n bril met tramen, ‘ha, zeid' hij,... Bronders... Bronders, ja die fameuze Brozen die al overal gezeten heeft... als je geen stielman 'n zijt je zij' g'heel jen leven maar 'en sjouwer. En hoe is 't met 't keeltje’? - 'k Peisde in m'n eigen: ga' snuif' het! - ‘'t Is gemakkelijk, 'ei Vrouwe, alzoo “van stuivers blanken maken”? - 'k Zegge, mijnheere, al 'n had ik maar 'en “teekentje” voor 'en zakstje vullinge. - “Vullinge! vullinge, zegt hij, wat zij'-je met 'en zakstje vullinge! Woont die ronselare daar nog altijd in 't gebuurte? 'k Weet 's wonders wat hij betaalt voor e' zakstje vullinge. Nè... daar is het”!... 'k Was blij dat ik de lucht zag, dat is een boschduivel dadde, die dischmeester! gaat daar bij te biechte, je gaat hem geen blauwe blommetjes wijs maken! - En 'k zijn toen naar “Den Tik” gegaan hierbij, maar de(n) diene(n) smeet z'n “arems” in de lucht:... “Nòg vullinge? zei hij, je komt “gelir” g'heel den dag met gekapt strooi, 'k versmachte der in. Dat 't hier moest branden 't en ware geen blusschen aan”! - Zoo 'k en kreeg daar ook maar “'en acht en 'en oordje”, 'k peisde:Ga naar voetnoot+ | |
[pagina 203]
| |
al-'ei! maar Vrijdag nuchtend mogen we om “zoentegeld”, dat is beter... dat is alzoo juiste gepast lijk voor Zondagavond. Toekomende weke-óver is 't deelinge van rokken en baaien en dat is ook nog 't rapen weerd. De Pokke die op “d'Oensdagmarkt” zit geeft daar nog 'en schoonen stuiver voor’. Dat Mance niet ingenomen scheen van heuren dischmeester 'n was niet te verwonderen, die mensch kende ‘de dischgenooten’ op een draad. - 't En is daar geen ‘lammeren’ aan, kloeg het volk, e' ja 't is nu al vijftig jaar dat 't hij 't is, dat 's doorslepen, dat 's ‘van de ratten genukt’! Mance en consoorte had hij een keer leelijk bij 't vier gezet, maar ge moet heur dat zelve laten uiteendoen! - W'hadden 'en keer, vertelde Mance, 'k weet niet meer ‘voor wiens z'n heiligen’, elk een matrasse gekregen van echte scha(a)pswulle! Zoo mijnder al te gare met dat bedde rechte naar ‘Den Tik’, de ronselare die daar in de reke drie huizen van t'onzent woont, en we kregen der elk vijftig frank voren! Tien stukken van vijf frank, wat 'en verschijnsel! dat was lijk gevonden geld. En mijnder al naar huis met een herte lijk e' brood! Maar twee dagen daarachter, dat ik moest al de ‘Simmerolstroote’ zijn, 'k zag daar van verre den dischmeester, ‘Den Boschbeer da' me zeg'’, afkomen... 'k peisde in m'n eigen: hola Pito! 'k weet al waar dat je zijn wilt, en ik op 'en draftje naar huis. Langs den weg ‘'k kamen nog Den Tappen en De Rape tegen’: ‘Wal, 'k zeggen, lo(o)p' gelir zeere naar huis, jongers, d'Eeuwige Paschémie komtGa naar voetnoot+ | |
[pagina 204]
| |
af! Je ziet van hier ‘wat een oltroocie’! En zijnder ook hunder karre gekeerd en vooruit al dat ze vliegen kosten! 'k Had nog maar juiste m'n schrooling bachten uitgeschud ... 