Biekorf. Jaargang 37

Eene Legende op Sinte Pieter.

(Vervolg en slot van bl. 45).

TIEN jaren later, op Sint-Pieters feestdag, kwam ons Heere bij Petrus aan de hemelpoorte en zei: - Beste vriend, op mijn verzoek, ga nu nog nen keer naar de wereld en legt wederom een bezoeksken af aan uwe parochie en vertel mij dan nog eens wat gij al zult gezien of gehoord hebben, 'k Peize dat gij dezen keer beter gezind zult wederkeeren.

Sinte Pieter en moest het geen tweemaal gezeid zijn, trouwens uit al de smeekgebeden die hij gekregen hadde, moeste het geheel veranderd zijn: 't Was al klagen en hulpgeroep dat hij gehoord had.

Hij daalde neêr op de aarde en stond gelijk den eersten keer juist van passe voor het jaargetijde

[p. 86]

der overledene parochianen. Hij trok de kerke binnen en ging hem wederom zetten in de zittens binnen den communiebank.

De kerk was onveranderd gebleven, net en op haar beste; de hoogautaar rijk versierd en de trappen bedekt met de zelfste tapijten. Het volk kwam altijd in, 't was zonder einde en weldra waren alle stoelen bezet van mannen en vrouwen. Geen gedruisch, geronk of geklap: men zou een muis hooren loopen hebben.

Sinte Pieter bezag zijn geliefde volk - welk eene verandering! Hoe schenen zij allen verouderd: van vooren bijna al grijsaards met gebogen hoofden, de vrouwen ook toonden grijze stressen onder hunne donkere en sobergetooide mutsen en hoeden; en 't was bidden dat ze deden en geen rondglarieën gelijk over tien jaren. De heilige man was er zuiveruit van aangedaan en hij bedankte den goeden God om die zalige verandering.

Na den dienst trok hij naar de sacristij en wenschte den eerbiedweerdigen grijzen priester hertelijk geluk over de godvruchtigheid van zijne parochianen.

- God zal 't u loonen, brave man, sprak hij, want dat is ongetwijfeld uw werk.

- Wel 't en doet, heilige Petrus, antwoordde de pastor, dat is Gods werk. Hij heeft zijn zegenende hand ingetrokken, de slechte jaren zijn gekomen en de godvergetene menschen hebben in den grond van hunne geldbeurze hun oud geloof weergevonden. Dat is de korte maar juiste uitleg van die verandering.

De Pastor noodigde den heiligen man wederom uit om met hem het noenmaal te nemen; maar hij bedankte nog eens: hij ging bij zijnen vriend den burgemeester zijne knieën onder tafel steken, zei hij. Ik heb hem gezien als hij ten offeren kwam; maar wat is hij toch verouderd en versukkeld! Hij bezag mij zoo bedroefd en smeekend. Ik zal dien braven man gaan troosten en opbeuren; want sedert eenigen tijd heb ik zijn zuchten en klagen gehoord tot in den Hemel.

[p. 87]

Sinte Pieter en was nog geen tien stappen buiten de kerke, als de burgemeester leunend op zijn stokske hem te gemoet kwam, eerbiedig en blijde hem groette en uitnoodigde om t' zijnent te noenmalen met zijne familie.

Sinte Pieter aanveerdde dankbaar, bood hem zijnen arm aan en zij gingen alzoo al klappen trage trage naar de hofstede.

Langs de baan gaf de burgemeester lucht aan zijn droevig herte en hij schilderde in de zwartste kleuren den pijnlijken toestand af van den landbouw.

Hij vertelde hoe er reeds veel boeren uitgeschud waren en dat er nog vele gingen volgen. Pachten en lasten waren weinig verminderd en de jaren zoo slecht mogelijk. De jonge boeren bijzonderlijk moesten het opgeven en met den werkman en was het niet beter gesteld. In den goeden tijd hadden zij ongehoord veel geld gewonnen, maar zij hadden geen bedeel noch vooruitzicht gehad en hadden alles effenaan opgeleefd. Sparen als gij het hebt, en sparen als gij 't niet en hebt, 't is alzoo altijd sparen, was hun spreekwoord, en 't zijn uitnemers die een appeltje tegen den dorst gespaard hebben. Het gevolg is dat er bij die menschen begint armoede te komen.

- Ja, heilige Patroon, als 't niet en gaat in den boerenstiel, 't en is ook maar magertjes bij den werkman: de eene leeft met den anderen.

Alzoo praatte en kloeg de burgemeester en loste zijn vaderherte; want hij beminde zijn volk.

Sinte Pieter troostte den braven man zoo wel of dat hij kon. Hij zei veel schoone en troostende woorden en als zij thuis kwamen waren zijne laatste opbeurende woorden:

- Mijn goede vriend, na lijden komt verblijden, kwame na lijden geen verblijden, lijden ware een groot verdriet; maar na lijden komt verblijden, daarom en acht ik 't lijden niet. Gij kent die oude rijmtjes, niet waar, mijn vriend! zei hij en hij sloeg vriendelijk op den burgemeesters schouder. Onthoud

[p. 88]

ze goed, zij zullen u deugd doen en uw kruis veel verdragelijker maken.

