Biekorf. Jaargang 38
(1932)– [tijdschrift] Biekorf–
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
[pagina 102]
| |
 | |
't Laatste Woord.Bij de wonneGa naar voetnoot(1) van 't zonnegesching, en
lijk e vliegtuig deur de lucht, zoo
stuift de grauwgevlerkte moeder
uit den hooidiltGa naar voetnoot(2)!...
galmend, met heur armen open,
vaart z'omleegewaard,
valt ze robbelend op den hofgrond,
schurde en schier geen gers genakend!
.........
Achter 't kerriënGa naar voetnoot(3) kwam de legstond,
achter 't leggen,
't brobbelend swobbelen van heur blijdschap!
en ze roept, ze slaat 'et uit voor
d'hoenders van 't gebuurte, voor
God en mensch, voor g'heel de wereld:
O mijn ei, mijn ei!
diepe daarboven ligt mijn ei!
't is voor u, mensch, zoekt mijn ei!
| |
[pagina 103]
| |
rooft mijn ei, mijn ei, mijn ei!
diepe in 't hooi daar, ligt mijn ei!...
***
En over 't hof, de
wakenden hane die verschiet, die
laai-oogt, kropt en tegenkakelt:
‘'k hoore't, 'k hoore't!’
Diepe daarboven...
‘niet te geweldig!’
ligt mijn ei...
‘zoetjes! zoetjes!’
't is voor u, mensch...
‘iedereen weet 'et!’
diepe in 't hooi daar...
‘houdt u wat in toch!’
zoekt...
‘o moet ge 't laatste woord hên?’
diepe... diepe...
‘'t endeke nadert!’
rooft...
‘'t is uit, ge wordt verstandig!’
.........
‘wandelt langst uw oude bane!
't laatste woord blijft aan den hane!’.
| |
Snoeier.‘Tempus putationis advénit’ (Cant. Canticorum 2-12). De snoeier stekt zijn stalen sporen,
slaat ze deur de rimpelvoren,
diepe in 't lichaam van de boomen. -
Koelen tocht,... bewolkte lucht,
waar uitgewinterd en beducht,
ons eerste zonneke zit te droomen... -
't Leven roert al en ontwaakt,
't leven rijst, en bij 't verwarmen,
rekt zijn armen,
halfverzeeuwd nog, en vervaakt.
't Leven rijst al! -
***
| |
[pagina 104]
| |
O snoeier, met uw wapen werkend,
gij die flink ons boomen merkend,
't bul met oogen komt omgorden!
niet te stout!... de Dood verkruipt,
alwaar ge klemt, en helt en stuipt,
en waar de ruimte uw graf kan worden!
Niet te stout!... o maakt gedaan!...
grijpt den ofval, waar hij zwak daar,
tak voor tak daar,
saamgebondeld meê zal gaan.
Grijpt den ofval! -
***
Maar niets 'n kan der uw hert bevangen,
hooger wilt g'in 't luchtruim hangen;
't is voor 't welzijn van dat leven
waar de vloed,
lijkt ingedijkt, de boomen moet
hun stamverkwikkende kracht hergeven!...
al dat valt, en niet 'n geldt,
't is verlies dat kroois zal winnen,
en vanbinnen
woekeren blijft in 't groeigeweld.
Daar vanbinnen! -
***
O snoeier die den winter wegdrijft,
eer de koekoet, die nog wegblijft,
ons voor goed hier gaat bevrijden! -
Neerstige man, die klemt en kapt,
en langst den boom lijk zonnewaards stapt,
uw snoeibijl komt ons hert verblijden!
Klokdeun is't! de lente luidt!...
en met die verschgedaverde oogen,
die alom hun zientjes toogen,
lacht ons volk den winter uit.
De lente luidt! -
Nieuwcappelle A. Mervillie. |
|