Biekorf. Jaargang 36

Sint Jozef in eene Wildernis.

DAAR was eens eene moeder en zij hadde drie kinders en 't waren drie meisjes. Het oudste van de drie was eene hertelooze en daarbij ongehoord hooveerdig. Het tweede was veel beter; maar 't was een beetje gierig. Het derde was een engelke van goedheid, 't hadde alle gaven.

De moeder zag het oudste liefst. Het tweede kon ze nog lijden; maar het derde moest het bekoopen: ze kon het noch zien noch geluchten.

Om het kwijt te geraken zond zij het om braambeiers te trekken naar eenen bosch, en het moeste zijn panderke vol hebben eer het naar huis mocht wederkeeren. Zoo zal het verdoold geraken, dacht zij, en zijn huis niet meer vinden en ik zal er van verlost zijn.

Het kind had een goeden engelbewaarder en

[p. 337]

't kwam iedere keer weder met zijn panderken oppende vol braambeiers, en de booze moeder en gerockte het niet kwijt.

Algelijk, op zekeren dag dat het nog eens gezonden was naar den bosch, gebaarde zijn engelbewaarder als of hij het verlaten hadde en 't verdoolde zoo deerlijk, dat 't niet meer en wist waar het was en al waar het naar huis moest gaan. Zijn panderke was oppende vol braambeiers en 't doolde daarmede geheel het overige van den dag.

't Wierd avond en duister en 't wierd benauwd. Het begon te bidden, zoo lang en zoo schoone, dat zijn engelbewaarder het kwam troosten en helpen, en in de verte zag het een lichtje branden. Het vaagde blijde zijne traantjes af en 't liep rechte naar dat lichtje. Het vond alzoo een klein arm huizeke en het klopte om binnen gelaten te zijn.

Een oude eerbiedweerdige grijsaard met een langen witten baard deed het deurtje open en liet het binnen.

- Brave man, mag ik hier dezen nacht slapen? ik ben verdoold in dezen bosch en 'k vinde den weg niet meer om naar huis te gaan, snikte het.

Die oude man, die niemand anders en was of de Heilige Jozef, loech in zijnen baard als hij het schuldeloos meisje bezag en zei:

- Zeker, kind, gij zijt hier welgekomen, 'k en hebbe maar een beddeke en 't is voor u. Ik zal voor eenen nacht in het strooi slapen.

- Gij zijt al te goed, sprak het kind, dat wil ik niet, ik zal in 't strooi slapen en gij in uw bedde, ik zou mij wel schamen. Gij zijt oud en krank en ik ben jong en kloek.

- Wat hebt gij daar in uw mandeke, vroeg de heilige, en hij vaagde een traan uit zijn oogen van klare aandoening.

- Al braambeiers, mijn goede man, en 'k heb hier nog brood ook, want van angst en benauwdheid en heb ik nog bijna niet kunnen eten. Wij zullen nu te gare ons buikske eene zielemisse doen, wilt gij? ik

[p. 338]

zou zoo blijde zijn u alzoo mijne dankbaarheid te kunnen toonen.

- Ja wel, mijn goed kind, en God zal u zegenen om uwe goedhertigheid.

Het meisje, over van blijdschap, haalde haar brood uit en zij aten alle twee smakelijk van die braambeiers met die broodsneden.

't Wierd tijd om te gaan slapen en de heilige Jozef wilde dat het kind in zijn beddeke sliep, maar 't en wilde niet; en wat hij zei of niet en zei, 't kroop in 't strooi en 't sliep algauw gelijk eene roze.

Als 't 's anderendaags zijn oogskes opentrok, was 't klaar dag: en 't en vond nievers den ouden braven man meer: hij was weg en verdwenen. Maar al zoeken en roepen vond het eenen zak vol met goudegeld, en 't stond op den zak klaar en duidelijk geschreven dat het dien zak moest meêdragen naar huis

- O! wat zal moeder blij zijn! riep het en het trok huizewaard onder de bescherming van zijnen engelbewaarder.

