Biekorf. Jaargang 39
(1933)– [tijdschrift] Biekorf–
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermdBonte Kraaie.‘Mansi in solitudine’ (Harpzang 54-7). Wie heeft er u zoo troosteloos neêrgezet
op 't takske van mijn linde?
wie heeft er hier uw vlijtige vlucht belet
op 't huiveren van mijn linde?
't is hongerwee, bij 't doodelijk winterprangen!
ge kijkt, ge klaagt, en laat uw vlerken hangen.
Bonte Kraaie!
***
Ei! wacht ne stond, mijn hulpe komt u tegen!
e plekske sneeuw geruimd! en blij genegen,
zoo zal mijn hand...
maar op!... bij moedeloos wiegen,
is 't wederom op! en sukkelend veldewaard vliegen!
***
| |
[pagina 39]
| |
O 't onbestaakt, o 't lastig bedelend zwerven!
dat bijten van de lucht, dat eeuwig derven!
alwaar ge spiedt of zeilt,
of zijt gezeten,
waarom 'n is, 'n wordt de sneeuw geen eten?
Bonte Kraaie!
***
Geen eten daar, waar 't eten blijft gedoken,
waar 't neerstig werk, waar 't leven ligt gebroken,
waar stilte en nood
hun treurige vlakte ontvouwen,
waar al dat spreekt, omhoog gaat uit de schouwen!
***
Waar winterzonne 's winters kleed doet blinken,
en vonkelsteen op 't gruwelijk wit doet pinken!
o schimpgetooi,
voor d'armoe die aan 't dwalen,
geen ziere 'n nut van al van al dat pralen!
Bonte Kraaie!
***
En d'eenzaamheid!... bij 't wandelen in de moeren,
behaagde z'u! nu komt z'uw herte omroeren,
die eenzaamheid!...
nu grijpt heur akelig wijdzijn,
de laatste kracht van 't hopen en 't verblijdzijn!
***
Nog verder gaat g'uw trage vleugels strijken!
'n helpt, 'n helpt u God, ge moet bezwijken!
geen schelven meer!...
de wieljacht kwam u rooven
uw godsdeel uit de vroeg gedorschen schooven!
Bonte Kraaie!
***
E rouwsnoer is uw vaart, èn haveloos wenden!
waar moet dat leed, waar moet die nood belenden!
o zalig hof!...
| |
[pagina 40]
| |
wat d'hoenders wierd gegeven,
dat wordt voor u, verlang, verlang van leven!
***
Ontvleesd geraamte in uw ontglansde kleeren,
hoe zal voor u 't bedijgen wederkeeren?...
hoe zal voor u?...
schep moed! de wintergrillen
stillen!...
Bonte Kraaie!
***
Haast komt den dooi, op land, op meersch en beken,
met zoet geduld verstaalde macht deursteken,
verjongt uw dolend lijf,
vervroomt uw slagen,
en 't voedsel dan, ge krijgt 'et zonder vragen!
***
Uw herte wikkelt, uw oogen staan geblonken,
den angst, de winterzorge is weggezonken,
geen vorstgeweld
'n doet uw bloed nog ijzen,
geen grafsteê meer 'n komt de Dood te wijzen!
Bonte Kraaie!
***
Nu heeft verknipteGa naar voetnoot(1) voet u wederom neêrgezet
op 't takske van mijn linde!
uw smeekend stemgeluid wordt nederig dankgebed
in 't ademen van mijn linde!
en uit dien boom, van waar de nood mijn huis kwam
[zoeken,
o groet mij nog ne keer, en trekt dan naar de broeken!
Bonte Kraaie!
Nieuwcappelle. A. Mervillie.  |
|