Biekorf. Jaargang 39

I
't Maantje in den yzer.

't Maantje gaat meê!... 't maantje staat!...

't maantje gaat daar ik ga. -

't Maantje gaat mêe!... 't maantje staat!...

't maantje staat daar ik sta. -

Manneke met twee aangezichten,

rustig en rechtzinnig toch,

kijkt g'uit het water, loert g'uit den hemel,

zuiver van ooge en zonder bedrog. -

Vriendeke met twee aangezichten,

gij maar aleene die 't zeggen kunt:

immer genegen en één is mijn herte

dat mijn dobbel gezichte u junt. -

Dobbel gezichte, gruw in de wereld!

dobbel gezichte, vreugde aan den vloed!

dobbel oprecht zijn, dobbel bemind zijn!

tweevoudig straal op mijn avondgemoed!

't Maantje gaat meê!... 't maantje staat!...

't maantje gaat daar ik ga. -

't Maantje gaat meê!... 't maantje staat!...

't maantje staat daar ik sta!....

Vriendeke, 't is uwen lach en uw liefde,

dat mijn schouwende liefde vroeg;

'k ga naar huis met één van uw wezens,

en dat één... dat één is genoeg! -

[p. 170]

II
O mijn dorp! (Nieuwcappelle) -⁽¹⁾

O mijn dorp waar is den tijd,

dat ge doodlaagt

en begraven!

doodlaagt onder 't zwaar gewicht van

steen en balk, en

ijzeren staven!

haast vergeten op dien grond,
waar ge zooveel vrienden vondt.

O mijn dorp! -

Maar daar kwam e vroom geweld

deur de doode

lucht gedreven,

dat uit puine en distelgroei, dien

grond deed daveren

en herleven!

deed herleven met de kracht
van ons kristen vlaamsch geslacht.

O mijn dorp!

Geest van opstaan, geest van God,

roerend in en

boven d'eerde;

geest van hope, geest van werk, die

trage en vast uw

doodzijn weerde;

moed en gloed in ziele en lijf,
vreugde en troost op 't oud verblijf.

O mijn dorp! -

Vroeger ook, Jerusalem,

mocht eens uit de

Dood ontwaken;

't vond herstel met zijnen tempel

met zijn volk en

(1) wierd op zang gezet voor de schoolkinders.

[p. 171]

 

met zijn daken;

 

lijden, angst, en tranenvocht,

 

't wierd daar al in steen verwrocht.

 

O mijn dorp! -

 

 

 

Zóó, mijn dorp, zoo vaardet gij,

 

'n moge nooit meer

 

rampe u stooren!

 

Verschgezind in verschen tooi, en

 

schoonder schoonder

 

als te vooren!

 

't kruis dat u ontnomen wierd,

 

't kruis vanher uw hoofd versiert.

 

O mijn dorp!

 

 

 

Op uw volk en op uw land,

 

op uw huizen

 

en uw wegen,

 

op uw kerke en op uw klokken,

 

houdt den lach nu

 

van Gods zegen!

 

God beware uw nieuw gewaad!

 

blijft verheerlijkt waar ge staat!

 

O mijn dorp! -

Nieuwcappelle.

A. Mervillie.