Biekorf. Jaargang 39

[p. 33]

[Nummer 2]

Van den baggevent.

TOEN we kleine jongens waren en droef lijk de donders, verdreegde moeder ons altijd met den baggevent.

‘Ik ga je verkoopen aan den baggevent’ of ‘'k ga je meegeven met Pier de Bagge’ of met ‘Smissaert’... zei ze.

Smissaert was een rondleurende koopman die 't land afliep met een houten kastje op zijn rug. Hij ging gebogen onder den zwaren last, steunde op een fermen knuppel van een stok en stapte met groote zware stappen, iederen keer wat ingedouwen als hij zijn voet neerezette. Een verschijninge, waarlijk.

Als dat mensch in huis kwam en zijn kastje zoo achterwaards hellend op tafel of stoel afzette, was dat een ‘gebeurtenis’ van 't allergrootste belang. Had moeder nu jammerlijk niets noodig en bleef het kastje gesloten, dan waren we ten bitterste teleurgesteld. Anders was het openstaande kotje een der meest in-

[p. 34]

drukwekkende kijkkassen! In dat draagbaar winkeltje zat er maar van alles wat naaierij, stopperij, breierij, blinkerij, kuischerij en alle andere menagerij aanging.

Smissaert kon dat al zoo vloeiend opsommen, dat we verstomd stonden voor zooveel wijsheid en zooveel rijkdom. Garen en sjette, naalden en spelden, kantjes en lintjes, knoopen en koorden, haken en oogen, voering en stoffe, blink en sulfers, tutjes en fokskens, slaapgoed en wormpoeiers, enz. enz., alles van 't beste en 't goedkoopste natuurlijk. Maar waarlijk, Smissaert had goe ware en verkocht vele; was geren gezien van de jongens omdat er bij elken verkoop een spekke afmocht.

Hij was eigenlijk geen baggevent en we waren er niet van benauwd ook, want hij kon toch geen jongen, hoe klein ook, in zulk een opgepropt kotje verbergen.

Een eigenlijke ‘baggevent’ was een mensch die een groote wissen mande - een bagge - op den rug droeg.

Twee riemen, boven aan de mande vaste, liepen over schouders en borst en werden aan 't onderste aan een uitstekenden tap met een ooge vastgelegd.

Daar waren slunsekoopers bij, leurders met 't een en 't ander, rondreizende ambachten als timmermans, schoenlappers, teelenaaiers en nog. Zulk volk had niet altijd een goe name en de menschen vertelden, zie, dat al wat niet te heet of te zwaar was, over den mandeboord kwam.

De moeders maakten hun droeve jongens benauwd en wisten allerhande vertellingen van gestolen knapen en verkochte meisjes, die verre, verre weggevoerd werden en bij menscheneters te rechte kwamen.

Om dat al te gelooven moest ge nog heel klein zijn, want de schooljongens deden al t'hoope om die doolaards met geroep en steenbrokken te achtervolgen.

Nu, 'k heb nog altijd onthouden hoe vader dikwijls vertelde van twee baggeventen die altijd te gare rondgingen, elk met een groote duivelinne van een bagge. De een was schoenlapper en de andere een teelenaaier. 'k Weet niet of de lezer weet wat een teelenaaier is.

[p. 35]

Bij de boeren gebruikte men aarden teelen om de melk uit te zetten en alzoo den room die boven kwam, te kunnen afsteken. 't Gebeurde met teelen lijk met alle ‘aardsche goed’: dat ze braken en dan was 't een heele operatie om die teelen te... naaien. Dat was een eigen vak en moest door ‘specialisten’ gedaan worden opdat, na de vermaking, de teele zou melkdichte geweest zijn.

Daar was een keer op een hofstee een duivelsch droeve koeiwachter, en ze hadden hem al dikwijls met de baggeventen verdreegd omdat hij, hoe groot ook gegroeid, daar schrikkelijk benauwd van was.

Op een avond kwamen onze twee ‘baggeventen’ op 't hof en 't spel was algauw gemutsemaald: van den koeier in eene der baggen te steken en meê te doen. Achter een paar dagen trokken ze 't op met den builenden jongen in de bagge van den schoenlapper, die ze overhands een ende zouden dragen.

Als ze door 't dorp gingen en de straatjongens dat gehuil hoorden, en zagen hoe de venten met hun zware stokken raamden en leelijk keken en gebaarden nog een jongen te pakken, was er een geweldige opschudding. In een pink was de straat gevaagd. Nu hadden de ouders het schoone om hun droevaards te overtuigen. Maar de schrik duurde eigenlijk maar tot den volgenden dag, als de gevangene 't dorp afliep en voor groot en klein zijn gevarenissen vertelde.

Toen de baggeventen, na lange gaan, in een bosch kwamen en om te rusten op den kant van de gracht gingen zitten, had onze deugniet een eisen genomen en stak ermee in den rug van den schoenlapper. Deze sprong op en stak het op zijn maat, die bij hooge en bij leege verzekerde dat 't hem niet geweest was. Een beetje nadien kreeg de teelenaaier ook een stek en stak het ook op den anderen. Als 't al weer effen was, kregen ze nu omtrent tegelijk een steke, dat ze schruwelend opstoven en aan 't vechten gingen om lijf en leven. Binst de ramulte sprong de koeier nu rap uit de bagge en liep een heel einde weg; hij

[p. 36]

schuifelde op zijn vingers om hen uit te lachen en zette toe naar zijn dorp, waar hij als een held gevierd werd.

Die baggeventen zijn nooit meer op het dorp verschenen en een tijdeken nadien zag men weinig of geen zulke rondleurders meer. 't Ras is uitgestorven... daarbij zouden onze jongens, die ook nieuwe gadachten kregen, nu van geen baggeventen meer benauwd zijn.

Ben. De Langhe.