Biekorf. Jaargang 37 (1931)

Biekorf. Jaargang 37

(1931)– [tijdschrift] Biekorf– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 361]
Op 28ⁿ, Onnoozele-Kinderendag: gelukkig, die nog meedoen mag.
Duister wezen. ‘In loco terrae: lenebroso’ Cant. Isaiae-6). Duister wezen, 't duister zoekend dat ge liefhebt! zwaar, gezwollen, lomp en lastig, wendt ge, doolt ge deur mijn blommen, springt ge, slonk en onbeholpen, over 't hardzijn van den steendam!... Duister wezen, ai! gedoemd lijk en gevloekmerkt om versmaad, en zonder blijdschap, met dat spannend kleed te slenteren, 't kleed gemeten op uw lijf, gemaakt voor u, en 't uwe! - _*_ Griezelig grauwzijn, waar halftreurig, staal en wild, twee oogen blekken! griezelig grauwzijn, heeft de schoonigheid u vergeten bij den deel waar elk zijn deel kreeg?... maar wat geeft g'om al dat schoon heet, al dat vlug is, als ge blijft, mijn kruipend schepsel, als ge blijft lijk of ge zijn moet! dwaas de kinderen, dwaas die gruwelend u ontwijken, u ontloopen! - O ge 'n zijt, ge 'n zijt mijn dier, geen tooverding, dat onraad zeevert, blaast en vier spuigt, dat bij nachte nepen geeft, die 's nuchtends blauw en doodelijk uitslaan;
[pagina 362]
o ge 'n zijt geen aafsch verkeer, dat onder 't slapen aan de tee'n trekt, en geschoord, alover 't deksel, stillekes komt de tanden tellen!... Klap, klap, geloofbaar voor die 't wilt gelooven!... Zeg, wie hebt ge kwaad gedaan ooit? zeg wiens ruste kwaamt ge stooren? gij mijn dier, lijk op de wereld en der van, o gij mijn dier, dat anders anders niet 'n vraagt, als 't onbesproken onbemerktzijn dat u voorthelpt! - _*_ Grof gemaaksel, nijd 'n voert ge tegen al dat meer begaafd wierd! onverschillig, laat ge daar den puid begaan, en over 't land zijn kunsten toogen, laat g'hem steiten met zijn vel, en u verachten! zoetjes gij, en nederig lijk e klompken eerde, laat g'hem derschen, blijzijn hij, tot waar mijn hoenders, in hun perk, den kerel grijpen, grijpen en zwaaien lijk e vaandel, dat eenieder wilt veroveren! - _*_ Trondelend traagzijn! in de schauwte aanzijds den hofwand, daar nog onlangst, volgde ik u, en schafte op 't schichten van uw tongske, 't kleverig tongske, waar, bij 't tienste van ne weêrlicht, 't voedsel aanhing, 't leven meêmoest dat u rechthoudt! Ach! hoe dikwijls hebt ge daar, in loco terrae tenebroso, dáár, en in mijn groenselweelde, 't bliksemen van uw straal geschoten! 't afgedonderd zonder ketteren, uit de wolke van uw aanzicht! vreezelijk straal, voor
[pagina 363]
al dat boos, voor al dat oekerend en verscholen, schâ doet!... - _*_ Zwijgend zwakzijn! nooit, nooit, 'n zal ik 'et herden, dat u onbeschofte voeten lastig vallen! nooit, nooit, 'n zal ik 'et herden, dat u onbevoegde monden, onverdiende namen geven! liefde en waarheid, ook voor u, miskend beduchtzijn! gij, verwenscht, maar die, 't gebeurt al, sukkelend uw verwenschors doodleeft! - Moet ge kruipen, vast toch blijft uw vrij vooruitgaan! zijt ge leelijk, schoon toch blijft uw wandelend goeddoen! _*_ Duister wezen, houdt bedaard uw duister sluipspeur! o laat voort nog, laat halftreurig, staal en wild, uw oogen blekken! roert, rust, waar God u richt, en altijd welgekomen hier, o mijn eenzaam, o mijn schuldeloos lochtingdier! - Nieuwcappelle A. Mervillie.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Alfons Mervillie