De booze moeder die reeds dacht haar dochterken kwijt te zijn, zag het al met eens al lachen en zingen opkomen. 't Kind vertelde met geheele mondsvollen haar gevaarnisse en als de moeder al dat goud in den zak zag blinken, veranderde heur herte en 't was welgekomen.

's Anderendaags zond zij haar tweede dochter naar den bosch om braambeiers en ze gaf haar veel boterhammen mede voor den ouden sukkelaar in den bosch. De deze verdoolde ook, of beter zij en verdoolde niet, maar vond 's avonds ook, door dat lichtje, dat kleen arm huizeke waar de Heilige Jozef in huizenierde.

Zij klopte en vroeg den ouden grijsaard of zij mocht slapen.

- Ja, mijn kind, gij kunt hier slapen; maar 'k en heb maar een beddeke. Gij moogt er in slapen, ik zal voor een nacht in hot strooi kruipen.

[p. 339]

- Zoo niet, brave man, zoo niet! Bij dat ik zie, dat bedde is groot genoeg voor ons getweeën; gij en moet in het strooi niet slapen.

En toen zette zij haar mandeke vol braambeiers op de tafel en nog twee vetgeboterde sneden brood kwamen te voorschijn. Zij ging aan het eten en vroeg of hij ook niet zou meê eten: ‘'t Is u gejond’, zei ze; maar heur mildheid en liep niet over, en de heilige zag het wel. Hij liet hem algelijk gezeggen en ze aten te gare.

Als 't tijd was om te gaan slapen, zag hij hoe 't meisje van de moedheid reeds weg was en sliep. Hij nam het kind zachtjes in zijne armen en droeg het in zijn bedde en kroop in 't strooi.

Als 't meisje ontwiek, was het reeds klaar: maar de oude man was verdwenen. 't Speet haar; maar als zij dien zak met geld zag staan, was alle spijt weg en ze sprong er naartoe vol blijdschap.

't Docht haar dat de zak minder was als die van hare zuster; maar, dacht zij, 't zijn misschien kostelijke perels en edelgesteenten.

Wat stond zij beteuterd te kijken, als zij zag dat het maar zilverstukken waren!

- Nu, zuchtte zij, 't is toch beter dan niets... en zij keerde er mede naar huis.

Moeder en wiste niet hoe dat kwam en 't meisje ook niet: de jongste hadde goud gekregen en de deze maar zilver? Nu, zei ze ook, 't is nog beter dat dan niets.

- Nu is 't uwe beurt, sprak ze tot haar lieveling, ik ben zeker dat gij zult best varen, met al uwe bevalligheid en uwe bekwaamheid.

Zij vulde hare zakken met boterhammen, kaas en sneukelbucht, genoeg voor twee, en zond ze ook naar den bosch.

't En leed al niet lange of zij had haar mandeke vol braambeiers en als 't donker wierd, had zij al gauw het lichtje bemerkt dat flikkerde in de verte, en zij trok er naar toe.

[p. 340]

Zij sloeg op de deure gelijk iemand van de Wet en vroeg om te mogen binnen gaan.

- Ja, riep de Heilige Jozef, zonder van zijn stoel op te staan.

- Zou ik hier niet kunnen vernachten, brave man? vroeg zij.

- Ja, mijn kind, maar ik en heb maar een bedde. Ik wil het uit liefde tot God wel afstaan voor een nacht en in het strooi slapen.

- Goed, goed, opperbest, en kan ik hier geen gerief krijgen om wat te eten; want ik heb het een en het ander mede dat ik zou willen oppeuzelen: ik heb honger!

- Dat kan ik u niet geven, mijn kind; maar zet u aan tafel daar en eet uw bekomste, want ik ben arm, geheel arm.

- Nu tot daar, 't zal ook gaan, zei ze, en ze begon heur boterhammen en kaas op de tafel te leggen en ging maar elderop aan 't smullen, zonder den ouden man meê te deelen.

De oude man bezag hare doening en hij verzuchtte.

Zij hoorde het, en met een grootsch gebaar, zei ze:

- Als ik mijn bekomste geëten heb, moogt gij mijn overschot hebben. Is 't wel?