- Ja, ja, antwoordde de burgemeester, 't is waar ook. ik heb u goed verstaan en 'k zal ze wel onthouden.

Zoo 't wierd noene en tijd van eten en al de genooden kwamen aan tafel en Sinte Pieter zat wederom in 't midden rechtover zijnen goeden vriend den burgemeester.

Hij zegende de tafel en de spijzen en iedereen bad godvruchtig mede. De gerechten, min in getal en kostelijkheid, wierden opgediend en de drank was bier; de wijn was verdwenen door de slechte jaren.

't Gesprek liep geheel den maaltijd over den slechten tijd, over uitgeschudde geruineerde boeren, die hunne hofstede hadden moeten verlaten of kantje boord stonden Ja de herbergen hongen vol van koopdagen: 't was droevig om zien en al die aan tafel zaten waren onder dien indruk en 't was klagen en stenen en zuchten. Met de nijverheid en is het niet beter: te veel opbrengst en te weinig uitvoer. De geestdrift en de kerremisleute was gaan vliegen.

- Als de goede God allichte zijne bermhertige oogen niet open en doet, moeten wij er al te gader aan, zuchtte daar een.

- Wij zijn gestraft alwaar wij gezondigd hebben, zei de burgemeester trage en droevig.

- Ja ja, zei een ander, men moet zulke kloeke beenen hebben om de weelde te dragen.

Niemand sprak daarop maar ze peinsden niet te min.

Sinte Pieter was er van aangedaan en zuchtte en medelijdend gaf hij eene zalige les en een woord van troost. Hij toonde hunne misse binst den tijd van voorspoed, hunne ondankbaarheid jegens den grooten Weldoener, dien zij vergeten hadden om geheel verslaafd te zijn aan 't geld en de vermaken.

- Maar, voegde hij er bij, de goede God die in de herten leest gelijk in een open boek, ziet hoe de menschen tot inkeer gekomen zijn, hoe zij hun vorig

[p. 89]

leven beklagen en tot Hem ootmoedig maar met betrouwen wederkeeren en smeeken omdat Hij zijn geesel zou intrekken, en zijne zegenende hand wederom over hen zou uitsteken. 'k En twijfel er niet aan, welhaast zullen er betere tijden komen. Ziet dan wel toe dat gij Gods zegen verdient door uwe liefde en dankbaarheid tot den Algever. De goede God die geen kwaad kan doen, heeft u die kruisen en tegenspoed in uwe stoffelijke zaken overgezonden, omdat gij uwe geestelijke zaken verzuimdet en zelfs vergat, om u tot over uw hoofd te smijten in alle zinnelijke vermaken tot groot nadeel van uwe kostelijke ziele. Onthoudt het wel voor geheel uw leven: dat gij geschapen zijt voor den hemel en niet voor de vergankelijke beuzelarijen dezer wereld. Draagt nu uw kruis uit geest van boetveerdigheid, met christelijke verduldigheid, om uwe schulden te betalen en uwe ziel te louteren; dat is het eenige middel om Gods zegen weder te bekomen.

Gij kent de geschiedenis van den heiligen man Job. In één dag was hij alles kwijt, zijn rijkdommen en al zijne kinders en eenigen tijd daarna ook zijne gezondheid, bij zooverre dat hij op zijnen mesthoop lag, bedekt van hoofd tot de voeten met ijzelijke zweren. Daarbij wierd hij nog bespot van zijne vrienden die hem kwamen bezoeken en tot van zijne eigene vrouwe zelf, die hem gelijk die vrienden beschuldigde van groote zonden om zoo gestraft te zijn. God gaf, God nam, zei de heilige man, dat Gods name gezegend zij. En wat gebeurde er? God had zijnen vriend beproefd en getrouwig gevonden en Hij gaf hem dubbel weder wat hij verloren had. Ik wensche u allen zulke verduldigheid en, als belooning, deze van den heiligen man Job.

Sinte Pieter had al die woorden gesproken, met vaderlijke liefde, en allen die aan tafel zaten gevoelden het aan hun herte en waren er innig van aangedaan.

De burgemeester bedankte zijn heiligen patroon, en vroeg dat hij hen allen zou indachtig blijven bij den bermhertigen God.

[p. 90]

Daarop stond Sinte Pieter rechte, bedankte met al de genooden God voor de spijzen en den drank zegende nog eens het gezelschap en vertrok weder naar den Hemel, blij en welgezind om al hetgeen hij gezien en gehoord had.

Onze lieven Heer kwam zijnen beminden apostel te gemoet en vroeg:

- En wel, mijn vriend, hoe hebt gij uwe beschermelingen gevonden? Hebben zij nu van mij gesproken?

- Van niemand anders dan van U, mijn goede God, van niemand anders, antwoordde hij welgezind.

- Zoo is 't goed, mijn vriend. Mochten zij volherden zoodanig dat gij ze allen hier kunt binnen laten; de weg der kruisen is de weg naar hier. Na kort lijden komt eeuwig verblijden.

- Amen, zei Sinte Pieter.

Juul Leroy.