'k zag al g'heel 't gebuurte in de were, en in 't schuim en in 't zweet staan. ‘Den Tik’ 'n was niet thuis, hij was bezig met ‘persjoenkelen’... van 't eene in 't ander, je 'n moet 't niet vragen. In een vloek was z'n poorte ingeleid en elkendeen liep met een deel wulle weg... aldat hij grijpen kost. Maar de menschen 'n dorsten dat niet veel al de voorstrate doen, de dischmeester had 't kunnen zien, dat was een trekken en een sleuren van achter al over de muurtjes, (eija al ons kanton met die leege muurtjes dat is daar al ‘gemeene erve’). Zoo, je zie' van hier, wat een kot en een nest met die wulle van 't eene huis in 't ander!... Gelukkiglijk De(n) Boschbeer ging eerst nog een keer naar ‘Kaatje Suikereitje’ goêndag gaan zeggen of een heetekoeke eten; en bleef nog een beetje plakken bij ‘Boos Bessier den bleeker’, hij had nog dàt verstand! Afing, de wulle zat juiste in den zak en, lijk een bezetene, had ik nog met een groote steke de tijke weer toegetrokken, en... ja!... m'n deken kwam binnen!... ‘Dag Mance, ging dat, en hoe is 't met Mance’? en hij wreef in z'n handen lijk of te zeggen: al-ha 't is al zoolange geleden... 'k zijn tòch zoo blij van je 'en keer weder te zien. Had ik hem mogen een verzet onder z'n broek geven... 'k en zou 't voor de moeite niet gelaten hebben. Binst ‘den middelen tijd’ moest hij al een keer 't deksel van de petatten opheffen... al-ha 'k zegge(n) in m'n eigen: ‘j'heeft nog 'en keerGa naar voetnoot+ | |
[pagina 205]
| |
z'n schorte aan’, die gloeiende ‘spindekommies’! - ‘Is er al zoukt in de petatten’? vroeg hij... 'k en gaf hem aleens geen antwoorde, 'k peisde vogel, 't en is dàt niet dat je zoekt... - ‘A-ja, zegt hij, “a propauw”, Mance, hoe zit dat met de nieuwe matrasse? zochte geslapen, Vrouwe’? - Ja 'k zegge me zijnder! 'k hoore je al hoesten, vent... ‘E'wel stijf goed, Menheere, zeg ik, w'hebben ons óverslapen zelfs, dat 't zoo zochte was, dat 's alleszins wat anders of kappelinge van strooi’. Maar hij liet mij babbelen en zat alsan maar standvastig aan m'n bedde te trekken. - ‘Maar,... zegt hij, wat is dat, al die vezels die daar aanhangen’? Ge moet weten: 't was al zoo haast-je zeere moeten gaan, en 'k en had ik vaneigen geen tijd gehad om al die doorgesneden draadjes uit te trekken, en bovendien de ‘steken’ ontbraken ook!... Ja, 'k peisde, 'k zijn er aan gelucht! Maar 'k en viel niet slinks, en 'k zegge: ‘e'wel, Menheere, we doen dat altijd 'ei? dat is juiste lijk nieuw lijnwaad, eer dat er nieuw lijnwaad aan j'n lijf daakt ge moet dat altijd eerst 'en keer goed uitwasschen; o! ja zeker... en een goe' slobberinge geven in koud water met een grepe zout zelfs en toen goed uitkoken... e'... je zou' rischieren van 'en velziekte te betrapen, 'ei?! En van beddegoed is dat ‘juiste 't zalfste-paril’. W'hebben 'en keer gekeken van binnen of 't nog schoone vette wulle was, vliesch of andere, en z'is zoo schoone! En weet je wat da' me nu gaan doen? me gaan dat 'en keer schoone verslaan en den overtrek propertjes uitwasschen in e' goe' zeepzoptje. Maar... hij 'n was zoo dom niet zulle... had hij op den vloer de striepen gezien van 't slepen misschien? 'k en weet het niet... nu, in een wup zat hij in 't scheerkot en op 't achterpla(a)tstje... ‘En maar, ten duivekoten, wat he'je gijnder hier uitgemeten, vroeg hij, kijkt 'en keer naar al die scheêmuurtjes, heeftGa naar voetnoot+ | |
[pagina 206]
| |