De heilige en sprak niet, en gebaarde dat hij 't niet en hoorde.

't Wierd tijd om te gaan slapen en zonder veel tarlataantjes, kroop zij in het bedde en liet den ouden man in het strooi slapen.

's Anderendaags als zij ontwiek, was de heilige weg en zij en vond hem nievers en ze begon te zoeken achter den zak met geld; maar zij en vond nievers niet. 't Docht haar dat er in een hoek daar iets zwarts lag: ze stoop om dichter te kijken en beter te zien, en ze bokte daar al met eens met haren neus op iets, dat ze wel duizend sterren zag.

Zij verschoot dat zij hutste en tastte aan haren

[p. 341]

neus; maar nu verschoot ze nog meer; want zij voelde dat er nu twee stonden in plaats van een! Wat is dat nu? twee neuzen, wat snel ding moet ik nu zijn, sprak zij. Zij trok heur handspiegelken uit haar beurze en zij zag toen wat leelijke gebulte knorre die tweede neuze was.

Zij liep verschrikt de deur uit en schreide zoo bermhertig schreien, dat de heilige weder verscheen en zei:

- Ongelukkig kind, hoe geerne had ik u gezegend en ik heb u moeten straffen om uwe botte hooveerdigheid en uwe leelijke gierigheid. Ik geloof waarlijk dat gij een steenen hert hebt.

- O! brave man, zeide ze al weenen, gij hebt gelijk, 't is waar: ik en heb niet wel gehandeld; maar om de liefde Gods heb toch medelijden met mij en verlos mij van die leelijke mismaaktheid.

- Als gij belooft u te beteren, wil ik wel, mijn kind; maar gij moet geheel veranderen. Gij moet ootmoedig zijn en milddadig jegens uwen medemensch. Belooft gij dat rechtzinnig?

- O ja, ja, al wat gij wilt, maar verlos mij toch van dat leelijk meubel!

De heilige en kost het over zijn herte niet krijgen: hij nam den neuze weg en gaf heur nog twee gouden stukken, zeggende:

- Ga nu naar huis en vertel dat aan uwe moeder en uwe zusters die hier ook geweest zijn.

Heur spiegeltje kwam nog eens voor den dag en ziende dat zij hare vorige bevalligheid wedergekregen hadde, bedankte zij den ouden man en spoedde heur huizewaard.

Onderwege overdacht zij, hoe zij haar zonder schande uit den slag zou trekken, en als zij thuis kwam vertelde zij zonder blozen dat zij een geheelen zak gouden geld gekregen had en dat den zak zoo zwaar was dat zij hem onderwege had moeten laten. Zij had hem boos weggedoken en zij wist geheel wel waar, zei ze, en ze toogde de twee gouden stuk-

[p. 342]

ken. Zie, moeder, zie: 't zijn al zulke en nog veel schooner!

Moeder geloofde dat gelijk suiker en was uittermate blijde.

- Morgen gaan wij te gare den zak opzoeken en naar huis brengen. 'k Heb het wel gedacht dat gij best zoudt varen, mijn hertedief en ze keek met misprijzen op de twee andere.

Zoo 's anderendaags gingen zij te gare den bosch in. De dochter en was gelijk van geen redens, en dacht reeds moeder met een nieuwen leugen te bedriegen. De zak zou weg zijn en gestolen, en 't was daarmeê uit en amen.

Ja, maar als zij wat dieper in den bosch kwamen, kropen er van alle kanten schuifelende slangen uit het kreupelhout en 't en leed niet lange of die hooveerdige bedriegster kreeg wel honderd venijnige beten. De slangen kronkelden rond hare beenen, hare armen en rond haren hals, en snoerden en snoerden zoodanig dat de ongelukkige versmachtte en stierf zoo zwart en leelijk als een verdoemde.

De booze moeder verschrikt wilde wegvluchten, maar de slangen sneden haar den weg af en zij wierd bij hare dochter op dezelfde wijze gedood als straffe, omdat zij zoo herteloos en boos was geweest met hare jongste dochter, en de oorzaak was geweest van de ondeugden der oudste.

J. Leroy.