Biekorf. Jaargang 38

[p. 25]

De herder ging...

De herders rezen uit het dal,

terwijl de sterren brandden:

zij gingen opwaarts, naar den stal

met giften in hun handen.

De Bisschop, onze herder, ging,

hij ook in sterredagen,

zijn' mijter, mantel, staf en ring

dààr hoog, ter kribbe dragen.

Met meer nog dan met 't dienstlivrei

ging hij vóór Jezus knielen;

het schoonste dat hij vóór Hem lei

het waren al' de zielen

door hem verlicht, door hem gesticht,

van levenden en dooden

en, nu, als vrucht van herdersplicht,

den God-Mensch aangeboden.

Zijn' eigen ziele droeg hij ook

als rijke kerstoffrande

en mildst van al nog was de rook

die uit dit offer brandde.

Het was een rook vol geurigheid

uit hout van dubblen stamme:

't was wetenschap, godvruchtigheid

veréénigd tot één vlamme...

En 't Kindje loech met teederheid

op zooveel deugd en wijsheid

en kroonde voor alle eeuwigheid

de kinderlijke grijsheid...

[p. 26]

 

De klokken van de Brugsche steê,

 

toen zij dit schouwspel zagen,

 

ze treurden wel, doch 't ruischte vreê

 

in 't snijden van hun' slagen.

 

 

 

En lange nog, als 't Oosten klaart,

 

zal 't christen volk gedenken

 

dat toen ook Bisschop Waffelaert

 

naar God ging met geschenken.

Jos. Vanden Berghe.