't hier gesneeuwd dà’?... De bovenrande van de muren, dedjinge-dedjinge, hong vol van wolleflokskens! Dat was de konte zi'! en hij loech alzoo met z'n treetersgezichte: ‘Mance, zei hij, 't is ginder dat Den Tik woont, 'ei? zegt “da'-j' je geweerd” hebt 'ei? en d'andere ook’. 'k Meende dat de donder vóór m'n voeten viel!... hij liet mij den tijd niet, hij was 't gat uit!... 't Domste van al, 't is dat we nu met die wolle gezeerd zitten, God weet voor hoe lange, want dat hij nóg zal komen daar 'n is geen twijfelen aan! Zoo'n ‘geslipte stinker’ is dadde! 't Is veel geestiger als de vlerkenunne komt met mam'zel Frikadel... dat zijn ten minste menschen dadde, je kunt daaraan wijsmaken al wat dat je wilt. Van als ik ze zie afkomen van al ‘de Schraverstroote’... ha,... 'k zegge: me zijn daar! en 'k scharte dan hier of daar ‘e' plat kind’ bij - je vindt dat altijd entwaar in 't gebuurte - en 'k hale 'kik m'n oude wiege voor den dag, en Sarlewietje wordt er in geleid en 't is panne, man! en me wiegen toen van 't vaderland weg: Sinte Maarten bietebauw,
'j eet zoo geren look gestoofd,
look gestoofd met rapen;
'Ost hi, buiten de poorte kam
je dee' z'n holletje gapen:
‘gap'’... zei dat holletje
‘gap'’... zei dat holletje.
En 'k heb alzoo alle jare, dat is nu de vierde keer zi', een splenternagelnieuw schaptje juiste van passe gekocht tegen dat die twee ‘nichtjes van Poperinghe’ afkomen. En als ze bij mij voldaan hebben, 'k pakke wiege bunsel en kind en 'k steek er meê de strate over naar Stijne... 't staat toen dààr voor e' momentje te prijken. En Stijne gaat toen met ‘ons beutje’ totGa naar voetnoot+ | |
[pagina 207]
| |
tegen aan ‘'t Wollewiinsas’... naar Siska Bubbels, peist 'en keer! En die zuster en dat meisejong kijken daarop lijk op 'en blende kluite, drie keeren op 't zelfste kind, en peis'-je dat ze dàt zien?... wat zouden ze wel! ‘Comm il est zanti, zegt masoeur toen; en ieffrouw, alzoo e' kokkettig dingen, swatelt tegen, en dat gaat toen zoo zeere zoo zeere of de blâren die waaien: “O! com c'est de mimi de miljon de zanti mama mimi papa pipi”... lijk 'en kooie veugels al-hei. En ze moeten altijd weten hoe dat 't gaat met “Marie” - dat is toen Brozen,- (zi', je zou' je krom lachen met dat volk), 'k heb ik goed te zeggen dat hij Brozen heet... a-neen... alle jare: “et comment met Marie”, en aan werk, ja’? - ‘Werken om dood, zeg ik toen; werken is zalig; een mensch is geboren voor 't werk lijk 't gers voor de koeien. Wij 'n hebben hier geen tijd om “zokken en ledige lenten” te kweeken; e' ja zoo 'en groot menage! 't En is maar geld en eten dat we “mankieren”, al de “reste” hebben we: eters! Maar w'hebben alledage over tafel: “geen kiekens zonder sala ...” zoo dat 's ook goed 'ei? En als we toen t'enden en uitgeleefd zijn van honger en miserie, we slachten toen van Den Blinker z'n wijf, we gaan toen uit gaan teren in “Senatorium aan de Brugsjes”, en je zijt toen weg-en-teure, en die overblijft “is er den buf meê”. Dat is ons leven, Ieffrouw’. En Masoeur en Mamzel ze staan toen alle twee in jen aanzichte te gapen lijk snoeken; z'n verstaan er geen tinnen knoop van van al dat Bargoensch. En ze gaan toen nog 'en keer naar de wiege gaan kijken, en ieffrouw zegt toen: ‘Clémence, in la nature geen “mus'” is zonder pluim en dat kind ook aussi moet pluim krijg’! Alwaar dat die pluimen in Godschen name moeten uitkomen, de duivel is 't wijs, is 't op z'n kruine of op de kakenGa naar voetnoot+ | |
[pagina 208]
| |
van z'n achterste? Nu tot daar... en we trekken toen op 's anderdaags, ik en Stijne, en Rooze van 't Wollewiinsas, alle jaren om een nieuven bunsel en aan 't meise die opendoet: ‘Mamzeltje, zeg ik, zeg'-gij maar aan Ieffrouw dat w'hier met drie'n zijn om pluim krijg’. Hi! hi! hi! Zwijgt ervan... dat volk is toch oliedom... dat is gemaakt om gefopt te worden.
't Geestigste van al is als 't Zilletjekerremesse is, den eersten van Herfstmaand! Alleman is rijke en weeldig tegen dien dag, en 't màg en 't mòet er toen van af! Al van 's morgens vroeg zitten de jongens op strate en leve de smoutbollen, d'oliekoeken, de koudzaktjes en d'ijskegels! Tattamoens z'n knol en menthebollen hebben neringe. De ‘scheten up stoksken’ worden uitgevochten. Tegen dat 't negen is, is Potjerul's ‘winkeltje van vierwerk’ gepluimd: vierveugels, zevenschoten, schardoezen, eenslagen, meulentjes, vierspringers en bollespuigers... 't schiet en 't poeft en 't paft overal, van aan ‘Trabollie’ tot t'einden den Eerdeweg, en van ‘'t Oordeel’ tot aan 't ‘Klaverstretje’ dààr... aan de ‘Rommalleschole’; en zoo den dag door. Van als 't begint te dimsteren hangt g'heel 't geweste vol vetlampen, oordjekeerstjes en smoutpotjes. De jongens planten een keerstje van een cent in een bergsken zand en, met de klakkerkloefjes op mate, zingen ze de Brabasonne van Sin-Zilles': 't Zilletjin hee't e' fluitje gekocht,
e' fluitje van twee ‘planken’;
loot Zilletje en loot ze' billitje en loot de meistjis dansen!Ga naar voetnoot+ | |
[pagina 209]
| |
‘Me weumen’ in de ‘Rente,’
me slapen in ons hemde!
Hoera 't Zilletje!
Me kletsen up onze billetjis!
't ‘Zwart-Gat’, met een ‘rochemutse’ aan, laat heur rondvoeren in een kinderkoetstje; en Maantje Kwikke, de scheerder van 't Semenarie, heeft hem leelijk overslapen, ‘wal-wal-wal! en hij moet nogàl z'n kaneuningen doen’! 't Grootvolk 'n komt maar uit met den noene. Kropsala zit, met z'n achtergelent door z'n zoldervenster, de ‘melodie van krepei’ te ‘plombeeren’ op z'n viole. Den Bals heeft den kleerborstel bijgehaald, en vaagt het stof uit z'n broek. Bollemberge, in z'n hemdemouwen, staat te prutsen aan z'n Brugsche verschooning.... dat half hemdeken is nog koppiger dan hij, en Bollemberge vloekt lijk een moordenare. Ka van Pier's loopt naar buiten met een ‘brokke spegel’ die ze aan een beroesten nagel hangt van 't kassijn, en met den kam legt ze heur haar in bekstjes. Mance heur hoofd zit nog in paviljotjes, z'is nog ònziende. Brozen is al op schok met Leapol den Eersten, dat is eigenlijk Kootje Dessan: omdat er een ‘accroche-coeur’ op z'n hersens geplakt ligt, en 't haar van z'n achterhoofd naar voren gekamd is, heeten ze hem ‘keuning Leapol’. Elk is alzoo aan z'n bezigheid, de klokken, van de capucientjes en van Sin Zillis', luiden dat 't een leute is om hooren. De lucht is zuiver-zoete lijk melk, en de zonne lacht lijk een paptaarte. Een schoone dag voor de ‘percessie’ te wege;.. 'k rieke(n) ik al 't sparregroen, en ze loopen al rond met ‘madetjes’...: dat ze maar hunder kleêren niet vuil maken, want 't is nog veel te vroeg. Narden Kwikke, de Suisse, en broere van Maantje, 'n weet niet waar dat z'n hoofd staat, met al z'n ‘kangelaars en z'n keersen’!...Ga naar voetnoot+ | |
[pagina 210]
| |
's Achternoens ten twee'n beginnen de volksfeesten: bollinge voor de vrouwtjes; zakkeloopinge langs den ‘blenden muur’ tot aan de ‘boerepoorte’; met eiers in een lepel om ter zeerst loopen; om ter schoonst muilen maken; om ter langst met jen bloote voeten op gruitjes dansen; en eitje slaan. Cilia is nor Gent gegoon om te leeren, om te leeren,
Cilia is nor Gent gegoon om te leeren eitje sloon!
z'hee't heur keten vastgezet in de ‘woeker’, in de woeker,
z'hee't heur keten vastgezet in de woeker voor een ‘plak-
ket’!
En 't is toen ook ‘pap-etinge’ voor 't vrouwvolk, om ter meest pap eten, van boven op een verhoog; binst dat 't muziek van Nonkel Nul, den blomist, standvastig maar kardass geeft. Vaneigen dat Mance daar moet bij zijn, dat spreekt van 's zelfs; of j'in heur plaatse ware! 'k Heb dikke Mance daar van mijn leven een keer zien pap eten om te bersten,... dat 't langs heur kinne droop. Pap eten, alsan maar pap, van die dikke stijve dat er de lepel in rechte stond, en dat de dermen aan malkaar, de vorenste aan de achterste, plakten! Eten en zweeten dat 't van heur liep, en met oogen lijk fakkels... lijk een sfinx aan 't kijken de verte en den hemel in... zonder te verpinken. En volk daarrond... een zee van volk! - Zi' zi' ze gaat kwakken! Wat zou ze!! 'k wed dat ze nog een scheutel eet! Weer'-je, Mance, je zijt d'eerste te wege!... Bravo Mance, doe maar voort alzoo in jen boosheid, up je gemak, niet haastig zijn, j'he't àl den tijd, mensch... alzoo zi' ja... nog 'en lepel; en wat hee't de(n) deze(n) misdaan?... Toe! Daar 'n is maar één ketel meer! al-hei! 't ís wel entwadde! ge- | |
[pagina 211]
| |
willig voor elk nog 'en bankedeeltje! Courooze! laat je gezeggen...Ga naar voetnoot+ Tot ze geen pap meer piepen 'n kon, de ‘sencie’ niet meer 'n had nog een lepel in heur handen te houden, teele en pap liet rollen en lijk een loeverpadde... met gapenden mond, schromelijk opgeblazen te zuchten zat, en te snakken om asem. Een gejubel van alle duivels ging op: ‘Bravo! Proficia' Brozen! Brozen proficia'! Mance is Keuneginne’!! Mance wierd van de planken gepakt, ziek lijk een hond, en op een laken geleid. Tiene-twaalf manskerels snakten het laken bij de hoeken, heften Mance en laken op en vielen aan 't wiegen: ‘En loot ze toch nie' vollen,
ol met heur neuze in 't zand;..
en loot ze toch nie' vollen,
ol met heur neuze in 't slijk... ol te gelijk!!
Eén - twee - arie... e!!
En ze katsten de vrouwe de lucht in tewege... maar 't en was geen ‘majin’... ze woeg 'en beetjen àl te zwaar; 't laken scheurde en bleef in d'handen. Mance sprak schoone, en ze moesten ze zeere voor e' momentje laten zitten... rusten,... 'en asemtje sch... sch... scheppen,... en wat knoptjes open zetten. Wat er dan al verder gebeurde, en of de vertering zonder ‘rakkrauwtjis’ verliep 'n weet ik niet,... 'k en bleef er niet op kijken. Eén dingen weet ik, dat 't mensch 's avonds al weder frisch-man, goed te passe en goed gespezen, arm en arm en hoepsassa met Brozen en g'heel de bende op dril was; maar dat ik in twijfel lag wat er nu minst deugd gedaan had... ofwel die afgrijzelijke groote stande pap, ofwel de zee van bier en korten drank die er op volgde. ('t Vervolgt). K. De Wolf Aanteekening: Bureel van Baldadigheid: eigenlijk ‘Weld- | |
[pagina 212]
| |
digheid’, maar uit misprijzen zegt het volk aleens ‘Baldadigheid.’Ga naar voetnoot+ De ‘Disch’ is eigenlijk een kerkelijke instelling die te Brugge bestond al van rond 1400, stilletjesaan meer en meer verwereldlijkte, om eindelijk half wereldlijk half burgerlijk te blijven in de verledene eeuw en den name te krijgen van ‘Bureel van Weldadigheid.’ In de Kartruizerinnenstraat zetelde het ‘armbestuur’. De menschen kwamen daar voor de vierschare, dat was de ‘Siance’ (Séance in 't fr.). Daar wierden ze aanveerd en ingeboekt als ‘dischgenooten’ en ‘trokken van den disch’. De knecht of ‘dischknape’ gaf verslag bij den ‘dischmeester’ van de wijke waarop de dischgenoot woonde. Alle weke kwamen de armen bij den dischmeester om ‘teekens’ (koper rondstuk met een cijfer op) ‘voor brood’ en ‘teekens voor kolen’; of een ‘bon’ voor ‘schrooling’ of ‘vullinge’ (gekapt strooi als beddevulling). Ook alle maande kregen ze ‘Zoentegeld’. (Zoente is junta in 't spaansch en jointe in 't fr. een soorte gemeenzaamheid of onderlinge bijstand). In 't eerste waren het de almoezen en wekelijksche omhalingen in de kerken die de beurze vulden, maar in 1808 waren het de ‘Spiezen’ (Hospicen) die den last overnamen. Was er een groote begraving met brood voor den armen, zulks heette: een ‘vullen of g'heelen disch’ - ook een ‘g'heele dischdekkinge’ - die was voor g'heel de parochie; een ‘halven disch’ was voor de helft van de prochie; en een ‘wijk’ 'n was maar voor d'eene of d'andere wijke. Dat ‘Dischenbrood’ deelden de meesters uit (b.v. in St Salvator's) tendenuit tegenaan den grooten uitgang van d'endeldeure; daar hadden ze van wederskanten (ze bestaan nog) hunne ‘zitsels’. De Dischmeesters vergaderden in de ‘'s dischmeesterskamer’. 's Winters deelde men bijzondere giften uit van rokken, baaien, hemden. De meester beschikte ook over bijzondere gelden om, daar waar hij 't nuttig vond, alaam te koopen, bijvoorbeeld. Die hem slecht gedroeg wierd ‘afgetrokken’, als straf verminderd in giften. De zieken wierden gratis behandeld door aangeduide geneesheeren. Met 't voorschrift mochten ze naar de ‘Stadsapothekerije’ (ook ‘dispenseer’ en ‘zate’ genoemd) gaan om gratis de geneesware te krijgen. Erge zieken wierden, (mits toelating) in Jansgasthuis opgenomen. Oude, nog gezonde, lieden kregen een ‘godshuizetje’ of 'en ‘dischhuizeke’. De g'heel oude, die hen zelven niet meer verhelpen konnen, gingen naar de Potterije, de zusters van Liefde, de Broertjes (van Liefde), d'arme Zustertjes, enz.  |
|